Gewoon Mij

over het onvermijdelijke

treetje voor treetje
maar dan val je toch
ze kijken ze kijken ze kijken
en met elke blik krimpt je toch al kromme rug verder in elkaar
het is niet eens je knie
waar ze vol medelijden een ijskompres op hebben gelegd
nadat ze je struikelend struggelend strompelend overeind hielpen
het is de blik
van dat ze weten ze weten ze weten
je transformeert langzaam weer in een ukkepuk
en in je kamer gevuld met leegte
worden je planten voor het raam door je gevoed
traantje voor traantje