Chapter 5

4.5K 483 0
                                    

ရံုးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့...
Jiminကိုကားပါကင္မွာေစာင့္ေနမယ္ဆိုၿပီးစာပို႔ထားလိုက္သည္။
ေဝးေနတဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္ေလးကို
သူဘယ္ေလာက္ေတာင္လြမ္းေနခဲ့ရလဲ။
ျပန္ေတြ့ေတာ့လည္းပိုင္ရွင္ရိွေနမွာစိုးလို႔သူ႔မွာပူပန္လိုက္ရတာ။
ကံေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ
သူ႔ေကာင္ေလးကသူ႔ကိုစိတ္ထဲမွာရိွေနေသးသည္။

ကားပါကင္မွာကားေတြရွင္းသြားတဲ့အထိေပၚမလာေတာ့..
တစ္ေယာက္တည္းမ်ားျပန္သြားၿပီလားလို႔စိုးရိမ္လာသည္။

ဖုန္းဆက္ၾကၫ့္မလို႔လုပ္ေနတုန္း
ကားနားကိုကုပ္ေခ်ာင္းကုပ္ေခ်ာင္းနဲ႔ကပ္လာသည္။
ကားထဲမွာသူရိွမရိွကိုအျပင္ကေနေခ်ာင္းေနသည္ကို
သူၾကၫ့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ၾကၫ့္‌ေနလိုက္သည္။
မေတြ့ရတဲ့ငါးႏွစ္အတြင္းမွာပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကပိန္က်သြားလိုက္တာမ်ား။

အထဲကေနၾကၫ့္ရတာအားမရေတာ့လို႔
ကားမွန္ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ လန႔္သြားတဲ့ပံုေလးျဖစ္သြားသည္။

သူအရင္ဆင္းလိုက္ၿပီး Jiminလက္ကိုဆြဲကာ
Jiminထိုင္မယ့္ဘက္ကကားတံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္ၿပီး
ကားေပၚတက္ခိုင္းလိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့မွ... သူကေနရာမွာျပန္သြားထိုင္သည္။

သူလုပ္သမ်ွကိုစကားတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ
မ်က္လံုးျပဴးေလးနဲ႔လိုက္ၾကၫ့္ေနၿပီးေတာ့မွ

"ဘာေျပာမလို႔လာခိုင္းတာလဲဟင္"

"ေျပာစရာရိွမွလားကြာ
ကိုယ္ကBaeနဲ႔ေတြ့ခ်င္လို႔ကို"

Jiminဘက္ကိုမ်က္ႏွာလွၫ့္ၿပီးၿပံဳးစစနဲ႔ေျပာလာတဲ့အကိုဟာ...
အရင္ကထက္ပိုၾကၫ့္ေကာင္းလာသည္။
ရံုးမွာလည္းJungkookကိုသေဘာက်တဲ့အမေတြကခပ္မ်ားမ်ားရယ္။

ႏွစ္ေယာက္လံုးစကားမေျပာပဲ...တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အၾကာႀကီးၾကၫ့္ေနမိၾကၿပီး
Jiminမ်က္လံုးေတြကေန
ႏႈတ္ခမ္းကိုခဏခဏေရာက္ေရာက္ေနတဲ့အကိုေၾကာင့္
သူေနရထိုင္ရခက္လာသည္။

"ကိုယ္နမ္းလို႔ရမလား"

‌ေျဖရမွာရွက္တတ္သည္ကိုသိရက္နဲ႔ခြင့္ေတာင္းေနတဲ့အကိုဟာအရမ္းဆိုးတာပါပဲ။

ရည္းစားေဟာင္းTempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang