Perimus

36

Binnen een mum van tijd, zaten ze op de boot naar de Opalusburcht.

Ze hadden de rest van Vitum Onyx medereizigers - behalve Riv en Ali Hadir - weer ontmoet in een dorp verderop en Theo had gelijk gehad; als de rotsen eenmaal verdwenen, had je de boot snel bereikt. In de eerste week na hun vertrek uit het roversdorp, hadden ze de normale route terug proberen te vinden en in de week daarna hadden ze de rotsen overbrugd. Nu was het drie dagen later en zouden ze nog twee dagen op de boot moeten zitten.

Kissa was nog nooit op een boot geweest.

Ze stond op het dek en keek haar ogen uit. Matrozen riepen in het rond, rukten aan touwen en zeilen, meeuwen schalden valse kreten uit en de zilte geur van de zee en de harde wind gaven Kissa een gevoel van vertrouwen.

Vitum Onyx kwam naast haar staan. 'Jij hebt zeker nog nooit gevaren?'

Kissa's ogen gleden over de schuimende golven. De zee was hier anders dan in Opiala; er lagen hier zwarte rotsen aan de kust, de golven waren wild en de zee was fel groenblauw met schuim dat overal heen spatte. Het schip deinde onder hun voeten.

'Nee.' Zei Kissa. 'De mensen in Opiala laten geen ratten op hun schepen - en al helemaal geen meisjes, tenzij je betaalt.'

De Vitum knikte. 'Ja, de wereld is oneerlijk verdeeld en iedereen houdt die oneerlijkheid gewoon in stand.'

'Ja.'

'En het ei?' Zijn ogen loerden naar de leren bundel.

'Het is nog heel.' Zei Kissa. 'Er zit wel een barstje in, maar-'

De Vitum glimlachte verwonderd. 'Ik heb werkelijk nog nooit een student gehad die het onder deze omstandigheden heeft weten te beschermen.'

Kissa kon haar glimlach niet inhouden, en deed het daarom ook niet.

'Nou, nog een paar dagen en we zullen zien wat er uitkomt.' Mompelde hij, terwijl hij over de golven keek. 'Al zeeziek?'

Kissa schudde haar hoofd. 'Nog niet.'

'Geboren scheepsvaarder.' Zei hij. 'Nou, het diner is zometeen - in de kapiteinshut. Als je wil mogen jij en Nova aanschuiven. De andere leerlingen zullen er ook zijn.'

Kissa knikte. 'Oké.'

De Vitum liep weg. Kissa aarzelde even. Ze had hem nog steeds niets gezegd over het rare voorval in het woud, maar wist ook niet goed of ze er wel iets over moest zeggen. Ze keek hem even na en besloot het vervolgens niet te doen. Ze liep richting de kajuit.

Ze deelde opnieuw een kamer met Nova en dat leek nog vreselijker dan normaal. Nova had na het afscheid met Rivka vrijwel geen woord meer gesproken. De eerste avond dat ze aan waren gekomen in een herberg, had ze zoveel gedronken dat zelfs zij uiteindelijk lag te kotsen en helemaal niemand had ook maar een beetje naar haar omgekeken naast Kissa, die vervolgens ook nog eens door haar was afgesnauwd. Het snauwen was de enige manier waarmee Nova communiceerde. Daarnaast kreeg Kissa vlakke blikken en verveelde uitdrukkingen toegeworpen.