Mace kan haar leven nauwelijks herinneren. Ze weet niet goed wat ze moet doen. Haar vrienden zijn bomen. Nog al eenzaam zou je denken, maar het is een verslaving!
Ze word gevolgd door een schim. Al zo lang als ze zich kan herinneren.
Ze probeert...
De zon schijnt door het raam naar binnen. Ik open mijn ogen. Ik probeer te wennen aan het felle licht. Ik rek me even uit. Wat een heerlijke dag vandaag. Ik zet de deuren van mijn kleine balkonnetje open. Ik snuif de frisse lucht naar binnen.
Wacht. Dit klopt niet. Ik realiseer me alles van vannacht. Ik ren mijn deur uit. Ik bots tegen Matt, mijn stiefbroer, op. "Kijk uit." "Ja, ja. Sorry." Hij lacht. "Goeiemorgen, wist je al.." "Ja, waar is Alice?" "Ehm geen idee. Heb je haast?" "Ja nogal."
Ik ren naar beneden. "Mam!", gil ik. Mijn voet doet vreselijk veel pijn. Ik was het even vergeten. "Mam?!" "Ja, schat wat is er?" "Waar is Alice?" "Ze ligt in het ziekenhuis." "Wat! Gaat het goed met haar?" "Ja. Macon is vannacht geboren!", glimlacht mijn moeder. "Huh, is ze niet dood dan?" Ze moet heel hard lachen. "Hoe kom je erbij? Dood?" "Waar is Jones dan?"
"Goeiemorgen." Jones komt met een slaperig gezicht binnen lopen. "Ik heb net nauwelijks een uurtje kunnen slapen." Hij gaapt en strekt zich uit. "Nachtmerrie?", vraagt hij aan mij. "Wat?" "Of je vannacht een nachtmerrie had." "Hoezo?" "Ik was vannacht bij je gaan kijken. Je sliep zo onrustig." "Vast." Ik keer me om en loop naar mijn kamer.
Ik stap snel in de douch en doe snel wat make-up op mijn gezicht. Het is vandaag best wel warm, dus ik pak zomerse kleren uit mijn kast. Wit shirt, spijkerbroek en als kers op de taart een klein sjaaltje. Lekker simpel.
Ik loop naar buiten. Ik ga zitten in de hangstoel in onze tuin.
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Ik haal diep adem. Frisse lucht stroomt mijn longen in. Ik pak mijn notitieboekje en ga even tekenen.
<>
Ik heb nu wel genoeg getekend, denk ik na een halfuurtje. Ik sla de bladzijde om en schrijf mijn vreselijke droom op. Alles in detail. Ik wil niks missen als ik het terug lees. Ik ben zo wel weer een halfuur bezig.
Ik blader door mijn notitieboekje. Ik zie dromen en tekeningetjes van een week geleden. Van een maand geleden. Van een halfjaar geleden.Van een jaar geleden. Hoe meer ik door mijn boekje terugblader, hoe meer ik terug ga in mijn verleden. De laatste is van twee jaar geleden. Dat was een droom. Dat was toen ik me voor het eerst iets herinnerde. Mijn moeder had me dit boekje gegeven. Er staat vooraan het boekje. 'Voor al jouw mooie en minder mooie dromen. Zodat je ze nooit kan vergeten.' Mijn moeder weet niet dat ik hem nog steeds gebruik. Ik weet nog precies hoe die eerste droom ging;
'Ik loop door het donker. Opeens verschijnt er een verblindend licht. Ik kan mijn ogen nauwelijks open houden. Ik steek mijn handen voor me om mijn ogen te beschermen. Plots word ik door een hand uit het licht getrokken.
Ik slaak een hoge gil. Een hand word op mijn mond gelegd. "Stil." Ik kan eerst nog alleen een gedaante zien, maar al snel vormen duidelijke beelden mijn zicht. Ik sta in een prachtige tuin. Voor me staat een vrouw. Ze overhandigt me een boekje. "Voor jou." Ik glimlach naar haar. Ze aait me over mijn hoofd. Ik kijk in het boekje. Er staan lijntjes in. Wanneer ik weer op kijk is de vrouw weg.
Wanneer ik achter me kijk, om te kijken waar ze is gebleven, zie ik een zwart gat. Ik word erin gezogen. Ik stribbel tegen, maar het lukt me niet om me te verzetten. Ik word erin getrokken. Het wordt zwart om me heen.'
Toen werd ik wakker en kon ik me alles herinneren wat ik nu weet.
Ik sluit mijn ogen. "MACE!" Ik schrik me rot En val bijna uit de hangstoel. "Verdomme, Max. Laat me niet zo schrikken." Max lacht schattig. "Maar Mace.. Ikke wil met jou pelen." "Dat kan nu niet." "Walom nie?" Ik til hem op, hoog in de lucht. "Wheeee.", gilt Hij. Ik zet hem op de grond. Hij moet lachen en slaat zijn kleine handjes voor zijn mond. "Nog een keer?" vraag ik. Hij knikt. Ik til hem nog een keer in de lucht en draai rondjes. "Leuk hè?"
"Nog keer, nog keer." "Sorry Maxje. Ik zei al, ik kan niet. Misschien een andere keer, oké?" Hij trekt een pruil lip. "Dat gaat niet werken." Ik loop weg. Hij volgt me, nog steeds met een pruil lipje. "Ach, oké dan maar. Nog één keer. De laatste keer, begrepen?" Hij knikt en moet lachen. "Mace, jij bent lief." Hij geeft mij een knuffel. Ik til hem weer op en zwaai hem in de lucht.
Hij is eigenlijk ook wel een schatje. Ik geef hem een aai over zijn hoofd. "Ik vind jou ook lief." Hij rent weer weg. "Doei." zeg ik hem na. Geen reactie. Ach, zo zijn kleine kinderen nou eenmaal.
Ik heb vandaag al de hele tijd het gevoel alsof iemand naar mij staart. Ik voel me er ongemakkelijk bij. Ik kijk met gespleten ogen om me heen. Niks.
Ik pak mijn telefoon. Een bericht van Layley.
Bestie!😚❤️🔥 Online
Vandaag. Hey! Kom je vanmiddag nog naar het park met Hidde en Dorian? Ik weet dat je vergeetachtig bent!😉 12:16
Shit, vergeten! Thanx voor de reminder.. Ik kom er nu aan! 12:17 ✔️✔️
Hahaha.. zo voorspelbaar! Ik zit nu al ik de trein. Er zit een jongen naast me die de hele tijd naar me staart...😬 12:17
Haha! Hij wil vast wat!😋 12:17 ✔️✔️
Hij is wel hot..😏🔥 12:17
Layley!😡 Je bent al bezet! 😧 12:18 ✔️✔️
Zeg niks tegen hidde..🤫 12:18
Mabey...😏 12:18 ✔️✔️
☺️ 12:19
Ik glimlach en doe mijn telefoon in mijn broekzak. Layley is niet de handigste.. Ik rol met mijn ogen.
⭐️
Dat was het voor nu.. Ik wou wat meer personages en wat meer dagelijks leven dingen erin. Dus dat komt vooral in het volgende hoofdstuk! Vergeet niet te stemmen!(als je het leuk vind)🙃
