Aragon Empire : deja vu

Chapter 17

Miyu's POV

Sobrang daming ganap sa trabaho ... lalo na at madami kaming pinagkaka abalahan para sa launch ng bagong field ng Aragon Empire ... like today we're about to visit one the charitable hospital ng Aragon ... parang site seeing na din ng mga kaganapan sa loob ng hospital and how Aragon help them in small ways .. Kailangan kong ipresent bukas sa kanila ito kaya lahat ng details ay maayos kong dino document ... pero paano ako makakapag concentrate kung ang photographer ko ay walang iba kung di si Peter?

Ewan ko ba para akong bumalik sa pagka teenager ... yun bang shy type ngumiti tapos medyo awkward pag nagkaka salubong kayo ng tingin ... so do they say butterfly in your stomach sabay ipit ng buhok sa likod ng tenga eneve ...

nakangiting lumapit sa akin si Peter.

"Are you okay Mam?" He asked, looking directly in my eyes.
I smile. And answered him by nodding.

"You look pale Miyu, baka kailangan mo munang magpahinga." Sabi pa nya ng pinagpatuloy ko lang ang ginagawa ko. Making sure that every patient received their gifts.

"Maybe i'm just exhausted, late na natapos ang meeting namin kagabi, tapos gumimik pa kami ni Yesha with our batch mates and maaga pa ako gumising to prepare here." Totoo na sobrang pagod ang katawang lupa ko this past few weeks, dahil na din siguro sa daming ganap. I really don't know how to handle my full schedule. Ganito pala ang feeling kapag may dyowa ka na dapat bigyan ng oras.

Dati kasi work, friends and family lang umiikot ang mundo ko. Yes i always been asking for someone to be with me, a partner I mean. And it takes most of my time right now.

"Want to have dinner with me later?" At sino ba naman ako para sabihin na 'no thanks, i have a full schedule right now, actually kailangan ko pang mag ayos ng presentation tomorrow para sa board meeting.'

"Sure after this." I sweetly said.
And he just smile at me bago bumalik sa ginagawa nya.

Later that day sabay na din kami umuwi ni Peter. We're on our way sa isang resto na sabi nya ay ipapakilala nya sakin as best resto na nakainan nya. Pero hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako sa gitna ng daan.  Naalimpungatan ako sa busina ng mga sasakyan.

"Where are we?" I asked him.

"We're still on the road. Sobrang traffic today." Sagot nya sakin. Nakita ko anga ang pila ng mga sasakyan sa harap namin ganun din ang  mga nasa likudan ng silipin ko ito sa side mirror. "Are you hungry?" Kasabay ng pagsabi nya  non ay naramdan ko na kumulo na ang tiyan ko. As a respond napatingin na lang ako sa kanya.

"I think it is better na dumiretso na lang tayo sa unit ko? Kesa maipit pa tayo ng traffic? If it's ok to you?" Tanong nya sa akin.

"What about the best restaurant na sinasabi mo?" Natatawang tanong ko.

"Hmm maybe the best boy chef na lang for you? Papatikimin na lang kita ng luto ko."

And again. Who am I to disagree right?

Katulad nga ng sabi nya ay dumiretso na lang kami sa condo nya. But to my surprise it is a unit without anything. I mean wala pang mga gamit yung unit nya at halatang hindi naman nya tinitirhan.

"I bought this unit for my peace. Sa bahay pa din kasi ako ng parents ko nakatira.." sabi nya sakin, nakita siguro nya ang pagtataka sa mukha ko.

"Ooh i thought dito ka nakatira, but it's ok." I said as i walk through the unit.

Maya maya lang ay may nag doorbell na, si Peter ang nagbukas ng pinto, pagbalik nya ay dala dala na nya ang dalawang supot ng grocery bag. Akala ko talaga magpapa deliver na lang sya ng pagkain pero talagang tinotoo nya ang pagluluto nya. Dumiretso sya sa kusina at ang simula ng magluti.

I just let myself watch him while cooking,  naturuan din naman ako ni Nanay na magluto, especially baking. Isa yun sa mga maipagmamalaki ko aside from doing good in my office work.

"Dinner is ready." Sabi nya habang ibinababa ang dalawang plato ng pasta sa dining table. Nakangiti kong pinagmasdan ang niluto nya.

"It looks so yummy!" Puri ko habang inaamoy ang luto nya.

"Careful it's hot just like me."  Bahagya nalang akong natawa sa sinabi nya.

As he said masarap nga ang pagkakaluto nya. After that dinner, we just settle on a couch and started cudlling while talking about our life.

"Coudn't imagine this day, you in my arms." Sabay ng paghigpit ng yakap nya sa akin.

"I won't lie to you, dahil paulit ulit kong iniimagine yung mga oras na iti. I've been asking and dreaming for this moment to come. Ganito pala yung feeling, simply listnening in you heartbeat." Dinig ko ang tibok ng puso nya habang yakap nya. At parang bigla na lang nagbago ang temperatura sa loob ng kwarto nya ng biglang bumilis ang tibok ng puso namin parehas.

Napapikit na lang ako nang maramdaman ko ang marahan na paghagod ng kamay nya sa likod ko.

"I love you Miyu." Ganon na lang ang pagtaas ng balahibo ko ng ibulong nya sa akin ang mga katagang yun. Mariin akong napa pikit ng maramdan ko ang mainit nyang hininga sa tenga ko.

Yes i imagine this moment. But is this the right time?

Lumakad ang halik nya paharap sa muka ko mula sa tenga.

"Miyu.." pagmulat ng mata ko ay nakita ko syang nakatingin sa sakin, malamlam ang mga mata nya na tila nagsasabi na kung gaano nya ako kamahal, and at the same time his eyes are asking for permission.

As i close my eyes, i slowly open my lips, and welcome his tounge. There is no reason to say no. With full of emotion I gave my everything to Him. And right at this moment  I knew I love this Man  with all of my heart. And without hesitation, handa ako sa mangyayari.

Im Miyu Aragon and I love this Man, Peter Sandoval, my future husband.

—-

So eto na. Hinay hinay lang matutuloy na din ang story nila. Thank for reading!