De Grijze Jager: Een nieuw begin (GAAT HERSCHREVEN WORDEN)

Hoofdstuk 16

Een beetje onwennig kwam ze het klaslokaal binnen. Iedereen werd stil en keek haar aan. Ze voelde hoe haar wangen een beetje rood werden. Ze worden wel heel vaak rood, dacht ze. Juffrouw Lott kwam naar haar toe en nam haar mee naar de gang. Ze spraken kort met elkaar. Maeve Lynn liep daarna goed ingepakt naar buiten toe om een frisse neus te halen. De wind was guur, maar het had iets prettigs. Ze liep een stuk door het park en bleef een tijd op een bankje zitten. Veel vogels waren vertrokken naar warmere plekken en het normaal zo volle park leek nu extra leeg door hun afwezigheid. Het groen van de bomen en struiken was ook verdwenen en maakte plaats voor allerlei andere kleuren. De meeste mensen vonden de lente of de zomer het fijnst omdat het dan warmer werd. Zelf vond Maeve Lynn alle seizoenen wel leuk. Ze hield van de lente omdat alles dan weer tot leven komt. De zomers waren fijn vanwege de zon. In de herfst zag je de mooiste kleuren en de winter was leuk omdat het dan flink kon sneeuwen. Al was dat het afgelopen jaar niet gebeurd. Ze hoopte dat er dit jaar wel een pak sneeuw zou vallen, dan kon ze sneeuwpoppen maken en sneeuwballengevechten houden. Ze stond op en maakte haar rondje door het park af. In de verte hoorde ze hoe haar klasgenoten naar buiten renden. Ze keek in die richting en zag hoe sommige ouders hun kinderen opwachtten bij de brug. Hete tranen liepen langzaam over haar wangen en vlug veegde ze het weg met de rug van haar hand. Snel liep ze naar binnen, naar juffrouw Lott. Eenmaal daar deed ze haar jas uit en sjaal af. Haar oren waren rood geworden van de kou en begonnen te tintelen toen ze binnen de warme muren waren. "Ga zitten Maeve Lynn. Ik pak even je spullen." Juffrouw Lott verdween de gang op en ging haar kantoortje binnen. Ze kwam terug met een stapel papieren. Ze nam plaats naast haar leerlinge en samen liepen ze alles door. Maeve Lynn had vrijstelling van school gekregen totdat ze het weer aankon om naar school te gaan. Na het weekend zou ze weer naar school gaan, maar het oogstseizoen stond voor de deur dus veel klasgenoten konden niet komen. Daarom werden er geen lessen gegeven totdat alle oogst binnen was. "Ik begrijp heel goed dat je nu niet veel interesse hebt in school, maar ik wil je vragen om toch iets van de opdrachten te maken. Anders loop je straks te ver achter en dan kan je niet door naar het volgende jaar. Dat zou heel jammer zijn, want je bent een goede leerlinge." Maeve Lynn keek verrast op. Juffrouw Lott zag haar gezicht en liet, voor het eerst, een glimlach zien. "Je doet misschien alsof je niets of weinig begrijpt, maar ik heb gemerkt dat je veel meer kan dan je doet vermoeden." Ze tikte met haar wijsvinger op de stapel papieren. "Heb je hier nog vragen over of denk je dat het wel goed gaat komen?" Maeve Lynn pakte de stapel en keek het vlug door. Het was een flinke stapel. Ze had veel gemist, maar ze was vastberaden om alles in te halen. "Ik denk dat het wel goed zal komen, juffrouw Lott." Ze bedankte haar lerares en deed haar jas aan en haar sjaal om. Er schoot juffrouw Lott iets te binnen terwijl ze naar het meisje keek. "Hoe gaat het met Latijn en Grieks? Vind je het een beetje leuk?" Enthousiast knikte Maeve Lynn. "Sommige zinnen zijn wel lastig om te vertalen, maar de verhalen zijn geweldig! Nogmaals bedankt dat ik de boeken van u mag lenen." Juffrouw Lott liep om haar bureau heen en pakte een lijstje eruit die ze aan Maeve Lynn gaf. Ze nam het aan en las de titels. Er stonden zes titels op. Niet-begrijpend keek ze de vrouw tegenover haar aan. "Dat zijn alle boeken die ik heb liggen. Mocht je er interesse in hebben, dan kan je de titels aankruisen die je wil hebben. De boeken die je nu hebt mag je houden. Die staan niet op dit lijstje, maar die kun je onderaan toevoegen." Verbluft bleef het meisje staan. "Dank u wel," wist ze na een tijdje uit te brengen. Ze nam afscheid en liep met een grote lach op haar gezicht naar haar kamer. Tot haar verbazing zat Crowley voor de haard. "Zo te zien is ons vrolijke vogeltje weer thuis." Ze stak plagend haar tong uit, een goed teken dacht hij. Een heel goed teken zelfs. Na de begrafenis, nu een paar weken terug, was Maeve Lynn erg teruggetrokken geweest en stil. Ze had lang niet gelachen en Crowley was bang dat haar gevoel voor humor verdwenen was. Vaak lag ze dagenlang op haar bed te niksen. Hij was blij dat ze vandaag naar juffrouw Lott was gegaan en hij had gezien dat ze naar buiten was gegaan, iets wat ze al weken niet had gedaan. "Dat is een flinke stapel huiswerk wat je daar hebt," wijzend naar de stapel die nu op de eettafel lag. "Ach, valt wel mee hoor. Het kon altijd meer zijn. Daarbij is er tot na het oogstseizoen toch geen school omdat de meeste kinderen moeten helpen met het binnenhalen van de oogst. Dus als ik dit ga inhalen loop ik weer prima bij." Crowley zwaaide zijn benen van de stoelleuning en liep naar de keuken om een tussendoortje te pakken. Ondertussen pakte Maeve Lynn haar schoolboeken uit haar kamer en begon met het huiswerk. Ze sorteerde de stapel in de vakken en zag dat ze het meest had gemist van geschiedenis en topografie. Omdat dat haar favoriete vakken waren, besloot ze die als laatste te maken. Ze pakte haar huiswerk rekenen erbij en had meteen spijt van haar keuze. Ze snapte de opgaven niet en zat letterlijk met haar handen in het haar. "Heb je hulp nodig?" Crowley zette een bord met koekjes tussen hen in en ging naast haar zitten toen ze hem vroeg om haar te helpen. Hij las de vragen en er verscheen een steeds grotere frons op zijn voorhoofd. "Welke imbeciel heeft dít nou weer bedacht? Deze vraag slaat echt nergens op." Hij bladerde door de andere opgaven en legde het toen aan de kant. "Ik ga een woordje spreken met je lerares, want hier klopt echt niks van. Dit soort vragen hoor je helemaal niet te krijgen, tenzij ze het systeem hebben aangepast." Hij maakte een aantekening op een leeg papiertje, legde dat op zijn kamer en kwam terug. Maeve Lynn spreidde haar armen in een 'zie-je-nou-wel' gebaar. "Dat dacht ik dus ook al. Zelfs op Dun Kilty kreeg ik dit soort vragen niet. Die kwamen pas veel later aan bod." Ze pakte haar taalopgaven erbij en maakte ze in rap tempo. Crowley keek over haar schouder mee en pakte een koekje van het bord. "Je kruimelt in mijn nek." Hij veegde ze uit haar haren, uit haar nek en toen hij zag dat ze niet aan het schrijven was, kietelde hij haar in haar nek. Hij wilde weten of hij haar alweer kon plagen, want dat vond hij het leukste: zijn vrienden plagen. Twee weken daarvoor had hij het ook geprobeerd, maar ze had heel bot en kortaf gereageerd. Een duidelijk teken dat ze er nog niet aan toe was. Aangemoedigd door haar uitgestoken tong van een paar minuten geleden, probeerde hij het nog eens. Uit reflex bracht ze haar schouder naar haar hoofd. "Niet doen! Je weet dat ik niet tegen kietelen kan," probeerde ze op normale toon te zeggen. Maar de jonge Jager hoorde duidelijk dat ze haar lach niet kon inhouden. "Eigenlijk wist ik dat helemaal niet," zei hij geheimzinnig. Ze draaide zich om in haar stoel en keek hem aan. Een gemeen lachje verscheen op zijn gezicht en ze sprong snel uit de stoel. Hij stroopte zijn mouwen op en gaf haar tijd om een uitweg te zoeken. Ze keek om zich heen en zag Crowley langzaam op haar afkomen. Eerst rende ze altijd bij hem vandaan, maar ze zag een andere mogelijkheid. Hij probeerde haar in een hoek te drijven en ze speelde het spelletje mee. Op het laatste moment dook ze tussen zijn benen door, stond op en rende naar haar kamer. Even wist hij niet wat hij moest doen, hij had dit niet aan zien komen. Hij herstelde zich snel en rende achter haar aan. Ze sloeg de deur dicht en ging via een zijdeurtje naar de badkamer. Crowley zwaaide de deur open. "Nu heb ik je...," begon hij, maar Maeve Lynn maakte de zin af. "...nog lange niet!" Ze rende richting de woonkamer en zorgde dat de tafel tussen hen in stond. Ze wachtte op Crowley, maar hij kwam niet. Ze hoorde een klap en hoe Crowley een paar vervloekingen uitbracht. Ze aarzelde. Misschien was het wel een trucje om haar te lokken en dan alsnog te pakken. Aan de andere kant, het kon ook best wel eens serieus zijn. Het klonk echter serieus, dus ze besloot om naar hem toe te gaan. Ze zag dat hij op zijn bed lag en zijn knie vasthield. Ze klom op zijn bed en vroeg of alles wel goed ging. "Nu wel." Hij draaide zich om, pakte haar vast en legde haar op haar rug neer. Toen kietelde hij haar in haar nek, haar zij en elk ander plekje wat ervoor zorgde dat ze zich in vreemde bochten wrong om maar te ontkomen aan het kietelen. Na een paar minuten kreeg ze kramp en Crowley hield meteen op. Hij zwaaide zijn benen over het bed en leunde met zijn handen op de bedrand. Hij stond op en liep richting de woonkamer. Maeve Lynn sloop over het bed naar hem toe en sprong toen op zijn rug. Door het plotselinge gewicht op zijn rug verloor Crowley zijn evenwicht en viel op de grond. "Dat had je niet verwacht he?" "Nee, daar heb je me mooi te pakken. Probeer de volgende keer niet als een olifant in een porseleinenkast rond te sluipen." Ze moesten allebei hard lachen en hoorden hoe iemand op de deur klopte en om de commandant riep. "Jager Crowley, bent u daar?" Het was Sven, Lyams oude assistent. Vlug kwam de Jager overeind en deed zijn kleren goed. De mensen mochten niet weten dat hij en Maeve Lynn goede vrienden waren, dat kon later nog wel eens nadelig voor haar zijn. Hij deed de deur open en nog voordat hij Sven had uitgenodigd om binnen te komen, stond deze al in de kamer. "Ik val maar gelijk met de deur in huis. Ik heb een stapel documenten gevonden die nogal gevoelige informatie bevatten..." Crowley liet hem niet uitpraten en duwde hem de kamer uit. "Maar meneer, u moet weten..." begon hij, maar Crowley viel hem in de rede. "Als iemand iets moet weten dan ben jij het. Ten eerste: je komt mijn privé-vertrekken pas binnen als ik je daarvoor toestemming geef en ten tweede: dit soort dingen moet je niet zeggen als de dochter van je baas in de buurt is." Hij keek hem nadrukkelijk aan en Sven boog zijn hoofd. "Het spijt me Jager, ik zal het niet meer doen." Blij dat de boodschap was overgekomen, gaf hij Sven de opdracht om naar zijn kantoor te gaan en daar op hem te wachten. Eenmaal uit het zicht richtte Crowley zich tot het meisje. "Jij blijft hier en gaat je huiswerk maken. Als je klaar bent en alles netjes hebt gemaakt kunnen we misschien wel iets leuks doen." Hij gaf haar een knipoog, pakte zijn spullen en verdween door de deur.

Crowley liet zijn hoofd op zijn handen rusten. Sven had hem een stapel papier gegeven die hij nog in de werkkamer had gevonden onder een plank. Zo snel als hij kon had hij het naar de commandant van de Grijze Jagers gebracht, omdat hij wist dat het bij hem wel veilig zou zijn. Crowley had de stapel nog eens rustig gelezen en dacht diep na. De informatie was inderdaad erg gevoelig en zijn hoofd tolde er een beetje van. Blijkbaar had Lyam heel wat informatie verzameld over de gang van zaken in en rondom Dun Kilty, iets wat niet echt normaal was. Het kon gaan om interesse en dat was op zich niet erg. Maar wat Crowley zorgen baarde was dat er veel informatie te vinden was over de O'Carey familie. Te veel. Wat ook opviel was dat er gesproken werd over Ferris, Halts jongere tweelingbroer, en over een Roald. Hij pakte een papier uit de stapel en bekeek het nog eens aandachtig. Er stonden alleen maar namen op en welke functie ze hadden op het kasteel. Bovenaan stond een datum wat zijn wenkbrauwen omhoog liet gaan. Deze notitie was gemaakt net voor Lyams dood. Crowley maakte zijn bureau leeg en verspreidde de stapel papieren. Hij keek naar de data bovenin en stapelde de papieren opnieuw op, beginnend met de oudste notitie. Hij keek nog eens en zag dat het geen notitie, maar een brief was.

Mijn lieve Rosalinde,

Met ons gaat het naar omstandigheden goed. De kinderen vinden het heel lastig om over jouw overlijden te praten en dat neem ik hen niet kwalijk. Zelf heb ik er ook de grootste moeite mee. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Er is nu niemand met wie ik kan praten over de dag, hoe vervelend sommigen wel niet waren of welke belangrijke besluiten we hebben genomen. Als ik thuis kom begroeten de kinderen me natuurlijk, maar het is niet hetzelfde als door jou te worden verwelkomd.

Vaak denk ik aan de tijd voordat we ouders werden. Wat lijkt dat een eeuwigheid geleden, maar in werkelijkheid is dat maar 6 jaar geleden. De lange gesprekken die we ongestoord konden houden, de knuffels die je me gaf, het boeketje wat het hele huis opfleurde. Mijn hemel, wat mis ik dat!

Nog steeds weet ik niet wie verantwoordelijk is voor jouw dood, maar ik zweer dat ik daar achter kom. Ik heb al enige informatie weten te krijgen en ik denk dat ik op het goede spoor zit. Veel zal ik je nog niet vertellen, omdat ik je geen valse indruk wil geven. Ik zal doorgaan totdat de waarheid boven water is.

Wees niet bang, ik zal mijn plicht als vader niet uit het oog verliezen en ik zal goed voor onze kinderen zorgen. Het zal je vast plezier doen om te horen dat ze elkaar niet meer in de weg zitten. Sinds jouw heengaan gaan ze beter met elkaar om en tot nu toe zijn er geen ernstige ongelukken gebeurd zoals afgelopen jaar.

We zijn allemaal nog zoekende, maar we zitten op de goede weg.

Lyam

Versuft legde hij de brief neer. Dit was bij hem niet bekend. De naam noch de doodsoorzaak van zijn vrouw had Lyam ooit verteld. Nu hij eraan terugdacht deed Lyam altijd een beetje afstandelijk wanneer het aankwam op zijn vlucht en de maanden daarvoor. Een andere vraag die opkwam was wie dat andere kind was. Een van de twee moest wel Maeve Lynn zijn, maar of die andere een eigen of een adoptie kind was, was niet op te maken uit de brief. Hij trommelde met zijn vingers op het hout en dacht na over de volgende stap. Op de zijdeur werd geklopt. "Een moment!" riep hij en borg alles op in zijn lade. "Binnen!" zei hij toen hij klaar was. Thom, zijn assistent, kwam binnen en deed de deur dicht. "Er is zojuist een boodschapper aangekomen die hier blijft overnachten. Morgenochtend gaat hij naar het zuiden en zal dan langs kasteel Redmont rijden. Is er nog iets wat u aan hem mee zou willen geven?" Komt dat even mooi uit, dacht de Jager tevreden. "Ja, er is wel iets wat hij mee kan nemen. Waar is hij op dit moment?" Thom wees met zijn duim over zijn schouder. "In mijn kantoortje." "Laat hem daar even wachten, ik pak de spullen." Thom verliet het vertrek en bracht de boodschap over. Intussen pakte Crowley het mapje met 'Jager Redmont' uit de kast en stopte daar een paar vellen die voor Halt waren. Hij krabbelde wat op een ander papiertje en voegde dat bij de rest. Toen dat gedaan was overhandigde hij zelf het mapje aan de boodschapper en bedankte hem alvast voor zijn dienst. De boodschapper maakte een hoofdknikje en ging naar zijn verblijfplaats aan de andere kant van het kasteel. Die avond vond Crowley Maeve Lynn slapend bij de haard. Hij bracht haar naar haar kamer, kleedde haar om en stopte haar in bed. Hij besloot maar niks aan haar te vragen en het zo te laten. Misschien dat Halt hem kon helpen met zijn vragen. Maar hij betwijfelde of zijn vriend Lyam wel echt goed kende of dat Lyam ook tegenover hem niet helemaal openhartig is geweest.