De Grijze Jager: Een nieuw begin (GAAT HERSCHREVEN WORDEN)

Hoofdstuk 7

Zodra ze hoorde hoe Crowley begroet werd door de poortwachters en ze hem op Grazer de binnenplaats zag oprijden, rende ze naar beneden. Crowley was net bezig Grazer af te zadelen, toen hij iemand buiten adem hoorde aankomen. "Zo, ben je daar alweer? Hoe gaat het met je knie?" Hij keek niet om, maar wist wie het was. Maeve Lynn stopte en haalde een paar keer diep adem. "Hoe wist je dat ik het was?" vroeg ze, benieuwd naar zijn antwoord. Er konden zoveel mensen de stal inlopen die last van hun knie hadden. De Jager wees naar Grazers oog. "Ik zag je reflectie." "Oh," was haar antwoord. Ze had wel iets meer verwacht. Crowley schoot in de lach en draaide zich om. "Ik plaag je maar, hoor. Ik hoorde het aan je voetstappen. Of eigenlijk, aan je manier van lopen." Kijk, dat was nou een interessant antwoord en eentje waar je wat aan hebt, dacht Maeve Lynn. "Maar vertel eens, waarom ren je zo hard? Moet je het niet wat rustiger aandoen?" Maeve Lynn werd een beetje moe van de vraag 'of ze het niet wat rustiger aan moest doen?'. Alsof ze dat zelf niet wist! "Jawel, maar ik heb iets heel doms gedaan," zei ze schoorvoetend. Crowley haalde uit zijn zadeltas een appel en gaf die aan zijn paard. "Jij en iets heel doms? Dat geloof ik niet." Hij keek haar aan en zag dat haar wangen langzaamaan rood werden. "Wat heb je precies gedaan?" Hij was nu toch nieuwsgierig geworden. Ze haalde diep adem en gooide het er maar uit. Crowley begreep alleen niks van haar verhaal, omdat het veel te snel ging en ook nog eens hakkelend. "Ho! Stop! Even een stapje terug! Ik kan er geen touw aan vastknopen." Hij glimlachte erbij om te laten zien dat hij het vriendelijk bedoelde. Ze stopte haar verhaal, haalde een paar keer diep adem en begon opnieuw met het verhaal, dit keer in een rustig tempo. "Halt kwam gisteravond bij ons eten en na het eten had mijn vader me naar bed gestuurd. Ik kon niet slapen en wilde weer de woonkamer ingaan toen ik hem en Halt hoorde praten. Ik wilde hen niet storen, dus deed ik mijn deur op een kier zodat ik kon horen wanneer ze klaar waren met praten. Opeens vloog er een vogel tegen mijn venster aan waardoor ik schrok en mijn deur met een klap dichtviel. Ik sprong mijn bed in, maar Halt wist dat ik wakker was en hij trok me overeind en vroeg wat ik had gehoord. Toen ik dat had gezegd, ging hij boos terug naar zijn vertrek. Mijn vader was kwaad en beval dat ik deze ochtend mijn excuses aan zou bieden, maar van een wacht hoorde ik dat jullie een opdracht hadden en dat Halt daarna meteen terug zou gaan naar Redmont." "Je hebt er wel spijt van dat je Halt hebt afgeluisterd, maar hoe zit het met je vader?" De rode blosjes werden groter. "Die luister ik wel vaker af." Crowleys ogen werden groter. "En hij heeft dat nooit door gehad?" Ze haalde haar schouders op. "Ik weet het niet, maar het zijn nooit belangrijke dingen, als je dat soms dacht. Altijd simpele dingen, zoals..." "Zoals wat?" vroeg Crowley achterdochtig. "Je weet wel, alledaagse dingen." Ze wapperde nonchalant met haar hand. "Ja ja, ik zie het. Maar je weet dat dat niet mag he? Daar staat een celstraf op. Zeker als bekend wordt dat je die informatie met iemand hebt gedeeld." Hij was nog niet uitgesproken of ze schudde al heftig met haar hoofd. "Alles wat ik heb gehoord houd ik voor mezelf, echt waar." Hij zag in haar ogen dat ze de waarheid sprak. "Dan is het goed." Hij dacht even na en hoewel hij het antwoord al wist, vroeg hij het toch. "Waar praatten Halt en je vader gisteren over?" Maeve Lynn grijnsde breed. "Leuk geprobeerd, maar dat neem ik mee in mijn graf." "Niet geschoten is altijd mis, niet waar?" Ze gaf de roodharige Jager groot gelijk. "Ik vind het heel leuk om met je te praten Maeve Lynn, maar ik moet er nu weer vandoor. Ik moet verslag uitbrengen bij de koning." Hij liep langs haar en liep al richting de donjon toen ze hem bij de arm pakte. "Crowley, wanneer komt Halt weer hierheen?" "Ik weet het niet. Hij komt als hij komt." Hij ging op een knie zitten en legde een hand op haar schouder. "Maak je nou maar geen zorgen, Halt vergeeft het je echt wel." "Maar hoe kan hij mij vergeven als ik hem niet kan zeggen dat het me spijt? Papa heeft me altijd geleerd dat je je excuses persoonlijk moet maken. Een betere manier is er niet." Ze werd een beetje wanhopig en daardoor sloeg haar stem over. Halt had haar gered en goed voor haar gezorgd en wat deed zij als dank? Ze luisterde hem af en nu had ze niet de mogelijkheid gehad om sorry te zeggen. Daar kwam nog eens bij dat ze hem mocht en zijn aanwezigheid waardeerde. Crowley zag de wanhoop en het verdriet in haar ogen. Haar wilde haar opvrolijken, maar kreeg er de tijd niet voor. "Commandant Crowley, de koning vraagt naar u!" Een wachter kwam aanrennen en gebaarde dat hij mee moest komen. "Ik spreek je later, maar nu moet ik echt gaan." Hij stond op, draaide zich om en liep in de richting van de wacht. Die salueerde en samen gingen ze naar de koning. Maeve Lynn liep terug naar Grazer en aaide zijn neus. "Niemand begrijpt me. Ik vrees zelfs jij niet," zei ze treurig. Hij schudde met zijn manen. Ik begrijp je wel, leek hij te zeggen. Ze streelde hem en zag toen dat Crowley het zadel niet had opgehangen. "Moeten jullie nog ergens heen?" vroeg ze het paard, die met zijn hoef op de grond stampte. "Dat beschouw ik maar als een 'nee'." Ze pakte het zadel, wat best zwaar was, en hing het op de balk aan de muur. Ze wilde weglopen, toen Grazer haar bij haar tuniek pakte. "Van Crowley mag je helemaal niet zoveel appels hebben. Je hebt hem zelf gehoord!" Grazer liet haar verontwaardigd los. Ze deed haar tuniek goed en keek nog eens naar hem. Hij bleef haar aanstaren en ze vond het een beetje eng worden. "Wat is er dan? Wil je me iets laten zien?" Grazer wendde zijn blik af en keek naar zijn zadel. Maeve Lynn volgde zijn blik en liep toen naar het zadel. Het was een gewoon zadel, met hier en daar wat slijtage plekken, maar verder niks bijzonders. Althans, dat dacht ze. Toen ontdekte ze een opgevouwen stuk perkament. Ze wilde het pakken, maar twijfelde. Wat nou als het iets belangrijks was? Ze wilde er niet nog een probleem bij krijgen. Na lang twijfelen pakte ze het toch en ze zag dat er twee letters opstonden: een M en een L. Ze fronste, want dat waren haar initialen. Op het hele kasteel was bekend dat zij ze in die combinatie gebruikte. Het kon niet anders dan dat dat briefje voor haar was. Ze vouwde het open en las wat erin stond.