Terug Naar Huis

10

Ik zit op de grond met de rest. We staren naar de briefjes zonder iets te zeggen. We kunnen niks zeggen. Nou ja, we hebben niks te zeggen. Geen informatie over de briefjes, geen aanwijzingen, niks. Helemaal niks. Ik zucht even en kijk opnieuw naar de briefjes. Flora zei dat ze het handschrift herkende. Ik denk na. Misschien ken ik de persoon ook en herken ik het handschrift ook wel.

Ik staar onophoudelijk naar de briefjes. Flora schuift met haar schoenen over de grond en Silver kijkt haar gestoord aan. 'Kappen Floor', snauwt ze. Flora houd geschrokken op. Ze haalt haar schouders op en tikt even tegen een van de briefjes. Silver rolt geërgerd met haar ogen. Ik kijk naar hun "geruzie" en moet mijn lachen inhouden. Dat lukt met moeite. Ik zie dat Olivia ook bijna in lachen uitbarst. Ik zoek haar blik en vind hem. Als we elkaar aankijken, barsten we beiden in lachen uit.

'Wat nou weer? Er is niks grappigs aan dit hele gedoe. We zitten opgesloten in een Escape Room en komen er niet meer uit', klaagt Silver. 'We komen hier heus wel uit. We moeten alleen de code vinden en wachten tot de tijd om is.' Ik bijt op mijn lip en kijk Silver aan. Silver knikt nadenkend. 'Nou, we zien wel. Er mag trouwens binnenkort iemand weg.'

'Ja, ik heb iets bedacht. Wat nou als de gene die weg mag', ik ga over op fluisteren en buig naar voren 'naar de politie gaat en alles verteld.' Ik ga weer overeind zitten en kijk triomfantelijk. 'Had ik ook al bedacht. Maar wel een goed idee.' Katie glimlacht en knippert liefjes met haar ogen. Ik onderdruk de neiging om met mijn ogen te rollen. 'Wat vinden jullie ervan?' vraag ik aan de rest. 'Wel goed', mompelt Silver. Olivia knikt. 'Geweldig', roept Flora. Ik knik dankbaar naar haar.

'Dus dat doen we? Oké. Ik hoop dat we hier snel weg mogen. Of dat er in ieder geval één iemand weg mag.' Ik pak een van de papiertjes op. De allereerste, van toen we net binnen waren. Ik lees de tekst nog eens. Olivia, een slecht idee? Hoe kom je daarbij! Dit is het beste idee in tijden. Jullie komen hier niet meer weg. Ik ben voor altijd van jullie af! Goodbye honey♡

Er staat niet echt iets vreemds op, maar hoe kan de organisator van dit weten dat Olivia dat briefje zou pakken? Ik onthoud het in mijn achterhoofd. Dan pak ik het volgende briefje. Het tweede briefje, die we vonden bij de bloempot. De tekst was Wie mag er als eerst Terug Naar Huis? Ook op het eerste briefje stond zo'n zelfde tekst. Terug Naar Huis? stond aan de achterkant met bloed geschreven.

Zou het echt bloed zijn? Ik wil het eigenlijk niet weten. De tekst werd herhaalt. Er is ook niet echt iets vreemds aan. Alleen dus dat het herhaald werd. Als laatste pak ik het derde briefje. Dit is ook de laatste. Hopelijk blijft dat ook zo. Nog even en een van jullie mag weg. De rest zal hier blijven tot het voorbij is. Ik veeg even met mijn vinger over het briefje. Ik heb geen idee waarom, maar het voelt goed. 

Ik kan niks geks ontdekken aan dit briefje. Het handschrift is hetzelfde als bij de andere briefjes. Alleen is dit keer de tekst niet met blauwe pen, maar met roze pen geschreven. Ik herken het handschrift niet, maar deze pen komt me bekend voor. Ik kan het even niet plaatsen, net als Flora. Zij herkende het handschrift, maar wist niet waarvan. Wie schreef er altijd met roze pen? Normaal zou ik dit zo kunnen zeggen, maar nu lijkt het wel verdwenen. Weg uit mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen, zoals ik altijd doe als ik nadenk.

Mijn zus Sarah schrijft altijd met roze pen, maar die kan dit niet gedaan hebben. Ze zit al drie weken in Aruba en we hebben dit idee pas sinds vorige week. Wie schrijft nog meer met roze pen? Er komt nog steeds niks naar boven drijven. Ik graaf diep in mijn gedachtes, maar nee. Ach, het komt nog wel.

Ik leg de drie briefjes op een rijtje. De eerste is geel en de tekst is geschreven met blauwe pen. De tweede is groen en ook hier is de tekst met blauwe pen geschreven. De laatste is blauw en deze is met roze pen geschreven. Het is dus waarschijnlijk een meisje. Nou, eigenlijk zou het net zo goed een jongen kunnen zijn. In deze tijd schrijven er genoeg jongens met roze pennen.

'Meiden, ik heb wat. Ik weet niet of het super belangrijk is, maar ik zeg het toch even.' Ik pak het eerste en het tweede briefje en steek ze omhoog. Mijn vier vriendinnen kijken ernaar. 'Deze twee zijn beschreven met blauwe pen.' Ik weet niet of iedereen het goed kan zien,  omdat het nog steeds donker is. Ik laat de briefjes rondgaan. Hopelijk zien ze het zo beter.

Dan steek ik het laatste briefje omhoog. 'En deze is beschreven met roze pen', vertel ik. 'Alle briefjes hebben ook verschillende kleurtjes, maar dat zal niet veel betekenen.'
Flora kijkt aandachtig naar de briefjes. 'Misschien weet iemand iets? Flora herkende het handschrift en ik weet dat iemand in mijn omgeving vaak schrijft met een roze pen.'

Volgens mij is alle informatie uit onze hoofden gevlogen. Niemand weet nog iets. Ik vertel over mijn zus. 'Zij is nu onze meest logische verdachte. Of de man van de Escape Room, die ons uitleg gaf enzo', vind Silver. Ik haal mijn schouders op. 'Mijn zus zou dit nooit doen.' 'Ja, dat kan je van zoveel mensen zeggen. Een onschuldig kind van tien die zijn hele gezin vermoord.' Silver haalt haar schouders op en kijk ons allemaal aan. 'Wat vinden jullie?'

'Ik denk dat Sarah of de man van de Escape Room inderdaad de meest logische verdachten zijn,' vind ook Katie. Olivia en Flora knikken. 'Iedereen is het met me eens?' Silver kijkt de kring triomfantelijk rond. 'Oké. Dan is dat zo. We hebben even tien minuten denktijd. Graaf goed in je gedachtes en vertel alles wat je opvalt. Ga desnoods nog wat rondlopen of zoeken. Succes.'

A/N:

WAUW! Hoofdstuk 10! En weer 1000 woorden! 1047 nu, hehe. 1050. Oké, sorry. K hou al op. Maar ik ben dus bijna bij de 10k woorden, whiee! Lees maar door. Hehe. Xxx