სისასტიკიდან სიყვარულისკენ (დასრულებული)

💦თავი მეშვიდე💑

დილით

ლეა POV:

ყველაფერი ძალიან მტკივა.

ჯიმინს ხელი ძლიერად აქვს ჩემზე შემოხვეული.

ვეცადე ავმდგარიყავი მაგრამ ხელს ისე ძლიერად მიჭერდა სუნთქვა მიჭირდა.

ჯმ: სად მიდიხარ?

ლეა: ა... არსად...

ჯმ: ხოდა მაშინ ნუ ინძრევი.

ლეა: კა... რგი...

ჯმ: რა ხდება? ა... სეე... რა... ტო მელაპარაკები?

ლეა: ხელს... ძლიერად... მიჭერ.

ჯმ: *ვიცინი* აჰ ჰოო.
ხელი ოდნავ მოვუშვი.

ლეა: შეიძლება რომ ჩავიცვა?

ჯმ: რატო შიშველი ცუდად ხარ?

ლეა: მცივა...

ჯმ: აჰჰ... ადექი ჩაიცვი.

ლეა: ავდექი და ნაბიჯი ძლივს გადავდგი.

ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს მაწამეს.
გუშინდელიდან მოყოლებული ფეხები ძალიან მტკივა.

ჯმ: რაო პატარავ ვერ დადიხარ?
*ვიცინი*

ლეა: როგორ მინდა ახლა რომ ვწვდე თმაში და კედელზე ვარტყმევინო თავი.
პასუხი არ გამიცია.
რა ჩავიცვა?

ჯმ: ჩემი ტანსაცმელი ჩაიცვი რამე.

ლეა: უჯრიდან თბილი ჰუდი ამოვიღე და ჩავიცვი.

შეიძლება...

ჯმ: გადი.

ლეა: იქნებ რას გთხოვ?

ჯმ: საპირფარეშოში არ მიდიხარ?

ლეა: კი...
ოდნავ გამეღიმა.
ოთახის კარი გამოვიხურე და შევედი საპირფარეშოში.

მალევე დავბრუნდი ოთახში.
ჯიმინი სრულიად შიშველი იყო.

არ გინდა რომ ჩაიცვა?

ჯმ: და რატო?

ლეა: არ მინდა მაგ რაღაცის დანახვა.

ჯმ: *ვიცინი* გაშინებს?

ლეა: არა... უბრალოდ...
ენა დამება.