She Just Cant Say I Love You - (COMPLETED)

chapter 37 - the truth

Chapter 37

=ella’s POV=

I left there dumbfounded. I looked at kiel’s back as he disappear in my sight. I was shocked. I was frozed. I was chilled. I was hopeless.

I was hurt.

“k-kiel..” I whispered while under the rain

I heard manang’s voice kahit ang lakas ng ulan. Malakas ang sigaw ni manang dahil na din siguro sa nagaalala na siya sa akin dahil wala ako sa loob.

“ella! Ella, bakit hindi pa—AY! ELLA! JUSKO ELLA! Bakit ka nakatayo jan ng walang payong?! Pumasok ka dito!”

Narinig kong sumigaw si manang mula doon sa loob ng bahay. Gusto kong pumasok sa loob, ngunit parang ayaw gumalaw ng mga paa ko. Parang mistulang ipinako doon sa may sahig.

Bumukas ang pintuan sa may likuran ko, at alam kong lumabas si manang nun dahil sa yabag ng mga paa nya. Naramdaman kong may ibinalot sa akin si manang na siguro ay twalya iyon. Nakatingin pa din ako dun sa dinaanan ni kiel hanggang sa mukha na ni manang yung nakita ko sa harapan ko.

Humarang kasi siya sa mukha ko, at napadako tuloy ang tingin ko kay manang..

“iha anak! Ano ba namang pumasok sa sa ulo mo at ngayon ka pa nagpa-ulan ?! gabing gabi na iha!”

“ma-manang.. ang sakit, ang sakit…”

Nag-nod lang si manang sa akin na parang sinasabi nyang naiintindihan nya ko sa nararamdaman ko. Pinunasan nya ng twalya yung mukha ko, pati na din ang buhok ko, habang pinapayungan ako.

“naiintindihan kita iha.. hawakan mo ng mabuti yang twalya mo sa likod, at saka tayo pumasok sa loob.. dun mo sabihin sa akin lahat.. malamig dito oh”

“manang.. ba-bakit po ganun?? Bakit ngayon pa po siya nagkipag-hiwalay? Wala naman po kaming pinag-awayan eh.. ayos pa nga po kami.. pero, bakit bigla na lang yun manang?!”

Niyakap ako ni manang at hinayaan nya akong umiyak sa may balikat nya. Wala na kong ibang naiisip kundi ang umiyak ng umiyak, hanggang sa mapagod na ko, at tuluyan ng mamanhid at wala ng maramdamang sakit ang puso ko.

Hindi ko maisip kung bakit bigla na lang nasabi iyon ni Kiel sa akin. sabi nya, it’s for our own sake?! Pero bakit? Anong gusto nyang iparating? Na bubuti ang lahat kung makikipaghiwalay siya ng walang dahilan?!

Hindi dapat kami magkasama., Para hindi ako masaktan? Ano ba?! Nasasaktan na nga ako ngayon eh.. T.T

Ang gulo gulo.. naguguluhan pa din ako sa nangyayari. Ang alam ko lang..

I’m in a deep hurt.. :’(

“anak.. tama na.. tama na ang iyak. Pumasok na tayo..”

Pumasok sa loob? Pa-parang hindi ko kaya. Parang hindi ko kakayanin kung papasok na lang ako sa loob ng bahay ng hindi ako naliliwanagan.. hindi ko kayang magmukmok na lang sa loob, at hintayin na makalimutan ko ang lahat.

Kaya naman kumalas ako sa yakap ko at tumakbo palayo sa kanya. I don’t care kung napaka-lakas ng ulan at kumukulog, basta makapunta lang ako sa bahay nila Kiel at maka-usap siya.

“ella! Anak! Bumalik ka dito.. naku kang bata ka!!”

Yun lang ang narinig ko mula kay manang.. hinawakan ko ang twalyang nakabalabal sa akin at tsaka tumakbo ng tumakbo palayo. I didn’t bother running with my bare foot as long as makarating ako kaagad doon.

“kiel.. how could you..”

-------------

Hingal na hingal akong nakarating sa tapat ng bahay nila kiel. Bukas pa ang lahat ng ilaw sa kanila kaya alam kong gising pa sila.. medyo maingay din sa loob at parang madaming tao..