Terug Naar Huis

12

Nu we hier in een kringetje zitten, vind ik het eigenlijk best gezellig. Ik kan een glimlach niet bedwingen. Ik kijk naar mijn vriendinnen. Ze staren allemaal naar de zaklamp en hebben niet door dat ik ze bekijk.

Olivia met haar lange, donkerbruine haren en donkere ogen. Ze heeft lange wimpers en volle lippen. Echt zo'n perfect meisje uit films en boeken. Ze heeft ook gigantisch lange benen. Ik ben er echt jaloers op.

Dan is er Katie. Het verlegen meisje met haar witblonde paardenstaart en haar grijze ogen. Ze heeft lichte sproetjes op haar bleke huid en twinkelende oorbellen. Ze is slank, maar echt heel slank. Zo dun hoeft van mij niet, al zou ik wel wat slanker willen zijn.

Ook hebben we Flora nog. Haar donkerblonde haar zit altijd in een staart of knot, maar volgensmij is het redelijk lang. Haar groene ogen zijn omlijst door lange, donkere wimpers. Ze heeft honderden sproeten, verspreid over haar hele gezicht, die ik ook wel zou willen.

En als laatste Janae. Ze heeft donkerbruin kroeshaar, wat ze draagt in een staart. Ook heeft ze donkere ogen en een getinte huid. Ze heeft net als ik drie gaatjes en een helix piercing. We hebben ze samen laten zetten. Met een glimlach denk ik terug aan dat moment.

Ik zie Janae opkijken, net alsof ze door had dat ik naar haar keek. Onze blikken kruisen en ik glimlach. Ze lacht terug. Daarna kijk ik ook naar de zaklamp. Ik speel met mijn blonde haar en weet niet wat ik moet doen. 'Wat kunnen we doen? Wachten tot er iemand weg mag?' vraag ik daarom.

'Ik denk het. Misschien kunnen we een beetje kletsen? Want zo is het wel heel saai, vinden jullie niet?' Janae sluit haar ogen. Waar denkt ze nu weer over na? 'Maar waarover?' Normaal komen de gesprekken uit onze mond rollen, maar nu is iedereen stil. Ik denk na. Over jongens? Niet in de stemming. Make-up? Ook niet in de stemming. Kleding? School? Uitstapjes?

'Ik... Ik weet het niet.' Katie kijkt alsof ze een spook heeft gezien. 'Geen verse roddels?' Olivia kijkt Katie aan. Zij verspreid altijd de roddels en haalt ze ook overal vandaan. Katie schud haar hoofd. Hoe kan dat nou? 'Hoe dan?' vraag ik haar verbaasd. Katie haalt haar schouders op en zucht.

'Wat dan? Zullen we lekker ouderwets "Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet" doen?' Ik grijns. Flora haalt haar schouders op en knikt. Even later zijn we druk bezig. 'Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet en het is... groen.' Janae kijkt naar de zaklamp om niks te verraden. Ik kijk goed om me heen. 'Het kunstgras?'

'Nee. Het is best lastig', zegt Janae. Wat kan het zijn. Er worden allerlei dingen geroepen. Dan weet ik het. 'Flora's ogen.'
Janae kijkt op. 'Ja! Hoe wist je dat?' vraagt ze. 'Geen idee.' Ik grinnik. 'Nu mag ik.'

Na een tijdje zijn we het zat. Wat kunnen we nu doen? Ik besef nu pas hoe het jaren geleden was. Wij zitten nu uren op onze telefoon. Vroeger speelden ze buiten of verzonnen ze spelletjes. Dat zouden wij nu ook moeten doen, spelletjes verzinnen, niet buiten spelen.

Ineens heb ik een idee. 'Ik weet iets!' Eindelijk. We kunnen weer iets doen. Flora kijkt me vragend aan. 'Flora, kom eens op mijn schouders', zeg ik. Flora loopt langzaam op me af en klimt op mijn schouders. Even later zit ze hoog in de lucht. 'Nu moeten jullie ook even een tweetal maken. Straks gaan we doorwisselen enzo, dus niet zeuren!' Ik grinnik.

Ik sta met Flora op mijn schiuders tegenover Olivia, die Katie op haar schouders heeft. 'We kunnen of een wedstrijdje doen. Met een parcours. Of we gaan een soort van worstelen. Dan gaan Katie en Flora tegen elkaar', leg ik uit. 'Ik kan beter niet worstelen. Ik heb hoofdpijn en natuurlijk heb ik mijn pijnlijke neus...' Flora wrijft over haar voorhoofd.

'Dan gaan we een parcours doen, Janae bedenk jij iets?' vraag ik aan Janae. Ze knikt.
Nadat ze het parcours heeft uitgelegd begin ik voorzichtig te rennen. Flora hobbelt, bovenop mijn schouders, met me mee. We liggen allemaal steeds in een deuk. Na tientallen wedstrijdjes staan we allemaal weer met beide benen op de grond.

Ik hang hijgend voorover, als die vreselijke, kille stem uit de camper klinkt. Ik kijk Janae even aan. Ze kijkt me bang aan. Ik zie haar handen lichtjes trillen. Ook ik voel angst door mijn lichaam vloeien. Zweet druppelt op mijn voorhoofd en rug. 'Er gaat nu iemand weg', fluister ik. Iedereen wist het al, maar ik moest het even zeggen. Nu is het echt.

Ik loop de camper in. De rest volgt me. 'Het is zover! Een van jullie mag deze ruimte verlaten. Een van jullie mag Terug Naar Huis.'
Ik kijk met zweethanden naar de zwarte box, waar de stem uitkomt. 'Alsjeblieft ik.' Hoor ik Flora in zichzelf fluisteren. Flora moet hier eigenlijk ook weg. Haar neus moet nagekeken worden door een dokter.

'De persoon die de Escape Room mag verlaten staat hier tussen jullie. Die persoon heeft blond haar.' Dat was de eerste hint. Janae en Olivia kijken teleurgesteld naar de grond. Ik maak kans om weg te gaan... 'De persoon met blond haar die weg mag heeft oorbellen.' Hint twee. Helaas mag Flora niet weg. Ze loopt, met ogen die bijna overstromen van de tranen, naar Olivia en Janae.

Ik kijk Katie aan. Een van ons zal de Escape Room verlaten, maar wie? 'De persoon met blond haar en oorbellen die weg mag heeft grijze ogen.' Hint drie. Ik heb geen grijze ogen. Ik zie Katie naar mijn ogen kijken. Er verschijnt een grote glimlach op haar gezicht. 'De gene die weg mag is... Katie.'

A/N:

Ik heb gewoon 10.713 woorden in heel dit verhaal. Nu inmiddels alweer meer, whaha. Ik ben echt heel blij! En dit is al weer hoofdstuk 12! Wow... Geef alsjeblieft nog meer tips enzo! 998... 999... 1000!!!