De Grijze Jager: Een nieuw begin (GAAT HERSCHREVEN WORDEN)

Hoofdstuk 5

Lyam verslikte zich bij het horen van haar stem. Hij zette de mok neer en sprong zo snel op uit zijn stoel dat deze omver viel. Hij rende naar zijn dochter en omhelsde haar. Halt zag meteen waar Maeve Lynn haar manier van vragen vandaan had. Lyam vuurde de ene na de vraag af op zijn dochter en tussendoor omhelsde hij haar steeds en gaf haar kussen. "Papa, stop eens!" Ze duwde haar vader van zich af. "Ik ben ook heel blij om jou te zien, maar op deze manier krijg ik geen lucht, letterlijk en figuurlijk." "Ik dacht dat ik je kwijt was, net zoals..." Zijn stem brak en tranen welden op in zijn ogen. Maeve Lynn pakte haar vaders hoofd tussen haar handen en keek hem een tijdje aan. Crowley en Halt stonden er een beetje ongemakkelijk bij en Lyam merkte dat op. Ook hij had oog voor detail en zijn dochter had dat van hem geërfd. Hij stond op en liep naar Halt toe. "Ik kan u niet genoeg bedanken voor het redden van mijn dochters leven. Ik sta voor altijd bij u in het krijt. Mocht u ooit hulp nodig hebben, dan hoeft u maar te schrijven en ik kom eraan." Ze schudden elkaar de hand en vanaf dat moment waren ze vrienden. Maeve Lynn keek van de een naar de ander en ze moest glimlachen. Crowley schraapte zijn keel en iedereen keek hem aan. "Ik ben toch eigenlijk best benieuwd naar jullie verhalen en hoe jij die poema hebt uitgeschakeld." Maeve Lynn vertelde hoe ze naar het bos was gegaan nadat ze hoorde dat ze niet met Cassandra mocht afspreken. Hoe ze vervolgens de hele middag door het bos liep en de tijd vergat. Hoe ze opgejaagd was door de poema en daardoor haar knie had opengehaald en dat als Halt niet in de buurt was ze nu niet in de kamer zou zitten. Ze keek hem dankbaar aan en hij gaf een heel klein glimlachje. Toen vertelde Halt over de boeren en dat hij hen wilde helpen met het probleem. Hoe hij naar het bos was gegaan en daar op de poema had gewacht. Hoe hij in de boom klom en vervolgens achter de poema en Maeve Lynn aanging en niet veel later de poema doodschot met een pijl recht in diens hart. Daarna vertelde Maeve Lynn hoe Halt voor haar had gezorgd en haar veilig thuis had gebracht. Crowley en Lyam luisterden ademloos naar de verhalen. "Dat heb je heel goed opgelost Halt. Ik snap alleen niet waarom er niet eerder hulp is gekomen voor die boeren." Crowley wreef in gedachten verzonken over zijn kin. Halt haalde zijn schouders op. "Blijkbaar waren ze al langsgekomen, maar niemand wilde hun probleem aanhoren of zelfs maar opschrijven en doorgeven. Daarom duurde het zo lang en kon die poema zijn gang gaan. Daarbij," zei hij met lichte minachting, "als niemand überhaupt de moeite neemt om het door te geven aan de Jager van het leen, dan gebeurt er ook weinig." Crowley liet een zucht van ergernis ontsnappen. "Daar heb je volkomen gelijk in. Jammer genoeg." Hij haalde adem om een nieuwe vraag te stellen aan Maeve Lynn, toen de deur met veel kabaal openging en een meisje naar binnenstormde. "Crowley, je moet...." Ineens hield ze haar mond en haar wangen kleurden rood van schaamte. "Wat moet ik precies, prinses?" Crowley vroeg het vriendelijk, maar zijn ondertoon was heel duidelijk: prinses of niet, je komt niet zomaar mijn kantoor binnenstormen. De prinses keek naar de grond en ze schuifelde ongemakkelijk met haar voeten heen en weer. "Sorry dat ik zomaar naar binnenstormde zonder te kloppen," zei ze zachtjes, nog altijd naar beneden kijkend. Crowley begreep het wel. Het nieuws dat Lyams dochter vermist was kwam hard binnen bij de prinses. Ze had de hele avond gehuild en ze was doodsbang dat ze haar vriendin nooit meer terug zou zien. Hij liep naar haar toe en ging op een knie zitten zodat hij op haar ooghoogte zat. Ze keek hem aan en zag dat hij droevig glimlachte. "Ik weet dat je je druk maakt om Maeve Lynn, maar ik kan verder weinig doen." Cassandra's ogen vulden zich met tranen en ze vreesde het ergste. Voor zich zag ze haar lijkbleke vriendin in een grote plas bloed, uiteengescheurd door de poema. Ze zag haar groene ogen die nu alleen nog maar leeg voor zich uit staarden. "Hebben jullie haar... gevonden?" bracht ze er met moeite uit. "Ja, alleen niet helemaal ongedeerd." Cassandra liet een kreetje horen en in haar haast om Maeve Lynn te omhelzen, stootte ze Crowley omver. Die zei echter niks en keek lachend naar de meisjes. "Cass, alsjeblieft, ik krijg geen lucht!" Ze voelde hoe tranen in haar nek gleden en hoe Cassandra haar wat losser liet. "Ik dacht dat ik je voor altijd kwijt was." Cassandra maakte zich los uit de omhelzing en keek Maeve Lynn recht in de ogen. Ook zij voelde tranen opkomen. "Dat had je gedacht! Zó snel kom je niet van me af," ze zei met een knipoog. Cassandra liet nog een snik horen en ze omhelsden elkaar weer. "...die kant op, majesteit." Ze hoorden hoe een wacht de koning de weg wees en niet veel later kwam hij binnen in Crowleys kantoor. Hij was buiten adem van het beklimmen van de trappen. Zodra hij en de prinses weer op de binnenplaats waren en Cassandra had vernomen dat Maeve Lynn vermist was, was ze meteen van haar paard gesprongen en naar binnen gerend. De koning was echter bezig en had het eerst niet in de gaten totdat een stalknecht hem erop wees. Hij was zo snel als hij kon achter zijn dochter aangerend, maar hij was minder snel dan zij. Bovendien ben ik ook niet meer zo slank, had hij een beetje zuur bedacht. "Hebben jullie..." Nog voordat hij de zin af kon maken, wezen zijn Jagers hem al op de meisjes. Hij liet een zucht van verlichting ontsnappen. Hij had de dag ervoor nog met Crowley gesproken en van hem gehoord dat Maeve Lynn alleen naar het bos zou gaan. Hij had zijn twijfels uitgesproken, maar Crowley had hem ervan verzekerd dat het goed zou komen. Toen hij Crowley een paar uur later aantrof, was deze alles behalve ontspannen. Hij had gezegd dat Maeve Lynn nog niet bij hem was geweest en dat zou ze wel doen. Het was toen echter al te donker om haar nog te gaan zoeken en ze besloten het de volgende dag te doen. Lyam was niet veel later ook langs geweest omdat hij zijn dochter nergens kon vinden. Crowley had hem gerustgesteld en hem ervan overtuigd dat ze haar zo snel mogelijk zouden gaan zoeken en vinden. Hij kwam kalm over, maar van binnen was hij boos op zichzelf. Hij had een voorgevoel gehad en toch had hij haar laten gaan. Hij hoopte maar dat Halt op haar pad zou komen, want die was onderweg naar het kasteel en misschien was hij wel in de buurt van het meisje. Hij was dan ook enorm opgelucht toen hij Halt zag en een bijna ongeschonden Maeve Lynn. Dat bracht hem terug bij zijn vraag. Hij schraapte zijn keel en iedereen keek naar hem. "Lyam, zou jij met Maeve Lynn naar de ziekenzaal willen gaan? Ik weet zeker dat Halt goed voor haar heeft gezorgd, maar ik denk dat het goed is als hij haar ook verder onderzoekt. Daarbij kan ze daar in alle rust herstellen." Lyam stemde toe en nadat hij alle aanwezigen een knikje als afscheid had gegeven, tilde hij zijn dochter op en bracht haar naar de ziekenzaal. Cassandra wilde hen al achterna lopen, maar de koning hield haar tegen. "Voor nu moet ze alleen met haar vader en de dokter zijn. Zodra het kan, zullen we bij haar langsgaan, goed?" Cassandra wilde tegen haar vader ingaan, maar begreep dat hij gelijk had. Ze zeiden de Jagers gedag en samen gingen ze terug naar de koninklijke vertrekken. De Jagers bleven alleen achter. Crowley liep terug naar zijn bureau en ging weer in zijn stoel zitten, met zijn voeten op het bureau. Halt volgde zijn voorbeeld en maakte het zich gemakkelijk in een van de stoelen tegenover zijn vriend. Crowley liet Timo, zijn assistent, komen en vroeg hem om twee koppen koffie en toen hij die op een dienblad had binnengebracht, namen ze elk een dampende mok in hun handen. Halt gooide er een flinke lepel honing in, Crowley een beetje. Hij hield niet van mierzoete koffie. Ondertussen tikte hij met zijn vinger op een stapel papieren op de hoek van zijn bureau. Halt keek er naar en trok een gepijnigd gezicht. Crowley zag zijn gezicht en moest lachen. Halt haalde nog wat papieren uit zijn tas en niet veel later zaten hij en Crowley in opperste concentratie over de rapporten gebogen. Af en toe wezen ze elkaar op bijzonderheden, maar over het algemeen was er niks bijzonders te melden. Maeve Lynn lag intussen in de ziekenzaal. De dokter had haar uitvoering onderzocht en was zeer tevreden over de verzorging van de wond. "Je zal het heel rustig aan moeten doen de komende tijd. Over een paar weken kun je je knie voorzichtig weer gaan gebruiken." Ze had hem vriendelijk bedankt, maar zodra hij weg was stond haar gezicht op onweer. Halt had dus gelijk gehad. Ze sloeg haar armen boos over elkaar en keek omhoog. "Is er iets interessants te zien?" vroeg haar vader. Hij kwam op het bedrand zitten en pakte een hand van zijn dochter vast. Maeve Lynn bleef echter boos omhoog staren en maakte geen oogcontact. Ze wist wel wat haar vader zou gaan zeggen. Dat het onverstandig was om alleen het bos in te gaan. Dat ze wel dood had kunnen zijn als Halt niet op tijd had ingegrepen. Maar haar vader hield zijn mond. "Als alles goed gaat, mag je morgen al naar je eigen kamer toe." Bij die woorden keek ze haar vader aan. "Wie zei dat?" vroeg ze argwanend. Haar vader keek om zich heen en wees toen op zichzelf. Ze moest lachen om de oude grap. "Wat zei de dokter?" "Dat je pas over twee dagen weg mag. Maar het zou jammer zijn als je het etentje met Halt zou missen, niet waar?" Maeve Lynn kwam met een ruk overeind. "Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" Onderweg naar het kasteel had ze tegen hem gezegd dat haar vader hem vast zou willen uitnodigen voor het diner als bedankje. Hij had toen gezegd dat dat niet zou kunnen, omdat hij het te druk zou hebben met Crowley. Maar blijkbaar had haar vader hem toch kunnen overhalen. Haar vader nam nu een strenge toon aan. "Maar dan moet je nu wel uitrusten. Anders gaat het hele feest niet door, begrepen?" Ze knikte braaf en ging op haar zij liggen, met haar gezicht naar haar vader. Hij streelde haar wang en gaf haar een kus. "Ga nu maar lekker slapen," zei hij liefkozend. Ze sloot haar ogen en een paar tellen later was ze al in een diepe slaap. Lyam bleef nog een paar minuten bij haar en werd daarna vriendelijk door de dokter verzocht om weg te gaan. Hij zou laten weten als er iets zou zijn. Lyam bedankte hem en ging naar zijn vertrekken. Hij deed de deur open en liep de donkere woonkamer binnen. Zonder moeite liep hij naar zijn kamer, kleedde zich om en viel op zijn bed. Hij was doodmoe. De afgelopen uren waren verschrikkelijk geweest. Toen hij terugkwam van de vergadering, zag hij het briefje van Maeve Lynn. Hij was eerst woest geweest, maar kalmeerde zichzelf vrijwel direct. Ze zou niet zomaar in zeven sloten tegelijk lopen en hij vertrouwde erop dat ze op tijd terug zou zijn. Toen het echter al bijna elf uur was en ze nog niet terug was, was hij naar Crowley gegaan om hem om hulp te vragen. Die had gezegd dat ze tot de volgende dag moesten wachten. Met tegenzin was hij naar zijn slaapkamer gegaan, maar die nacht had hij geen oog dicht gedaan. Bij het eerste ochtendgloren was hij naar zijn vriend gesneld en had hem gesmeekt om te helpen zoeken. Wat was hij opgelucht toen hij in de middag zijn dochter zag. Hij maakte zich erg veel zorgen om de kniewond, maar hij vertrouwde op Halts vaardigheden. Ook de dokter was optimistisch en dat gaf hem een geruststellend gevoel. Voor het eerst in uren kon hij opgelucht ademhalen en een paar tellen later klonk er een zacht gesnurk in de kamer.