အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္ဆုံးလာခဲ့သလို ခ်မ္းေအးေသာ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးကို ဖတ္ေခၚသူမရွိပါဘဲႏွင့္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ရွိုင္းညီ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ရွိမေန။ ေဘာလုံးကန္ဖို႔ရန္အတြက္ အျခားေနရာသို႔ ညအိပ္ခရီးတို ထြက္သြားခဲ့သည္။ ျပန္လာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဆိုင္ကယ္သံကို ၾကားရခ်ိန္ ေခါင္းေတြမတ္သြားခဲ့သည္။
"ဟိုအေကာင္ေရ.. နင့္သူငယ္ခ်င္းလာႀကိဳေနၿပီ။"
အေမ့ေခၚသံေၾကာင့္ မနက္စာကို ပါးစပ္ထဲ ပလုတ္ပေလာင္းသြင္းကာ အိမ္ေရွ႕အျမန္ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ ျပန္လာၿပီလားဆိုသည့္ အေတြးမဆုံးလိုက္။ ျမင္လိုက္ရသူေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တြန႔္သြားသည္။
"မိုးေဇ.. "
လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနသည့္ လင္းေႁမြ။ အိမ္ထဲျပန္၀င္ဖို႔လည္း မျဖစ္နိုင္ေတာ့။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာသည္။ သူ လာႀကိဳမည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းခဲ့သည္။ ယခုလို အိမ္ေရွ႕ထိေရာက္လာမည္မထင္ခဲ့။ အခုက်မွ ျငင္းဖို႔ကိုလည္း အားနာသလိုျဖစ္ကာ စိတ္ေလးေလးျဖစ္ ထြက္လာခဲ့သည္။
"ငါ မင္းကို လာႀကိဳတာ။"
"မလိုပါဘူးလို႔ ငါ ေျပာထားတာကို။"
"လာစမ္းပါကြာ။ လမ္းၾကဳံေနတာ။"
လင္းေႁမြဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ ထိုင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေၾကာက္တတ္မႈႏွင့္ ျပႆနာကို ေရွာင္ခ်င္တတ္သည့္ စိတ္ကို ေဒါသျဖစ္သည္။ လင္းေႁမြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မျငင္းရဲေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုထိ ရွိန္ေနသည္။ တစ္ရက္မွသည္ ႏွစ္ရက္ျဖစ္လာသည္။ ရွိုင္းညီ ျပန္မလာမခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လင္းေႁမြေက်ာင္းအသြား အျမဲလာႀကိဳတတ္လာသည္။ စိုးရြံ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ ရွိုင္းညီ ျပန္လာေတာ့ ႀကိဳတင္စိတ္ပူမိသည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူ ျပႆနာတက္ေတာ့သည္။
"ရွိုင္း..စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြာ။"
"မင္း အသစ္ေတြ႕ေနၿပီ မဟုတ္လား။"
YOU ARE READING
လောင်းရိပ်
Teen Fiction(Unicode & Zawgyi) ခက်စွာရှေ့လှမ်း .. အားမာန်တင်းလည်း ... မသိစိတ်က ကျရှုံးရသည်..မေ့ပါပြီလို့ .. ဟစ်ကြွေးနေဆဲ.. ဒီရင်ထဲမှာ လွမ်း၍လာသည်...ရက်စက်သည်ဟု.. နာကြည်းပေမယ့်.. သူ့အချစ်ကို မက်မောမိသည်.. ဘဝတစ်သက်တာ.. ကိုယ့်အချစ်ဟာ.. ဘယ်အခါမှ..သူ့လောင်းရိပ်က လွတ...
