SON
"Şirinem!"
Mira, ağacın arkasında oturmuş ağlıyordu. Beni görünce ayaklarını daha çok kendine çekerek yüzünü dizleriyle kapattı. "Git buyadan seni şevmiyoyum ben..." Bu da demek oluyordu ki küçüğümüz yine çok korkmuştu. Ah Çınar, küçük eliyle ablasının karnına vursa ne olacaktı sanki bebek düşecek miydi?
Neden öyle bir tepki vermiştim ki? Ağlayan küçük kızıma bakınca böyle olmayacağını bildiğimde bende küçüğün yanına oturarak başımı ağaca yasladım. "Ben, seni çok seviyorum Mira bana inanmıyor musun?" diye sordum. Mira ise omuz silkti.
"Hayıy, sen beni şevmiyoysun. Seven sevdiğine bayıymaz."
"Şirinem ablana zarar veriyordun. Ablan hamile ona eskisinden daha çok dikkat etmeliyiz bizim bebeğimiz olacak. Sende teyzesi olacaksın. İstersen ablası olur onu korusun." Böyle tepki vereceğini bilseydim bir anda pat diye söylemez önce alışmasını beklerdim.
"Ben iştemiyoyum. Bu evden de gitçem " dediğin de onu ikna etmem uzun süreceğini düşünerek bende yanına bağdaş kurdum. "Bizi bırakacak mısın? Ben yokken ablana kim bakacak. Kızıma kim ablalık yapacak?"
"Kız mı?" bu ilgisini çekmiş olmalıydı. Oysa ben öylesine söylemiştim. "Evet, kız zaten çok fazla seçeneğimiz yok ya kız ya erkek olacak. Bakarsın senin gibi akıllı bir kızımız olur." Mira'yı kızım olsa ancak bu kadar sevebilirdim. Bu yüzden üzülüp ağlamasına kalbim razı değildi. Ben hep gülsün mutlu olsun istiyordum. Sırf bu yüzden küçüğüm tek sözüyle onu nüfusuma alırken zerre tereddüt etmemiştim.
"Kız olsun erkek istemem. Onları sevmiyorum."dediğinde başını gururla havaya kaldırdı. Bu çıkışıyla gülümsedim. "Bu yaşta erkek düşmanlığı... Peki, beni seviyor musun?" Beni elbet seviyordu bundan hiç kuşkum yoktu. Eğer mutlu bir evliliğim varsa biraz da onun desteği sayesinde olmuştu. Ve bunu içimden dahi olsa söylemekten gurur duyuyorum ki o benim resmi olarak kızımdı. "Sevmeseydim şimdi kafana taş atıyor olurdum." dediğinde güldüm. Bu konuşma iyiye gidiyordu.
"Neden, üzüldüğünü biliyorum ama üzülmene gerek yok şirinem, sen teksin benim tek baldızım aynı zamanda biricik kızımsın. Senden başka yok olmayacakta. Ne ben ne de ablan senin yerine kimseyle dolduramayız." Mira'nın yeri asla doldurulamazdı. Ablası bazen amcasına benzetip gelecekte ona benzeyecek diye korksa da ben buna inanmıyordum.
Mira başını dikleştirerek "Bebek, olursa beni sevmeyeceksiniz."dedi büyük kararlıkla. Hadi be Çınar, sen ne adamları dize getirdin. El kadar kızı mı ikna edemeyeceksin..."Mira'cım bebek olursa yürüyemeyecek konuşamayacak. Sürekli ilgi isteyecek bu da yetmezmiş gibi yemek yedikten sonra altının temizlenmesini isteyecek. Salya, sümük..."
"Iyy... İğrenç!"dediğinde eliyle burnunu kapattı. Evet, zafere doğru gidiyorsun Çınar, çok az kaldı. "Sende teyzesi olarak ona bakacaksın söz mü?"diye sordum.
"Söz!" dedi aniden artık ağlamıyordu. Elimle ilerde bizi seyreden Burcu'yu gösterdim. Bu soruyu sormama gerek yoktu ama bazen insanlar hissetmekten önce duymak isterlerdi.
"Ablanı seviyor musun?" dediğimde başını sallayarak. "Evet."demişti.
"Bende çok seviyorum Mira, canım gibi nefesim gibi seviyorum. İkimizde onun üzülmesini ağlamasını istemeyiz değil mi?"diye sordum. "Hayır, ablam hiç ağlamasın." Artık eski hâline dönmüştü.
"O zaman bir an önce yanına git. Artık onun bizden daha çok sevgiye ihtiyacı var."
"Tamam." diyerek yerinden kalktı. Tam koşacakken yanıma gelip yanağıma öpücük bıraktı. Mira, koşarken Burcu da yere doğru eğilerek kardeşini kucaklamıştı. Bir süre abla kardeş konuştuktan sonra el ele tutuşarak yanıma doğru geldiler. Mira sağıma Burcu da soluma geçip oturunca ikisini de sarmaladım.
