Forgive & Forget ~ Samuel Leijten (dutch)

5 ~ Sorry..

''Samuel, ik durf dit niet'' ik kijk hem bang in zijn mooie grote ogen aan en ik zie dat ze naar mij terug lachen. Zijn ogen kleuren mooi blauw bij de lucht waar geen wolkje was te zien. ''Het is niet erg Mimi. Wees maar niet bang, ik blijf aan je zij staan.'' Voorzichtig pakt Samuel mijn hand en ik pak het zonder twijfel terug. Ik werd al misselijk als ik naar beneden keek, de heuvel was zo hoog! ''Ben je er klaar voor, Mimi?'' zegt Samuel met rode wangetjes. ''Ja nu Sammie!'' ik sluit mijn ogen en laat me meetrekken door Samuel. Onverwachts struikel ik over mijn eigen voeten en voor ik het weet heb ik Samuel meegesleept in mijn handeling. Samen rollen we van de heuvel af en liggen we lachend aan het eind van de heuvel.

''Oke, nu D mineur en dan over naar de C chord'' dirigeert Samuel mij. Geconcentreerd probeer ik de akkoorden onder de knie te krijgen. Ik hoor hem zachtjes de melodie van het liedje nuriën zodat ik een beter gevoel kan krijgen van het ritme wat bij het liedje hoort. 

''Je doet het echt goed Mimi, je bent een natuurtalent!'' zegt Samuel. Hij blijkt heel erg onder de indruk te zijn. ''Ja, ik heb veel geoefend toen jij wegging. Ik kreeg opeens vrije tijd, héérlijk'', antwoord ik bot. 

Een diepe zucht ontsnapt aan zijn lippen en gefrustreerd haalt hij zijn hand door zijn haar. Hij staat op van zijn plek naast mij en begint nerveus te ijsberen voor mijn voeten. Ik geef hem een ongeduldige blik, hopend dat hij van mijn gezicht kan aflezen dat ik hier totaal geen tijd voor heb. 

''Wat loop je nou achterlijk heen en weer?'' vraag ik geërgerd.

Geen antwoord.

''Samuel, ik wil gewoon naar huis'' zeg ik, dit keer iets ongeduldiger.

Nog steeds geen antwoord.

''Hallo? Ik praat geen chinees tot je. Kom nou ma-''

''Michelle het spijt me oke? Alles wat ik heb gedaan, alles wat ik fóút heb gedaan. Het spijt me dat ik wegging en dat ik je alleen achter liet. Het spijt me dat ik er niet voor je kon zijn in zo'n verschrikkelijke moeilijke tijd. Maar alles zou eenmaal beter zijn zonder mij in de picture. Ik heb zoveel akelige dingen veroorzaakt. Ik heb je in zoveel problemen gebracht. Ik deed het voor jou. Maar dat kan je na al die tijd nogsteeds niet begrijpen. En dat je nu boos op me blijft snap ik gewoon niet. Iedereen maakt fouten.'' onderbrak hij me. Langzaam probeerde hij op adem te komen. ''Ik ben ook maar een mens, Michelle'', maakt hij rustig zijn verhaal af.

Ik was om eerlijk te zijn geschokt dat Samuel zo overstuur was. Ik kon mezelf geen weg wijzen. Zijn woorden dwaalden door mijn hoofd in een onlogische volgorde. Nog nooit in mijn leven ben ik sprakeloos geweest. Ik en mijn grote mond toch altijd.

Zonder het te merken voel ik een traan over mijn wang stromen. 

''Uh, ik ga maar eens'' mompel ik. Ik veeg de traan weg, sta op en loop richting de deur maar ik voel dat Samuel mijn pols voorzichtig vastpakt om me tegen te houden. 

''Niet nu Samuel, alsjeblieft'', zeg ik voorzichtig. 

Zijn aangename grip laat mij zachtjes los. Ikzelf probeer mijn kracht te verzamelen om niet ineen te storten. Zonder om te kijken loop ik zijn kamer uit, en zonder zijn moeder te groeten loop ik het huis uit. 

Al snikkend en nadenkend loop ik over straat. Met grote passen probeer ik zo snel mogelijk thuis te komen. Ik verlang ernaar om op mijn bed neer te ploffen en gewoon te gaan slapen. Ik wil aan niks denken, gewoon verdwijnen op dit moment.

Ergens voel ik sympathie voor zijn uiting en iets in mij mist hem ook. Maar tegelijkertijd wil ik niks meer met hem te maken hebben. Wat zal ik doen?