Jeff is coming to you // Jeff the killer

5.

Co chwile ktoś na mnie patrzył. Niech mnie ktoś stąd zabierze błagam. Mam już dość tego człowieka. Jego non stop uśmiechniętego ryja.

Nagle usłyszałam jak ktoś chodzi na zewnątrz. Wstałam i gdy tylko drzwi się otworzyły, a ktoś wszedł do środka, wybiegłam z budynku. Biegłam przed siebie. Słyszałam jak ktoś wybiega, ale gdy ja byłam już dalej. Odwróciłam głowę żeby zobaczyć, czy ktoś za mną nie biegnie. Gdy się upewniłam z powrotem spojrzałam przed siebie i w tym momencie na kogoś wpadłam. Spojrzałam na mężczyznę, który był naprawdę wysoki. Miał na sobie garnitur, jego kończyny były nadzwyczaj długie, a na twarzy widniała tylko biała skóra. Nie miał oczu, nosa, ust... niczego. Krzyknęłam i chciałam biec dalej, ale poczułam, że coś owija się wokół moich bioder i podnosi do góry. Zamarłam, gdy zauważyłam, że była to czarna macka, która zawisła wraz ze mną na wysokości głowy nieznajomego.

-Widziałem jak uciekasz z mojej willi. - powiedział dość przerażającym głosem.

-K.kim ty j.jesteś?

-Slenderman. - przyjrzał mi się. - Czego się tak boisz, Emily?

-Skąd wiesz jak mam na imię? - zdziwiłam się, czyżby Jeff już im powiedział?

-Czytam w myślach i nie, Jeff nam tego nie powiedział. - spojrzał za mnie. - A teraz powiedz co się stało.

-On... on... - do oczu naleciały mi łzy. - Zabił mojego brata.

-Mhm. - mruknął. - Chciałabyś wrócić do domu?

-Tak! - odpowiedziałam z nutą nadziei w głosie. - Proszę.

-To już zależy od niego. - powiedział po czym odstawił mnie na ziemię.

Odwróciłam się i zauważyłam ten pieprzony uśmiech. Złapał mnie mocno za ramię i szarpnął w stronę willi.

-Jeszcze raz kurwa uciekniesz. - syknął.

-To mnie zabijesz?

-Nie ciebie. - ponownie mnie szarpnął. - Tylko tą twoją przyjaciółke.

Zamarłam.

-Co ty powiedziałeś?

Odpowiedziała mi cisza. Nie odzywaliśmy się aż do dojścia do domu. Znów wepchnął mnie do środa i zamknął drzwi.

-O! Odnalazłeś zgubę. - zaśmiała się dziewczyna z całymi czarnymi oczami.

-Zamknij się Jane. - syknął i pociągnął mnie w stronę pierwszego piętra.

Znów wepchnął mnie do pokoju i znów zamknął drzwi. Po chwili rzucił się na łóżko i westchnął. W tym czasie poszłam do rogu i tak się skuliłam. Nie chce widzieć tego człowieka. Spojrzał na mnie i podszedł. Złapał za ramiona i podniósł do góry, po czym kazał usiąść na łóżku.

-G.gdzie ja mam spać? - zapytałam po jakimś czasie widząc tylko jedno łóżko.

-Tutaj. - powiedział leżąc z twarzą w poduszce.

-Tu jest tylko jedno łóżko.

-No wiem. - zaśmiał się.

-Nie będe z tobą spała.

-Będziesz. - ziewnął. - Podobno brakuje ci czułości. - zaśmiał się lekko.

Kurwa skąd on to wie? Wstałam z łóżka, a on na mnie spojrzał zdziwiony. Patrzyłam na niego wściekłym wzrokiem. To on zabił mojego brata.

-Chce do domu. - powiedziałam, a ten znów wtulił twarz w poduszkę. - Ida ma do mnie przyjechać.

-No i? - usiadł powolnie na łóżku.