Terug Naar Huis

4

'Wat is er?' roept Flora angstig. 'Er... Ik...' Alles word zwart voor mijn ogen. Ik knipper hevig. Twee handen pakken mijn schouders vast en trekken me naar achter. 'Diep adem halen! In... Uit... In... Uit...', beveelt Katie me. Ik doe wat ze vraagt. Langzaam kalmeer ik. 'Niet kijken!' fluister ik. 'Wat is er dan?' Silver buigt nieuwsgierig voorover.

'NIET KIJKEN!' roep ik. Maar ik ben al te laat. Silvers ogen worden zo groot als schoteltjes en alle kleur trekt uit haar gezicht weg. 'Oh nee!' roept Katie. Silver staart voor zich uit. 'Sil? Silver!?' Ze zwaait met haar hand voor Silvers ogen en trekt haar naar achter. 'Niet kijken. Oké. Blijf weg bij die verdomde foto', zeg ik met een trillende stem.

Als ik weer wat rustiger ben, vraagt Olivia me om te vertellen wat er zo eng was. Ik kijk haar aan. 'Dat wil je niet weten.' Ik schud mijn hoofd. 'Wel. Vertel het maar. Ik kan er wel tegen.' Ze glimlacht. 'Nee, Olivia. Je stort in. Jij vooral.' Ik bijt op mijn lip. 'Janae. Zeg nou. We moeten dit weten.' Flora kijkt me smekend aan. 'Nou... Oké. Maar jullie moeten beloven dat jullie niet boos worden omdat ik het heb verteld.'

'Het is een foto... Van La-' 'Van wie?' kapt Katie me af. 'Laat me uitpraten!' Ik kijk haar aan. Katie knikt voorzichtig. 'Het is een foto van.. Van Lana.' Tranen prikken in mijn ogen. 'Van Lana? Maar... Watvoor foto?' Olivia is duidelijk van slag. 'Een foto van haar... Vlak na het ongeluk.' Ik kan mijn tranen niet meer bedwingen. Flora slaat een arm om me heen.

'Wat erg.' Een kille stem. Ik schrik me dood. 'Wat de hell!' roept Silver. Angstig kijkt ze om zich heen. 'Waar komt dat vandaan?' 'Het komt daarvandaan.' Katie wijst naar een kleine, zwarte box aan het plafond. 'Echt. Wat erg om jullie vriendin zo te zien', De stem gaat verder.  'Jullie zijn vast heel erg geshockeerd.'

Ik wil hier weg. 'Stop het spel! We willen weg!' Ik spring op en een naar de camera's. Ik begin hevig te zwaaien. Er gebeurt niks. De deur gaat niet open, de lichten gaan niet aan... Ik hoor enkel een stem vanuit de camper. Die kille stem. 'Het is voorbij! Klaar! Over.' Er word hard gelachen. Tranen springen in mijn ogen. Ik ren terug naar de camper. 'Dit was ook een dom idee', mompelt Olivia.

'Jaja. Zou ik ook zeggen op dit moment.' Flora trekt een wenkbrauw op. 'Ze zei het vanmiddag al, Flora', zegt Silver. Ik kijk hen aan. 'Katie?' Ik zie Katie op de grond van de camper zitten. Ze heeft haar armen om haar knieën geslagen en wiegt zachtjes heen en weer. 'Gaat het?' Ik duw zachtjes tegen haar schouder. Ze reageert niet en staart voor zich uit.

'Oh my god. Katie?' roept Flora half in paniek. Katie wiegt nog steeds heen en weer en knippert af en toe. Ik wapper met mijn hand voor haar ogen. Ineens glimlacht ze. Geen vriendelijke glimlach. Een kille, gemene glimlach. 'Wat nou. Bemoei je met je eigen zielige leven', snauwt ze. Ik schrik. 'Wat is er?' vraag ik voorzichtig.

'Jullie doen allemaal zo bezorgd. Er is niks. Ik wil gewoon rust. Rust. Een woord. Alsjeblieft!' zegt Katie. Ik knik langzaam. 'Hmm... Oké.' Silver haalt haar schouders op. 'Nou. Zullen we maar verder zoeken naar die verdomde code?' 'Ja. En laat die foto van Lana achter ons, ook al is dat lastig', zegt Flora. Ik kijk haar aan. 'Ik heb hem gezien. Het staat op mijn netvlies. Ik kan dat niet pets, boem verwerken. Dat heeft tijd nodig', zeg ik zuchtend.

'Nou, verwerk dat dan maar in de tijd dat we die code zoeken!' zegt Flora. Ik haal mijn schouders op. 'Oké. Ik ga kijken achter de camper.' Ik zet mijn handen in mijn zij. 'Ik help wel', zegt Katie. Ik glimlach. 'Mooi. Jullie?' Ik kijk de andere drie aan. 'Ik kijk nog even verder hier, samen met Silver', zegt Olivia. Ze knikt naar Silver. Die knikt terug. 'En ik?' vraagt Flora. 'Bedenk maar wat. Succes!' Silver begint weer te zoeken.

Samen met Katie loop ik weer naar buiten. We lopen om de caravan heen en zoeken wat in de plantjes. 'Hoe gaan we die code eigenlijk vinden?' vraagt Katie ineens. Ik denk goed na. 'Briefjes? Of misschien... magneetjes met cijfers?' Ik haal mijn schouders op. 'Zou best kunnen.' Katie duwt wat neppe bladeren opzij. 'We komen er wel achter.' Ik kijk omhoog naar de muur. En ik schrik me dood.

A/N:

Yes. Hoofdstuk 4! Vinden jullie deze Authors Notes fijn? Ik vind het wel leuk om hier steeds iets te schrijven (:  En zoals elke keer, zien jullie foutjes? Zeg het alsjeblieft! Ik merk vaak dat ik snel type en dat ik daardoor veel typefoutjes maak. Dat dus (: Lees lekker verder! X