De Grijze Jager: Een nieuw begin (GAAT HERSCHREVEN WORDEN)

Hoofdstuk 3

Maeve Lynn voelde hoe twee sterke handen haar voorzichtig optilden en wegdroegen. Het volgende wat ze zich kon herinneren, is dat ze wakker werd van een knisperend geluidje. Het geluid deed haar aan iets denken en ze wilde overeind komen, maar dezelfde handen duwden haar naar de grond. Toen ze haar ogen opendeed, keek ze in het gezicht van een Jager. Ze schatte dat hij even oud moest zijn als Crowley. "Als jij blijft liggen, dan pak ik wat te drinken voor je." De Jager pakte een beker en deed die halfvol met water. Daarna hielp hij het meisje met rechtop zitten en ze dronk gulzig van het water. Van vluchten krijg je dorst, dacht ze. Toen herinnerde ze zich dat ze was gevallen en keek naar haar knie. Haar broek was gescheurd en rondom haar knie was het helemaal rood geworden. Halt volgde haar blik en tikte toen op de verbanddoos. "Ik wilde net je wond verzorgen toen Abelard me vertelde dat je wakker was." Abelard keek op van het grazen en gooide zijn hoofd omhoog. Het meisje moest lachen om het paard. De Jager zat intussen in een kleermakerszit naast haar en maakte de veters van haar linker laars los. Daarna pakte hij zijn Saksisch mes en sneed haar broekspijp los zodat hij beter bij de wond kon. Ze keek nieuwsgierig toe hoe hij te werk ging, maar stopte daarmee toen ze iets wit zag. "Ik ben bang dat dat een flink litteken zal worden," zei de Jager zonder op te kijken. Ze merkte op dat hij met een licht accent sprak. Hij praatte een beetje zoals.... Ze voelde hoe een pijnscheut zich door haar knie verspreidde en ze kreunde zachtjes. "Als ik jou was, zou ik nu gewoon blijven liggen en niet bewegen. Des te eerder ben ik klaar en des te eerder zal jij je beter voelen." Halt keek nu wel op, maar zag dat het meisje al was gaan liggen en haar best deed om niet nog eens flauw te vallen. Hij draaide zich om en bekeek de wond. Het was een lange, diepe snee. Hij meende zelfs wat bot te zien. Halt pakte het water erbij en met een schone doek maakte hij de wond zo voorzichtig mogelijk schoon. Maeve Lynn probeerde zo min mogelijk te bewegen om op die manier de Jager te helpen, maar af en toe trok ze uit reflex haar been iets omhoog. Halt maakte er geen opmerkingen over en wachtte tot ze haar been weer had ontspannen. Hij zette het water, met daarin de vuile doek, aan de kant en opende de verbanddoos. Maeve Lynn keek wat hij er allemaal uithaalde: gaas, iets van een zalf, verband en tot haar schrik zag ze dat hij er ook een naald en zijden draad uithaalde. Hun ogen kruisten elkaar en Halt zag iets van angst in haar ogen. "Ik zal het zo snel mogelijk doen, maar het moet wel netjes gebeuren. Anders is er een kans dat het niet goed heelt." Hij wachtte even en voegde er toen aan toe: "En hoe groot de drang ook zal zijn, je mag je been niet bewegen." Het meisje knikte zwakjes, ging weer recht liggen en keek naar de sterren. Halt maakte een eerste steek en hoorde hoe het meisje een klein snikje gaf. Abelard had het opgemerkt en was naar haar toegelopen. Hij zakte door zijn hoeven en ging bij haar liggen. Halt dankte in stilte zijn vriend en beloofde hem een appel te geven als hij klaar was. Abelard keek hem aan en gaf een knipoog. Na twintig minuten was Halt klaar met hechten en hij bekeek het resultaat. Toen pakte hij de tube zalf en deed er wat van op de wond. Maeve Lynn liet een zuchtje horen. Haar wond klopte als een bezetene en de zalf gaf wat verkoeling. Ze voelde hoe Halt een gaas op de wond legde en daarna verband om haar knie wikkelde. Ze bekeek het uitvoerig en intussen maakte Halt alles schoon en borg het vervolgens op. Hij liep naar zijn zadeltas en dacht na of hij een tent zou opzetten, maar besloot het niet te doen. De afgelopen dagen was het prachtig weer geweest en hij verwachtte niet dat het zou gaan regenen die nacht. Hij pakte toen de zak met koffiebonen, gooide nog wat hout op het vuur en zorgde daarna voor een maaltijd. Maeve Lynn aaide intussen de zachte neus van Abelard en voelde toen een hand op haar arm. Halt had haar een appel aangereikt en knikte ermee naar zijn paard. Ze snapte de hint en gaf de appel aan Abelard. Die nam het met veel genoegen aan en het sap liep langs zijn mondhoeken. Ze moest giechelen en aaide hem over zijn hals waarna hij opstond en verderop ging grazen. Het eten was intussen klaar en Halt vulde twee borden, waarvan hij er een aan het meisje gaf. Ze nam het aan en wachtte totdat ook de Jager voor zichzelf had opgeschept. Daarna begon ze pas te eten. Ze aten in stilte de maaltijd en af en toe keek Maeve Lynn naar de Jager. Hij had, nadat hij haar wond had verzorgd, zijn capuchon weer opgedaan dus ze kon zijn gezicht niet goed zien. Behalve dan dat hij een baardje had. "Lukt het een beetje met kijken?" vroeg Halt opeens. Het meisje tegenover hem schrok van Halts stem en viel bijna omver. Hij probeerde een grijns te onderdrukken, maar dat lukte niet zo goed. Hij besloot dat het nu wel tijd was om te vragen wie ze was en waarom ze zo laat nog in het bos was, alleen. Toen bedacht hij zich iets: hij wist haar naam niet en zij die van hem niet. Misschien is dat wel zo handig om te weten? Halt nam niet eens de moeite om op Abelards opmerking te reageren, maar richtte zich tot het meisje. "Goed, voordat je me vertelt wat je hier nog zo laat deed, kunnen we elkaar eerst onze namen vertellen. Wat denk je daarvan?" Maeve Lynn deed haar best te begrijpen wat de man zei, maar ze begreep er niet veel van. Het was duidelijk dat de man vanuit een ander leen kwam, want hij praatte niet op dezelfde manier Aralueens als de mensen hier. Daarbij, bedacht ze, maakte dat accent het nou niet eenvoudiger. Halt dacht dat ze misschien twijfelde omdat ze hem niet goed kon zien, dus deed hij zijn capuchon naar achteren. Het meisje reageerde echter nog niet op zijn vraag en toen bedacht hij dat het mogelijk was dat ze de taal niet beheerste. Hij besloot het over een andere boeg te gooien. Hij wees naar zijn paard en zei: "Abelard." Toen wees hij op zichzelf. "Halt." Hij zag haar ogen oplichten, alsof ze die naam eerder had gehoord. Het meisje leek te snappen wat hij bedoelde en ze wees op zichzelf. "Maeve Lynn ..." Ze twijfelde of ze haar achternaam moest zeggen, maar besloot het voor nu zo te laten. Halt had dat ook niet gedaan. Halts wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog. Maeve Lynn? Dat was geen Aralueense naam, maar eerder een Hiberniaanse naam! Hij stelde zijn vraag opnieuw, maar nu met het Hiberniaans accent. Hij zag een kleine twinkeling in de ogen van Maeve Lynn en hij wist dat hij goed zat. "Ik was een wandeling gaan maken in het bos en had hier en daar wat herkenningspunten onthouden en gemaakt zodat ik de weg makkelijker terug kon vinden als het donker zou worden." Ze pauzeerde even en Halt gebaarde dat ze het rustig aan kon doen. Ze was nog geen twee uur geleden ontsnapt aan de dood en sinds een half uur was ze weer echt bij kennis. Maeve Lynn knikte dankbaar en ging weer verder. "Ik hield de stand van de zon in de gaten en wilde niet al te laat teruggaan, maar voordat ik het doorhad was het al donker en werd ik niet veel later achtervolgd door een poema." Halt luisterde met bewondering. Dit meisje was dan misschien nog jong, hij schatte zeven jaar, maar ze beschikte wel over een goed stel hersenen. "Waar woon je precies?" "Op het kasteel. Mijn vader is daar de commandant van de paleiswacht." Halt fronste even. Zover hij wist, had de commandant geen kinderen. Maeve Lynn zag de verwarring en legde het uit. "De vorige commandant is met pensioen gegaan en mijn vader heeft zijn functie overgenomen." De Jager gaf haar een klein glimlachje als bedankje. Hij wilde nog meer vragen, maar merkte dat ze bijna in slaap viel. "Voor nu is het goed zo. Morgen breng ik je terug naar het kasteel. Ga nu maar slapen." Maeve Lynn rekte zich eens goed uit en probeerde toen een comfortabele houding te vinden. Halt bleef zitten en keek toe hoe ze snel in slaap viel. Moet ik het zeggen of doe jij het? "Wat moet er gezegd worden?" fluisterde Halt zachtjes. Het lijkt alsof je een zwak krijgt voor dat meisje, terwijl je haar amper kent. "Je beeldt je maar wat in," zei hij en rolde zich niet veel later in zijn mantel. Heel lang zou zijn nachtrust niet zijn, want Maeve Lynn had al snel een nachtmerrie. Ze droomde dat Halt niet op tijd was geweest en dat de poema haar toch te pakken had gekregen. Ze voelde zijn tanden in haar knie en ze werd met een schreeuw wakker. Halt schoot overeind met zijn Saksisch mes in zijn hand, klaar om zich te verdedigen. Er was echter niemand anders te bekennen behalve Maeve Lynn en Abelard. Hij stopte zijn mes terug in de schede en liep naar haar toe. Hij zag de angst in haar ogen en kon wel raden waarover ze had gedroomd. Toen keek hij naar haar knie en zag dat het verband donker gekleurd was. Hij haalde nieuw gaas, de zalf en schoon verband. Het vieze verband haalde hij eraf en toen hij het gaas eraf wilde halen, bedacht hij zich. Als hij het er zo af zou trekken, was er een kans dat hij het wondvocht kapot zou maken en dat zou ervoor zorgen dat de wond nog erger zou gaan bloeden. Hij liep daarom weer naar het beekje en verwarmde het water op het vuur. Terwijl Halt hiermee bezig was, probeerde Maeve Lynn tot rust te komen. Ze voelde hoe het zweet langs haar rug liep en haar hart klopte veel te snel. Ze sloot haar ogen en haalde een paar keer diep adem. Vervolgens deed ze haar ogen open en zocht naar de beker met water. Halt had het naast haar gezet, voor het geval ze dorst mocht krijgen. Ze dronk de beker helemaal leeg en voelde hoe haar lichaam langzaam aan weer rustiger werd. Halt was intussen bij haar komen zitten en had het gaasje met warm water van de wond gehaald. Maeve Lynn trok een gepijnigd gezicht. Haar knie was enorm gezwollen en deed erg veel pijn. Ze keek Halt aan en vroeg hoe lang het zou duren om te genezen. Die haalde zijn schouders op. "Dat hangt van de persoon af. Maar normaal gesproken duurt het wel een tijd voordat je je knie weer echt goed kan gebruiken." Ze zuchtte geïrriteerd. "Kan ik gelijk mijn geduld op de proef stellen," zei Maeve Lynn sarcastisch. Halt trok een wenkbrauw op. "Daar is nog nooit een mens slechter van geworden." Ondanks alle pijn moest ze lachen. "Zo grappig was dat nou ook weer niet hoor," zei Halt droogjes. Maeve Lynn kon echter niet stoppen met lachen en Halt merkte dat hij ook wilde lachen. Het meisje had een warme lach en het zorgde ervoor dat je haar vrolijkheid zo overnam. Halt rolde met zijn ogen. "Zo kan het wel weer. Morgen moeten we nog een flink eind afleggen naar het kasteel en dat doe ik liever niet slapend." Maeve Lynn droogde haar tranen af aan haar mouw en geeuwde flink. Ze ging weer liggen en probeerde te slapen, maar dat lukte niet. Halt had wat water gepakt en dronk dat rustig op. Hij wilde er zeker van zijn dat het meisje rustig zou slapen, maar merkte dat het haar niet lukte. Al na een paar seconden woelde ze heen en weer en ook haar ademhaling ging sneller dan eerst. Na een paar minuten mompelde ze wat en draaide ze zich op haar zij. Halt bleef nog zeker een uur wakker en in dat uur werd Maeve Lynn steeds onrustiger. Op een gegeven moment schoot ze lijkbleek overeind en tranen stroomden over haar wangen. Halt keek geschrokken op en liep naar haar toe. "Droomde je over de poema?" vroeg hij haar. Ze schudde haar hoofd. "Nee, iets veel ergers dan dat." Ze wilde het wel aan de Jager vertellen, maar het lukte gewoon niet. Zelf had ze de gebeurtenissen van het afgelopen jaar nog niet helemaal verwerkt en erover praten ging daarom nog heel moeilijk. "Is er iets wat ik voor je kan doen?" Ze keek hem met grote ogen aan en hij wist meteen wat ze nodig had. Heel diep in hem kwam een herinnering naar boven toen hij vier jaar was. Hij was lelijk gevallen en de hofdames kregen hem maar niet stil. Hij wilde alleen zijn moeder hebben om hem te troosten en toen zij hem vasthield leek alle pijn te verdwijnen. Ze streelde hem over zijn hoofd en zong zachtjes een lied. Zijn huilen ging over in snikken en niet veel later was hij in slaap gevallen. Halt knipperde met zijn ogen en zag dat Maeve Lynn hem nog steeds aankeek. Hij maakte zijn mantel los, legde het naast hem neer en ging tegen een kleine verhoging in het gras aanliggen. Hij gebaarde haar dat ze naast hem moest komen liggen. Eerst twijfelde ze. Hij was immers wel een Grijze Jager en niet zomaar een, het was Halt. Ze had altijd gehoord dat je bij hem uit de buurt moest blijven en dat hij in zichzelf was gekeerd. Nu liet hij echter een heel andere kant zien en dat maakte haar onzeker. Halt zag haar twijfelen, maar besloot rustig af te wachten. Voor hem was het ook vreemd om zijn zachte aard te laten zien. Dat gebeurde alleen bij mensen die hij vertrouwde. Uiteindelijk hakte Maeve Lynn de knoop door en besloot bij Halt te liggen. Ze legde haar hoofd op zijn borstkas, dichtbij zijn hart, en legde haar linkerarm op zijn buik. Zijn hartritme maakte haar rustig en ze sloot haar ogen. Ze voelde nog net hoe Halt zijn mantel over hen uitspreidde en zijn arm beschermend op haar rug legde voordat ze in slaap viel.

----------

Hoi hoi! Het duurde even, maar hier is weer een update! Ik heb nog eens nagedacht en besloten om voortaan maar 1x in de week te updaten, waarschijnlijk in t weekend. Dan heb ik de meeste tijd en het grootste deel van mijn huiswerk al af (hoop ik haha). 

Jullie mogen altijd een berichtje sturen als je dat wil, vind ik alleen maar leuk! Als jullie mijn verhaal zo leuk vinden dat je het een stem wil geven dan vind ik dat fantastisch! :) 

Een fijne dag en tot snel bij de volgende update!

Ranger_wolf21