လောင်းရိပ်

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ကိုေရာက္လာခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေတြခုန္ေနခဲ့သည္။ ရွိုင္းညီေပးထားေသာ လက္စြပ္ေလးကို လက္ေခ်ာင္းမွာ လွည့္ပတ္ရင္း အိမ္ေရွ႕သို႔ မၾကာမၾကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီလက္စြပ္ေလးကို ေက်ာင္းခရစ္စမတ္ပြဲေန႔က သူ ေပးခဲ့သည္။ ထိုေန႔က မိုးေတြရြာေနသည္။ ဒီလက္စြပ္ေလး၀တ္ေပးၿပီး ေဘာလုံးကြင္းရွိရာ အတင္းဆြဲေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းေပမယ့္မရ။ ရွိုင္းညီထုံးစံအတိုင္း အတင္းအၾကပ္။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မိုးေရထဲ ေဘာလုံးကြင္းမွာ ပတ္ေျပးကာ ေဆာ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေတြအေတာ္မ်ားမ်ား သတိထားမိသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့။ ဒီအေၾကာင္းအရာသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုမ်ားအတြက္ ပိုၿပီး စိတ္ထင့္စရာျဖစ္ခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္နိုင္ေသး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိဘမ်ားကို တိုင္တန္းသူေတြ၊ ေစာင္းေျမာင္းသူေတြ၊ ကဲ့ရဲ့သူေတြ ရွိခဲ့လိမ့္မည္ဟု သံသယမျဖစ္ခဲ့မိ။ ကၽြန္ေတာ္ အသိေနာက္က်ခဲ့သည္။ ယေန႔မနက္ ရွိုင္းညီ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေခၚခ်ိန္ ေဖေဖသည္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္လို ရွိုင္းညီကို မေက်မနပ္ စိုက္ၾကည့္ကာ အလုပ္ထြက္သြားခဲ့သည္။

"မိုးေဇ.."

"အင္း.."

"မင္း အိမ္နဲ႔ အဆင္ေျပရဲ့လား။"

"ဘာလို႔လဲ ရွိုင္း.."

"အန္ကယ္ မနက္က ငါ့ကိုၾကည့္သြားတဲ့ပုံက တစ္မ်ိဳးပဲ။"

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းနိုင္။ ေဖေဖ သေဘာမက်ဘူးဆိုတာကို နားလည္သည္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ရွိုင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ျဖစ္ေနၿပီပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ရမည္၊ မခ်စ္ရဘူးဟု အမိန႔္ေပးလို႔ ရပါမည္လား။ စိတ္မေကာင္းစရာမ်ားကို မေျပာခ်င္၍ စကားလႊဲျဖစ္သည္။

"ထားလိုက္ပါကြာ။ အခု ေစ်းအရင္သြားမယ္ေနာ္ ရွိုင္း။ ၿပီးရင္ ပန္းၿခံ။"

"ေအးပါ။"

ရွိုင္းညီသည္ အမွန္ပင္ ကတိတည္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာမွန္သမၽွ ၀ယ္ေပးခဲ့သည္။ စားခ်င္တာမွန္သမၽွ ၀ယ္ေကၽြးခဲ့သည္။ တစ္ေန႔လုံး ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုသို႔ ရွိုင္းညီေခၚလာခဲ့သည္။ အထုပ္မ်ားကို ဆိုင္ကယ္မွာခ်ိတ္ရင္း ကုန္းျမင့္ေလးေပၚ ေျပးတက္လာခဲ့သည္။ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္ျပင္က်ယ္ႏွင့္ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ေစတီတစ္ဆူ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားလည္ခဲ့သည့္ ေရတံခြန္ႀကီးရွိရာ ေတာင္ႀကီးကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။ သစ္ပင္ျမင့္ႀကီးေအာက္မွ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ခုံတန္းလ်ားေလးသည္ လွပေသာ သဘာ၀ရႈခင္းမ်ားကို ခံစားနိုင္ရန္အတြက္ သီးသန႔္ေလးလို ျဖစ္ေနသည္။