Same Mistakes

chapter ten

AVERY'S P.O.V.

Het is nu zondag morgen en Harry en ik liggen op bed. Gisteren na de picknick hebben we toch nog aangifte gedaan voor de ontvoering van Sophia. Het was gisterenavond al meteen op het nieuws. De politie heeft gezegd dat wij nu verder niets meer kunnen doen. We moete het werk aan hun overlaten. Liam heeft het er nog steeds moeilijk me. Ik vind het zo rot voor hem, dat hem dit nu juist bij hem moet overkomen. Hij verdient dit niet, Sophia verdient dit niet, niemand verdient dit! De wereld is gewoon zo oneerlijk!

Ik staar naar het plafon. "Goedemorgen babe", zegt Harry met zijn sexy ochtendstem. "Goedemorgen Hazza", glimlach ik. Hij slaat zijn armen om me heen en geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Gaan we ontbijten?", vraag ik. "Yup", glimlacht hij. "Ik zal Liam wel wakker maken als hij dat nog niet is". Hij knikt en ik sta op. Liam is nog een nacht hier blijven slapen omdat hij niet naar huis wilde gaan. Hij was te verdrietig om zelf naar huis te rijden.

"Liam, ben je al wakker?", vraag ik als de deur van zijn kamer open doe. "Ja, al een tijdje", zegt hij en hij legt zijn telefoon weg. Ik loop naar zijn bed en ga op de rand zitten. "Ga je mee ontbijten?", vraag ik. "Uhm ja is goed", zegt hij. Zonder iets te zeggen sla ik mijn armen om hem heen. "Het komt echt goed Liam, dat beloof ik je. We krijgen Sophia terug, dat weet ik zeker", zeg ik. "Ik mis haar echt zo erg Avery. Het voelt alsof de helft van mij weg is, ik voel me niet compleet zonder haar", snikt hij. Hij houdt me stevig vast.

"Kom dan gaan we ontbijten. Harry heeft vast al de tafel gedekt", zeg ik na een tijdje. Hij knikt en we staan op.

"Ah jullie zijn er. Lusten jullie een eitje", vraagt Harry vrolijk. "Ja lekker", glimlach ik en ik ga aan de tafel zitten. "Ik lust dat ook wel", glimlacht Liam zwakjes. "Oke twee eitjes komen eraan", zegt Harry.

Ik glimlach en schenk wat thee in bij mij en Liam. Al snel heeft Harry de eitjes klaar en zijn we met z'n drieën klaar met eten.

"Waneer zouden jij en Sophia weer terug gaan naar Amerika?", vraag ik. "Volgend weekend maar ik denk niet dat, dat gaat lukken...", zegt hij. "Liam, we gaan alles proberen om haar terug te krijgen.. het gaat zeker weten lukken, dat beloof ik je!", vertel ik hem. Hij knikt alleen.

"Wat ga je morgen eigenlijk doen? Want wij moeten gewoon naar school", vraagt Harry aan Liam. "Ik denk dat ik maar eens naar tante Lilly ga en dan naar mijn eigen huis. Mama zal wel ongerust zijn. Ze weet dat ik hier ben maar dan nog...", zegt hij. "Dat is goed. We zijn in iedergeval rond half 4 thuis dus dan kan je nog altijd een keer langs komen". Harry is zo lief. Dat is een van de redenen dat ik hem leuk vind. Hij is zo zorgzaam. Ik kan niet beschrijven hoeveel ik van hem hou.

Na het ontbijt stap ik de douche in om me even op te frissen. Op eens hoor ik de badkamer deur open gaan. "Harry?", vraag ik. Geen antwoord. "Liam?", vraag ik. Nog steeds geen antwoord. Dan gaat in een keer het gordijn open. "BOE!", roept hij. "Harry! Waarom moet je me zo laten schrikken? Engers", grinnik ik. "Nou omdat ik dat leuk vind", zegt hij en hij steekt zijn tong naar me uit. Hij stapt in de douche en slaat zijn armen om me heen.

"Je weet toch wel dat Liam hier nog is hé...", zeg ik. "Dat weet ik maar dat boeit me niet", zegt hij terug en hij geeft me een kus. Dan wordt er op de deur geklopt. "Avery?", vraagt Liam. "Shit, shit, shit, shit. Oké Harry ben stil", zeg ik. "Maar ik...". "Ssssh", kap ik hem af. "Ave ben je hier?", vraagt hij als hij nog een keer op de deur klopt. "Ja ik ben hier maar je kan niet echt binnen komen", zeg ik. "Ow ik had eigenlijk Harry nodig, weet je waar hij is?". "Ehm waarvoor heb je hem nodig?". "Ow ik moet hem even iets vragen". Harry stapt uit de douche en doet een handdoek om zijn middel, loopt naar de deur en doet hem open. Liam's ogen worden groot. "Waren jullie...?". "Ja we waren samen aan het douchen. Nou wat moest je vragen?", vraagt Harry heel normaal aan Liam. "Nou ehm ik moest even vragen of wij vandaag mischien nog even naar het politibureau konden voor... voor Sophia?". Ik hoor zijn stem kraken. De pijn die hij voelt kun je horen in zijn stem. Het breekt mijn hart om hem zo te horen. Hij verdient dit gewoon niet.