Memories Of You

Chapter 3

Chapter 3

"Prince Jonathan Climente, one of your assistant supervisors." Parang echo kong narining nang paulit ulit ang sinabi n'ya. Assistant supervisor? Does this mean na sa tuwing pupunta ako dito sa company ay may chance na makikita ko s'ya?

I couldn't believe it myself, nakakahiya talaga ang ginawa ko, ayaw kong mailing sa tuwing makikita ko s'ya.

"Kiara!" Laking tuwa ko nang marinig ang pagtawag sa akin ni mama. Pagtingin ko ay papunta na sa kinaroroonan ko ang sekretarya ni papa. Inaya n'ya ako papunta sa tabi nila papa na busy sa pakikipag usap sa mga bisita.

"This is Kiara... My heiress," buong pagmamalaki nito habang pinakikilala ako sa paulit ulit na paraan. Katulad kanina ay ramdam ko ang tensyon sa paggalaw at pagtingin sa akin ni Madel. Paano n'ya kaya iyon nagagawa habang alam n'ya na s'ya ang may kasalanan sa akin?

Katulad ng dati ay hindi ko s'ya pinansin, at kahit kalian yata ay hindi ko na 'yon gagawin. Ang nangyari sa aming tatlo nila Marc ay isang sikretro na kami kami lang din ang nakakaalam. My father is already cruel to Madeline, ayaw ko nang dagdagan pa ang inis n'ya.

Madeline has this hobby of copying and competing with me that made our father somehow furious of her. He called her strategy "pathetic" and "annoying". She was never the favorite anyway. Nasa akin palagi ang pabor, madalas ay ako ang nagpaparaya kapag alam kong gusto ni Madeline ang isang bagay, but she hated it. Sa paningin n'ya ay awa lang ang dahilan kung bakit s'ya napagbibigyan. Ang akala ni Madel ay masaya ang maging paborito, hindi n'ya ay nakakabaliw. I am living my life trying so hard to meet my parents' expectation, kapag nagkamali ay pareho lang naman kami ng mga salita at pagtrato na nakukuha.

My father bragging about me being his heirness is a massive thing to shoulder alone, lalo na at alam kong wala sa puso ko ang pagmamana ng kompanya. My passion is in arts. I wanted to paint until I can't, I want to have a museum dedicated only to my works, I want to be in the future generations' books, I want the world to know me as a painter whose works touches people's life and emotions. Pero paano ko 'yon maabot kung ibang tadhana na ang inilatag para sa akin ni papa. I know I can choose the path that I want to, but the question is... Will I ever have the heart to tell my father this? Lalo na't alam naman na n'ya pero pilit parin n'ya akong punupursigi sa gusto n'ya? If only Madel knows what it's like to be in my shoe, gustuhin parin kaya n'ya?

I have always had this extreme passion for art, especially painting. I love to play with colors and creating is more of doing just whatever comes into mind. Masaya ako lalo na kapag nahihigitan ng kakayahan ko ang imahinasyon ko.

I haven't painted in a while, It's been more than a month since Madel and Marc, I really thought I'd get through it very easily but obviously, I underestimated it.

Naupo ako sa harap ng canvas na matagal nang nakatanga at nagmamakaawa na sa akin na tapusin ko s'ya. It's a painting of an old light house inspired by the one we sawin Batangas last year when we went for vacation.

I picked up my brush, hoping that my passion will push through. I dipped it in paint and the next thing I knew is I am almost finish with it.

I almost sigh in disbelief, how the heck did I just pull this one off?

Itunulak ko ang upuan palayo sa painting para pagmasdan ang kabuuan niyon.

It's beautiful!

I think I deserve a break! Bumaba ako para kumuha ng merienda sa kusina, hindi ko alam ang kakainin, bahala na ang ref. Nadaanan ko sila papa at madeline na nag uusap sa sala, Didiretso sana ako papunta sa kusina kaso ay nakita ko ang senyas ni papa na lumapit ako sa kanila.

"Remove that Kiara," turo ni papa sa apron na suot ko. I could hear the slight irritation in his voice as he was saying that. Sinunod ko din naman s'ya kaagad at inalis iyon at saka umupo sa kabila ng upuan ni Madel.

Nagsalit ang tingin ni papa sa aking dalawa.

Papa fixed himself and continued,"As I was saying here to Madaline, I want ypu both to be involved in the company... Simula bukas, papasok na kayo para malaman nyo kung pano iyon pinapatakbo."

"But—"

"No." Mabilis pa 'yon sa kidlat, ni wala akong nasabi maliban sa isang salita.

"And whatever it is going the hell between you two, you better fix it... You don't want me stepping in do you?"

Napasinghal ako sa inis, una ay dahil ayaw ko sa kompanya at lalong ayaw kong makasama si Madeline, pangalawa ay dahil ang gusto ni papa ay magkasundo kami ni Madel na hindi ko kayang ibigay sa kanya, at pangatlo ay dahil hindi na n'ya ako pinakinggan.

Naunang tumayo si Madel at walang kibong umalis, samantalang ako ay tumala pa ng ilang segundo para lang hindi s'ya makasabay sa pag alis.

"Kira..." Ang awtoridad sa boses ni papa ay madalas na nagpapakaba sa akin, pero hindi ngayon. Mas lamang ang inis ko sa kanya. "May problema ka ba Kira?" I stood still, hindi ko s'ya nilingon kahit na tinawag n'ya ako.

"Marylyn Kiara..." Ang mariin n'yang pagtawag sa buo kong pangalan ay naging sanhi ng pagbuo ng luha ko, I know exactly where this is going.

"For once, why can't you be like your sister?!"

My frustration lead into my outburst, humarap ako at sumagot, ""cause I'm not her pa! Madeline ba ang pangalan ko?" His jaw clenched of anger.

"Kira..." He said pointing his index finger towards me, that's my warning to stop. "...that's too much..." He continued while holding back his anger toward me talking ack and raising my voice at him.

"I just want you to explore our business that's all..." He explained, pero hindi ako kumbinsido.

"No..." pag kontra ko.

"You want me to be you papa..." I said with disappointment for both of us.

"I'm sorry to disappoint you, but I can't be like Madeline, I'm not her." Halos bumagsak ang luha ko sa kanya.

"I've already told everyone you're my heiress, you don't have a choice. 7:30 am tomorrow, sharp. Huwag kang ma le-late. You know I hate late."

If I don't give a fuck is a person, he'll definitely be Donillo Alcala, my dad.