Η αληθεια ποναει....

Η κηδεια

Η εβδομαδα περασε και τα ματια της σφραγισαν μια για παντα!!!

Ετσι την επομενη μερα απο τη μεγαλη τραγωδια και ενω ημουν κομματια η κυρια Αννα καταφερε να οργανωσει μια αξιοπρεπη κηδεια....με πολυ λίγο κοσμο....εξαλλου αποφασιστηκε να τη θαψουμε στον ξενο τοπο της Αμερικης!!!

Ο κύριος Τιμ ειχε φυγει για επαγγελματικο ταξιδι και ειχε αφησει την εταιρια του στο ελεος της!!!

Και μαλιστα την πιο δυσκολη περιοδο οπου και εγω δε μπορουσα να βοηθησω καθολου .....ο χαμος της μητερας μου με έκανε κομματια!!!

Τελικα αφου ανεκτησα τις δυναμεις μου μετα την λιποθυμία μου βρηκα το κουραγιο και την επισκέφτηκα !!! Εκεινη τη μερα ειδα τη λαμψη στα ματια της .....δε ειπαμε πολλα λόγια, απλα καθίσαμε αγκαλία ...τοτε πριν φυγω μου ειπε: "Αρια μου θελω να εισαι δυνατη και να χαμογελάς παντα"

Και τώρα αυτός ο υπέροχος άνθρωπος κείτονταν μεσα σε ενα ξύλινο κουτι!!!Τι ειρωνεία.....!!!

Ξαφνικα ενιωσα ενα χερι να ακουμπαει τον ωμο μου και δε πιστευα στα ματια μου!!!Ηταν η φιλη μου απο την Ελλαδα η Καθριν!!!

Α-Καθριν εσυ εδω?

Κ-Αρια μου λυπαμαι ειπε με ματια που προδιδαν την στεναχωρια της, ξερω οτι η απωλεια σου ειναι μεγαλη αλλα θα χρειαστει να εισαι δυνατη!!!Κάντο για την κυρια Φιλιό!!

Η παρουσία της μου έδινε πολυ κουράγιο.... χάρηκα πολυ που έκανε  ολο αυτο το ταξίδι για να μου συμπαρασταθει!!!Ήταν ενας θησαυρός!!!

Τελικά το χωμα έκρυψε το ξύλινο κουτί....η μητέρα μου  δε ήταν πλεον εδώ μαζί μου.... οταν χανεις εναν τοσο κοντινο σου ανθρωπο είναι σαν να χανεις ενα κομματι απο το εαυτο σου!!!

Οι επόμενες μου μέρες ήταν  πολυ δύσκολες και ο κύριος Τιμ συνέχιζε να είναι απών ούτε στη κηδεία της μητέρας μου δε έκανε την εμφάνιση του.
Ποσο λαθος έκανα  που πίστεψα έστω και για μια στιγμή ότι θα έδειχνε λίγο  ενδιαφέρον για τις δύσκολες στιγμές που περνούσα έστω και απο ανθρωπια!!!

......................................................................

Σκεψεις Τιμ: Αυτο το κοριτσι σε αυτην την φωτογραφια εχει τοσο γνωριμα ματια ...εδω και μερες σπαω το κεφαλι μου αλλα δε μπορω να θυμηθω!!!

Το χρειαζομουν αυτο το ταξιδι στη πατριδα ...δε αντεχα ουτε να τη βλεπω να ποναει ουτε και μπορουσα να τη βοηθησω!!
Αλλα ειχα σκεφτει εναν τροπο με τον οποιο θα της παρειχα μεγαλυτερη βοηθεια και υποστγριξη. Ετσι έστειλα ενα ανωνυμο ενα γραμμα στη φιλη της που της εξηγουσα την κατασταση μέσα στο φακελο ειχα βάλει και αεροπορικα εισητηρια!!!

Τωρα περιπλανιεμαι στους δρομους της Ελλαδας μονος, χωρις ασφαλεια, χωρις αυτοκινητο και μεσα στη νυχτα προσπαθωντας να ηρεμήσω τις φωνες απο το κεφαλι μου.....μα οσο και να προσπαθώ δε μπορώ να θυμηθώ τίποτα ρε πουστι!!!

Αλλά δε μπορώ να καταλάβω γιατί θέλω τόσο πολυ και προσπαθώ να θυμηθω!!!