Unicode
"ထယ်ထယ်လေး ငါ တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်နော်၊
တကယ် တကယ်"
သူဘာမှ ပြောချင်စိတ်မရှိနေတာမို့
ရှေ့ကိုပဲ တည့်တည့်ကြည့်ကာ လမ်းကိုသာ
ဆက်လျှောက်နေလိုက်သည်။
သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ ခြေလှမ်းတွေကို
ရပ်တန့်ပစ်လိုက်တဲ့ ဂျီမင်း။
သူလိုက်မရပ်မိ ။
"ထယ်ယောင်း"
မတိုးလွန်း မကျယ်လွန်းသည့် ဂျီမင်းအသံက
သူ့ ခြေလှမ်းတို့အား နှေးသွားစေသည်။
"တကယ်တော့လေ ~~
ငါ မင်းကို ဘယ်လိုပြောရမလဲ မသိလို့ပါ"
သိသိသာသာ ညှိုးငယ်နေတဲ့ ဂျီမင်းရဲ့ အသံ......
ဒါပေမယ့် သူ့ခြေလှမ်းတွေကိုတော့ မရပ်မိသေး။
စိတ်ဆိုးသင့်တာလား မဆိုးသင့်တာလားလည်း
သူ ဝေခွဲမရ။
ဆက်ပြောလာသည့် ဂျီမင်းရဲ့ စကားတစ်ခွန်းသည် ထယ်ယောင်းရဲ့ ခြေလှမ်းအစုံကို တုံ့ခနဲ ရပ်တန့်သွားစေခဲ့သည်။
"ထယ်ယောင်း~ လူတစ်ယောက်ကို ချစ်တဲ့ စိတ်ဖြစ်မိရင် အပြစ်ဖြစ်တတ်လား?"
သိသိသာသာ တိမ်ဝင်သွားတဲ့ ဂျီမင်းရဲ့ အသံ~~
အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြင့်
သူလှည့်ကြည့်လိုက်မိတော့...
မျက်ရည်တွေနှင့် ဂျီမင်း....
ဘယ်အရာကများ ဂျီမင်းကို
ဒီလောက် ခံစားသွားစေရတာပါလဲ?
"ဒိုဂျွန်းကို ငါ အားပေးချင်တဲ့အနေနဲ့......
စကားသံတွေကို ဂျီမင်းရဲ့ရှိုက်သံက လွှမ်းပစ်တယ်။
ရှိုက်သံကြားက စကားဆက်လာသော ဂျီမင်း။
"လူတစ်ယောက်ကို ချစ်မိတာ
အပြစ်ကျူးလွန်တာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ~
လွတ်လပ်စွာ ချစ်ခွင့်ရှိတယ်ဆိုတာကို သိစေချင်တဲ့ အနေနဲ့...."
ဒီဖြစ်ရပ်နဲ့ ဂျီမင်းစကားတွေကို အစီအစဉ်တကျတွေးဖို့ သူ့ဦးနှောက်က လိုက်မမီ။
"ငါ တောင်းပန်ပါတယ် ထယ်ယောင်း
ငါ့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ "
စိတ်ဆိုးတာ မဟုတ်ဘူးဟု ပြောလိုက်ချင်သည်။
ငါမင်းကို စိတ်မဆိုးဘူးဟု ပြောကာ ဖက်ပြီး
နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်ချင်ပါသော်လည်း ဘယ်အရာက တားမြစ်နေသလဲ သူမသိ။
သူ မလှုပ်မယှက် ရပ်နေမိဆဲ......
YOU ARE READING
တိမ်စိုင်တွေညိုလာရင် (Browny Cloudy)
Fanfictionမွန်းကြပ် ပိတ်လှောင်တဲ့ ရှင်သန်မှုကြားက တိမ်စိုင်လို ကောင်လေးရယ် လွတ်လပ် ပေါ့ပါးလွန်းတဲ့ မိုးစက်လို ကောင်လေးရယ် ထိုကောင်လေး နှစ်ယောက်သည် လှပတဲ့ ကောင်းကင်ကြီး တစ်ခုကို ဖန်တီးနိုင်ပါ့မလား ဆိုတာကိုတော့.........
