ლეა POV:
ვერ გავუგე ჯიმინის ხასიათს, ადრე სულ სხვა ადამიანი იყო ახლა კი სულ სხვაა.
ხან სასტიკია, ხან სრულიად მშვიდი.
უკვე დილის 9 საათია და ჯერ არ გაუღვიძია, თან ჩახუტებული ვყავარ.
ჯმ: რაზე ფიქრობ?
ლეა: რა? შენ რა იცი...
ჯმ: მე ყველაფერი ვიცი პატარავ.
ლეა: არაფერზე არ ვფიქრობ.
ჯმ: კარგი...
ლეა: წამოიწია და ყელზე მაკოცა.
თვალები ძლიერად დავხუჭე და დავიძაბე.
ჯმ:*ვიღიმი* ნუ გეშინია არაფერს არ ვაპირებ.
ლეა: კარგი...
ფეხზე წამოდგა და მაისური გაიხადა.
მე კი მის პრესებს მივჩერებოდი.
ჯმ: რაიყო მოგწონს?
ლეა: უცბად გამოვფხიზლდი.
რა? არა...
მზერა ავარიდე...
ჯიმინი ხელში სანთებელას ათამაშებდა.
ჯმ: რამდენი ხანია შენგან არ მომისმენია რაღაც.
ლეა: რა?
ჯმ: მე მიყვარხარ... და შენ?
ლეა: ხმა არ ამოვიღე უბრალოდ ჩუმად ვიყავი.
ჯმ: პასუხს ველოდები...
ლეა:არ მიყვარხარ...
შემთხვევით წამომცდა.
პირზე ხელი ავიფარე.
ჯიმინი ფეხზე წამოდგა და სანთებელა აანთო.
და ტუჩებთან ახლოს მომიტანა.
ჯმ: ესეიგი არ გიყვარვარ?
ლეა: სანთებელა ბარძაყებთან გადამიტარა.
არა მიყ... ვარხარ...
მწვავ ჯიმინ...
ჯმ: მეორედ ვეღარ უნდა გამედო იმის თქმა რომ არ გიყვარვარ...
ლეა: მშვიდად მესაუბრებოდა თან გიჟივით მიყურებდა.
სანთებელა ჩემს კანთან კიდევ უფრო ახლოს მიიტანა.
აჰჰ... ჯიმინ... მტკივა...
ძალიან მწვავ...
ჯმ: მითხარი რომ გიყვარვარ.
ლეა: მიყვარხარ...
ჯმ: ასე არ მომწონს...
ლეა: სანთებელა მუცელზე გადამატარა.
ESTÁS LEYENDO
სისასტიკიდან სიყვარულისკენ (დასრულებული)
Fanfic🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞 -რას აკეთებ ჯიმინ? -ხმა არ ამოიღო. - გთხოვ არ შემეხო. -გინდა დაგსაჯო? გითხარი ხმა არ ამოიღოთქო. 🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞 მოკლედ ჩემი პირველი ფიკია, და ცუდად ნუ განმსჯით.
