Toxic Lips | The Marauders

Chapter 89

Skylar pov

Ik leun tegen de muur en zucht diep. Mijn tijdbesef is weg, ik heb geen idee hoe lang ik hier al zit en ik heb geen idee wanneer de hoorzitting is. Een grote klomp brood klettert op de grond en ik kijk vermoeid op. Een bewaker kijkt me gemeen aan en wacht tot ik dichter bij kom, in plaats daarvan hijs ik me omhoog bij de wc en geef over. De bewaker lacht gemeen en loopt dan weer door. Als ik klaar ben trek  door en zak weer omlaag. Ik voel me vreselijk.

'Sky? Je moet echt je eten gaan halen... Anders halen ze het weer weg.' Ik kijk Shane vermoeid aan. 'Ik wil niet.' Zeg ik zacht, maar hard genoeg zodat hij het kan horen. 'Misschien heb je later wel weer honger.' Ik dwing mezelf om overeind te komen en naar de tralies te lopen. Er ligt ook water die ik gauw over schenk in een andere beker die ik achter had gehouden.  De lege beker houdt ik in mijn hand. Er gaat een gevoel van woede door me heen en voor ik het weet loop ik naar het open raam waar dikke tralies voor zitten. Shane zit zowat tegen de tralies aan en kijkt me smekend aan. 'Doe het niet, niet nog eens.' Ik luister niet en gooi het ding naar beneden. Na een tijdje komt het met een harde klap op de grond.

Direct vult de kamer zich met kou en komen twee dementors op me af vliegen. De ene tilt me aan mijn nek omhoog en de andere gaat met zijn nagels over mijn arm. Ze zijn dichterbij dan ooit en ik huiver van angst.  'Laat me met rust.' Fluister ik pijnlijk wetend dat het geen zin heeft. De dementor die me vast heeft gaat met zijn andere hand over mijn huid en een overweldigende pijn komt me tegemoet. Piepend probeer ik weg te komen.

Eindelijk laten ze me los, maar voor mijn gevoel raak ik nooit de grond.

*

Langzaam open ik mijn ogen. Ik lig op de grond, wat is er gebeurd? 'Sky?' Ik draai me naar Shane. 'Oh godzijdank.' Zucht hij en hij ontspant een beetje. 'Hoe lang ben ik weg geweest?' Vraag ik zwak terwijl ik langzaam overeind kom. 'Een paar uur.' Antwoordt Shane. Ik zucht even en ga staan. Mijn buik maakt een rommelend geluid en nu ben ik niet normaal blij dat ik dat brood al op het 'bed' had gelegd. Voorzichtig pak ik een stukje en stop het in mijn mond. Nu pas besef ik hoeveel honger ik heb. Ik pak gauw nog een stuk en stop ook die in mijn mond.

'Gaat het wel?' Vraagt Shane als ik klaar ben met eten. 'Het gaat.' Zeg ik enkel. Ik weet niet wat ik kan zeggen, het gaat niet vreselijk, maar het gaat ook zeker niet goed. 

Na een tijdje hoor ik voetstappen deze kant op komen. Na Sirius en Dumbledore weet ik veel hoe lang geleden, is er niemand meer geweest. Er komen twee mensen onze gang in en al gauw herken ik de bruine haren van mijn beste vriendin. Ik weet niet hoe snel ik bij de tralies moet komen en ik grijp me vast. 'Caithlynn?' Fluister ik en ik zie haar ogen groot worden. 'Lexi!' Roept ze en ze stormt op me af, helaas houden de tralies ons tegen om elkaar daadwerkelijk te omhelzen. 

'Wat doe je hier? Waarom ben je niet met Remus? Waar is Bradley?' Barst ik uit terwijl de tranen over mijn wangen stromen. 'Je mag hier niet zijn. Je kan hier niet zijn.' 'Lexi, slow down. Het komt goed! We gaan je hieruit halen. Ik ga je hier uit halen.' 'Maar-' Protesteer ik een beetje. 'Nee, luister naar me, je komt hieruit.' 'Maar jij-' 'Schreeuw het nog harder.' Zegt ze sarcastisch en ze kijkt even bezorgd achter zich naar de bewaker. Hij kijkt mij vooral aan en let niet echt op Madeline. Ik zie dat ze mijn handen wilt pakken, maar ik houd haar tegen. 'Niet doen.' Fluister ik. 'Geen lichamelijk contact.' Ze zucht even. 'Door mij zit je hier.' 'Ga de schuld nou niet op jezelf afschuiven. Ik deed mee.' 'We hadden hier samen moeten zitten.' 'Dat is niet waar Maddy, luister. Je bent net moeder geworden, je kon niet nu al je kind verlaten. Daarom heb ik de schuld op me genomen. Een kind zou niet op moeten groeien zonder moeder.' Na mijn woorden valt er een stilte. Ik vraag me af wat ze denkt. 

'Dat is het..-' Mompelt ze ineens. 'Wat?' Vragend kijk ik haar aan. 'Het spijt me Lexi, maar ik moet gaan!' 'Wat?' Mijn stem wordt wat onzekerder. 'De hoorzitting is over een paar dagen. We gaan je hieruit krijgen.' 'Maar..-' 'Hou vol!' Zegt ze en dan draait ze zich om en loopt weg.  Ik blijf verslagen tegen de tralies staan. Wat is er zojuist gebeurd? 

'Wow, zelfs mensen om wie je geeft kunnen je niet uitstaan! Zag je haar weg rennen?!' Zegt de bewaker hatelijk, maar ik reageer niet. 'Ben je je tong verloren Gaunt?' 'Hou je mond.' Zucht ik zwak. Hij stopt zijn hand in zijn zakken en haalt er een brief uit. 'Het verbaasd me nog dat iemand je een brief wilt sturen. Maar goed hier is het.' Hij gooit de brief naar mijn hoofd en ik vang hem behendig. 'Je bent een stuk verdriet Gaunt en als je denkt dat je die hoorzitting gaat winnen dan ben je nog zieker dan ik dacht.' Sist hij gemeen. Ik kruip terug naar het hoopje dat de bewakers mijn bed noemen en ga erop zitten. Langzaam open ik de brief. Als ik de tekst lees glimlach ik even.

Ik hoorde wat er gebeurd was... Hou nog even vol!

In de envelop zit nog een klein zilver armbandje. Dit is wel lief. Ik vraag me af waarom hij niet is af gepakt. Zouden ze het gemist hebben? Of zit er een spreuk op?  Ik kan de sporen van magie voelen, dus ik denk dat tweede. Gauw haal ik de armband uit de envelop en doe hem om, wetend dat de andere hem niet kunnen zien. 

Het wordt steeds later en later. 'Shane.' 'Ja?' 'Ik ga slapen, weltrusten.' Fluister ik en al gauw krijg ik een Truste terug.