Bella✔️

3

Point of View: Louis

Teleurgesteld loop ik naar mijn kamer. Hoe zou dat trouwen in zijn werk gaan? En heel belangrijk.. wie is de vrouw met wie ik moet gaan trouwen. Wacht. Mijn moeder zei dat ze in de buurt woont. Zou ze in dat ene kasteel wonen? Waarschijnlijk wel. Op dat moment komt er een heel goed idee in mij op, maar daar heb ik wel een aantal spullen voor nodig. Ik loop naar het huis van de staljongen, hij heet Otto. Ik kijk naar binnen en zie dat hij er niet is. Met een spanning in mijn buik loop ik ongemerkt naar binnen. Zoiets heb ik nog nooit gedaan. Daar zie ik zijn kleren staan en pak ze samen met wat eten. Ik loop naar de stal, daar passeer ik Otto.

'Ik ga even een ommetje maken, mag ik de tas voor deze spullen?'

'Ja tuurlijk, hoogheid.' Hij loopt naar de andere kant en komt terug met een tas. Ik neem de tas en spring op de paard.

'Mag ik vragen wat u gaat doen, hoogheid?'

'Dat mag je vragen maar ik ga het niet vertellen.' Na dit gezegd te hebben vertrek ik op mijn paard.

Na een half uurtje kom ik aan bij het kasteel bij ons in de buurt. Daar in het gras zie ik een meisje liggen. Zou dat haar zijn? Is dat die Isabella? Ik stap ongemerkt van mijn paard af en zet haar achter de bosjes neer, zodat zij daar er niet achterkomt dat ik hier ben. Snel doe ik die kleren van Otto aan voor het geval zij merkt dat ik hier ben. Wat zou zij dan denken als er ineens een rijke jongen is? Nadat ik de kleren heb aangedaan ga ik achter de struiken zitten. Ik bestudeer het meisje dat daar in het hoge gras licht. Waar zou zij aan denken? Niet veel later komt ze overeind. Haar lange blonde gekrulde haren bewegen een beetje door de wind. Ze loopt naar het kasteel toe, alleen via een omweg. Ze komt in de buurt van het bosje hier. Als ze te dichtbij kom sluip ik snel weg. Straks komt ze erachter dat ik hier zit. Op het moment dat ik weer naar haar kijk zie ik haar in de bosjes kijken. Oh nee! Zij heeft mij opgemerkt. Ik probeer hier weg te komen.

'Hallo.' Hoor ik haar een beetje angstig zeggen. Heb ik haar nu bang gemaakt? Heb ik nu een meisje bang gemaakt? Dat wil ik niet. 'Wat doe jij hier?' Wat moet ik nu zeggen? Moet ik zeggen dat ik haar aan het stalken was? Want dan gaat zij mij echt de meest rare persoon op de wereld vinden. Zeker als zij erachter komt dat ik met haar ga trouwen.

'Hoi hoogheid,' zeg ik maar, ik wil weg, 'als u wilt dat ik weg ga ga ik wel weg.' Wat ben ik nu in hemelsnaam aan het doen? Door deze actie kom ik niet in de hemel. Ik draai mij om en loop langzaam weg.

'Wacht!' Hoor ik haar na een tijdje roepen. 'Ik.. ik heb nog nooit een.. jongen gezien. Dat mag niet van mijn moeder. Het liefst wil ik alles van je weten, maar dat kan zeker niet hier. Dat kan iedereen zien.' Zij heeft nog nooit een jongen gezien?! Dat is zo zielig. Wat moet ik nu zeggen? Hier word ik zo onzeker van.

'Zullen wij dan morgen afspreken... ehh...' Ik wil zo graag haar naam zeggen maar dan weet ze dat ik haar naam weet. Dat wil ik. Maar dan hoor ik haar mooie stem haar naam zeggen.

'Isabella. Maar zeg Bella, dat vind ik fijner. Ik vind het geen probleem om morgen af te spreken. Maar dat moet dan wel buiten het gebied van mijn ouders. Misschien bij de rivier?'

'Ja hoor, prima,' antwoord ik. Shit! Nu moet ik ook mijn naam zeggen, maar als zij mijn naam hoort weet zij meteen wie ik ben. Snel zeg ik de naam die er als eerste in mij opkomt, 'ik ben Otto.'

'Doei Otto!' Zegt de knappe Isabella, 'Dan zie ik jou morgen.'

'Doei.' Zeg ik. Bella loopt weg. Ik kijk haar na wanneer ze het kasteel binnenloopt.