Last Hyacinth » Kim Namjoon

13. Pomożesz mi?

Raczej nikt nie chciałby zostać zbudzonym przez odkurzacz. Tyle, że ja byłam tą nieszczęsną ofiarą. Ku mojemu zdziwieniu zastałam mamę, ale nie byle jaką, tylko sprzątającą. Pół przytomna ziewnęłam i spojrzałam pytająco na kobietę. Naprawdę nie rozumiałam co tu robiła. Przecież miała pracę, której w żadnym wypadku nie wolno było jej opuścić.

- Mamo, co ty-

- Mam na dziesiątą - przerwała mi w pół zdania, wyłączając maszynę, która nas głuszyła. - Zanim zapytasz, nie idziesz dzisiaj do szkoły.

- Czemu? Która w ogóle godzina?

- Po siódmej. Nie mówiłam ci? - Zdziwiła się. - Przecież przyjeżdża Damian.

Zamurowało mnie. Nie sądziłam, że on w najbliższym czasie zawita do Korei. Z tego co wiem ma studia i raczej ciężko byłoby mu je zostawić od tak, by tutaj przylecieć.

- I nic mi nie powiedziałaś? - Prychnęłam lekko oburzona. - Super!

- Przepraszam, kochanie. Wyleciało mi z głowy - odparła skruszona, ścierając kurze na małej komódce.

- Za ile tu będzie?

- W południe jakoś, więc pójdziesz po niego na lotnisko, dobrze? Wiesz, że ja nie mogę.

- Dobra - burknęłam i weszłam z powrotem do pokoju.

Damian ostatni raz był u nas rok temu. Jestem ciekawa, jak bardzo się zmienił, z jakimi ploteczkami przychodzi i co u dziadków. Chciałabym wrócić, choć na tydzień, do Polski i odwiedzić rodzinę.

Gdy byliśmy małymi dziećmi każdą wolną chwilę spędzaliśmy razem. Chodziliśmy z moim tatą na lody, plac zabaw. Wracaliśmy do domu, mama z babcią podawały obiad, a mama Damiana czytała na kanapie książki. Śmierć ojca raz na zawsze zakończyła tę radosną sielankę. Bardzo mi tego brakuje.

Położyłam się do łóżka i nakryłam kołdrą po samą szyję. Przejechałam dłonią po miękkim materiale, wzdychając. Do tej pory była tylko szkoła i nauka, wiodłam żywot zwyczajnej, nudnej licealistki. Spotkałam Namjoona i zaczęłam darzyć go potężniejszym uczuciem, ale on chyba tego nie widzi. Czy tak właśnie ma wyglądać związek? Może do siebie nie pasujemy?

~*~

No i gdzie on jest? Miał tu siedzieć na tyłku i czekać! Co za pajac, jak zwykle musi robić wszystko na przekór.

Nagle w oddali spostrzegłam znajomą mi czuprynę. Odetchnęłam z ulgą.

- Damian! - Krzyknęłam, a po chwili byłam już tulona przez kuzyna.

- Julka! Jak zwykle ta sama - przygarnął mnie mocniej do swojej piersi, śmiejąc się.

- Oo, Damian! Jak zwykle ten sam - przedrzeźniłam go.

- Auć, moje serce. Nie powiesz, że jestem jeszcze bardziej przystojny i męski?

- Chciałbyś - odepchnęłam go, łapiąc ciężko powietrze. - Musisz zawsze tak dusić?

- Tak - pokazał jeden ze swoich starych uśmiechów.

- Czekaj, cz-czy to babcia?! - Wybałuszyłam oczy, wskazując przed siebie - i dziadek?!

Spojrzałam zszokowana na radosną twarz Damiana. Przyciągnął ich tu taki kawał drogi? Niemożliwe...

- Babciu, dziadku! - Rzuciłam się na wcześniej wspomnianą dwójkę ze łzami. - Nawet nie wiecie, jak tęskniłam... - starsza kobieta pogładziła mnie po włosach i ucałowała.