Toxic Lips | The Marauders

Chapter 80

Skylar pov

'Klaar?!' Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de jongen voor me. 'Ik kan dit niet Skylar!' 'Het moet okay! Ik kan niet anders!' Roep ik naar hem. Ik wil hem zo graag aanraken, maar toch ook weer niet. Zijn groene ogen staren diep in de mijne. 'Waarom gaat het altijd fout bij mij?' Ik zie bijna niks meer door de tranen, maar ik blijf hem aan staren. Een aantal leerlingen kijken ons aan. Ik weet dat de lessen elk moment kunnen eindigen. 'Het hoeft niet fout te gaan!' 'Je zegt toch dat je dit niet meer kan doen.' 'Skylar.' 'Wat?' Mijn stem schiet over. Ik geloofde hem. Ik geloofde hem toen hij zei dat hij dit wilde. Met mij. Het was een leugen. 'Het hoeft niet zo te lopen!' Zijn stem klinkt verstikt door de tranen, maar ik draai mijn hoofd weg. Ik kan hem niet aankijken. 'Kijk me aan Sky! Ik wil weten wat je denkt.' 'Dat wil je niet Reece.' Fluister ik en ik loop door. Al gauw hoor ik zijn voetstappen achter me en alsof God er voor zorgt dat alles tegen zit, knallen de klaslokalen open en stromen de leerlingen naar buiten. Dit is de perfecte kans om weg te glippen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Maddy uit een lokaal komen. Great.

'Blijf staan Laar!' Alsof ik tegen een muur aangelopen ben, sta ik stil. 'Ren je weg van dit? Van ons?' Ik weet dat hij niet ver achter me staat. 'Bestaat er nog een ons?!' Mijn ogen zijn gesloten terwijl ik het zeg. Dan draai ik me om en probeer mijn tranen weg te knipperen. 'Je hebt heel duidelijk gemaakt wat jij wilde. Wat jij wel en niet kon!' Ik loop op hem af en sla hem op zijn borst. Hij doet niks, hij kijkt me alleen maar aan. 'Heb je nu niks meer te zeggen?!' De hele gang staart ons aan. Sommige kijken bang, anderen hebben een blik vol medelijden. Iemand maakt zich los uit de groep en trekt me van hem weg. 'Ssst Lexi.' 'Hou op Madeline!' Fluister ik met pijn in mijn stem. 'Laat me los!' Ik begin te kronkelen en mijn ogen verlaten die van Reece niet. 'Ga je nog wat zeggen?!' Roep ik naar hem. 'Lara, ik hou van je. Dat weet je! Maar ik kan dit niet! Niet zo! Het spijt me.' Krak! Mijn hart breekt en ik stort in een donkere en duistere afgrond. 'Laar?' 'Ik wil dat je gaat Reece.' 'Maar..-' 'Hoorde je niet wat ik zei?' 'Jawel maar..-' Ik zie hoe er tranen over zijn wangen lopen. 'Ja, volgens mij zei ik dat je moest gaan!' Ook mijn ogen lopen over en ik draai mijn hoofd weg van hem. 'Lara, luister naar me. Ik-' 'IK ZEI: GA!' Op dat moment springen alle ramen die in de buurt zijn en verscheidene leerlingen gillen hard als ze bedolven worden onder glas. Geschrokken kijkt Reece me aan. Wetend wat er zojuist gebeurd is. Met spijt in zijn ogen kijkt hij me aan, dan draai hij zich om en loopt weg.

Ik stort in Madelines armen op het punt dat hij verdwenen is. Tranen stromen over mijn wangen heen. Een hoop leerlingen rennen heen en weer en daardoor letten niet veel mensen op ons. 'Ssst Lexi, het komt goed. Het is gedaan.' Ik adem even diep in en uit. 'Het is gedaan.' Maar ik kan niet stoppen met huilen. 'Ik wil helemaal niet dat het gedaan is.' Zeg ik erachter aan. 'Ik weet het Lexi, maar het-' 'JAMES!' Met een ruk draai ik me om. Daar op de grond ligt hij. 'James!' Gil ik en ik ren naar hem toe. Ik duw Peter en Sirius ruw aan de kant en dan kniel ik bij hem neer. Zijn shirt is open gescheurd en er is bloed overal. 'James het spijt me zo!' Hij kijkt me even aan en dan zakken zijn ogen dicht. 'Nee! Blijf bij me James!' Ik schudt hem een beetje door elkaar. Dan zie ik allemaal glinsterende dingetjes op en in zijn buik zitten. Glasscherven. Dit is mijn schuld. 'Nee.. Nee.' Mompel ik en ik pak zijn arm ruw vast. Hij kreunt even van de pijn en het volgende moment zit ik niet meer naast hem, maar lig ik een meter verder op de grond. Ik zie hoe Madeline en Sirius helende spreuken mompelen en ik wil ze zo graag helpen. Maar het enige waar ik aan kan denken is aan de jongen op de grond. De jongen die aanvoelt als een broer en die nu door mij in levensgevaar is.

Struikelend sta ik op. 'Skylar, wat ga je doen?' Het is Remus. Hij kijkt me meelevend aan. 'Dit is mijn schuld. Alsjeblieft. Blijf uit mijn buurt.' Hij kijkt me even pijnlijk aan, maar dan geeft hij een minuscuul knikje. Ik draai me om en begin te rennen. Ik ren uit het kasteel, over de binnenplaats. Ik ren en ren, want ik moet weg van hier.