De verloren herinneringen

EIGHT

Pov. Cloride Louis

Ik lig in bed en verwerk het idee van vampiers. Hoe langer ik erover nadenk hoe meer ik het gevoel heb alsof ik vampiers al jarenlang ken. Ik blijf maar draaien en slapen lukt niet. Ik knijp mijn frustratie uit in mijn kussen. Ik blaas mijn adem uit. 'Kom op Cloride, slapen is niet zo lastig, gewoon ogen dicht en knock out.' Praat ik mijzelf toe.

Ik kijk op de kleine klok naast mijn bed. 3:24. Meen je niet. Ik val gewoon niet in slaap. No fucking way. Voetstappen lopen op de gang. Ik voel ze. Niet weer, niet weer! Bedel ik. Hoe dan ook, vandaag ga ik mijn stalker betrappen! Boos loop ik naar de deur en trek hem gelijk open. Niks. Ik kreun. 'Ik wordt gek, ik wordt gek, ik wordt gek.' Mompel ik.

Ik ga niet eens meer proberen te slapen. Ik loop naar de keuken. Weer voel ik een gedaante bij de deuropening. 'Laat uw zelf zien! Ik weet dat u daar bent.' Roep ik gefrustreerd. Ik draai me om naar de deuropening. 'Hoe?' Vraagt hij. Brad komt binnen. 'Brad?' Vraag ik. 'Hoe kan jij me voelen als ik niet zichtbaar ben?' Vraagt hij intimiderend. 'I-ik weet het niet mijnheer.' Mompel ik. 'Ben jij wel Natasja's achternichtje?' Vraagt hij. 'Maar natuurlijk mijnheer.' Reageer ik. Hij loopt dreigend naar me toe en grijpt mijn haren op mijn achterhoofd vast. 'Ik mag jou niet, dat had je inderdaad goed. En ik kom erachter, wie je werkelijk bent. En als dat lukt, wordt je verbannen en wordt Natasja ontslagen. Tenzij je opbiecht natuurlijk.' Hij grinnikt en trekt zachtjes aan mijn haar zodat ik hem beter aankijk. 'Ik ben, wie ik zeg dat ik ben.' Zeg ik. 'Waarom mag u me niet?' Vraag ik. Hij trekt nog iets harder waardoor ik m'n kreun in een sis om probeer te zetten. Hij aait met zijn andere hand over mijn wang. Zijn mond komt bij mijn oor en hij begint te fluisteren. 'Het mooiste meisje wat ik ooit gezien heb, oftewel het achternichtje van Natasja, komt uit het niets naar het paleis. Helemaal vanuit Parijs. Ze is zo mooi en alle aandacht gaat naar het nieuwe meisje. Een leugenaar verdient geen aandacht.' Sist hij. Hij grijpt me bij mijn keel. Ik kan nog net naar adem happen voordat hij mijn keel strak dicht knijp. Ik zet mijn nagels in zijn hand, in de hoop dat hij los laat. 'S-stop a-als-stublieft.' Bedel ik. Tranen rollen over mijn wangen. Als ik het gevoel krijg dat ik mijn bewustzijn verlies verzacht hij zijn greep. Ik hap gretig naar adem. 'Ik kan je niet vermoorden helaas... Iemand die ik ken is maar als geïnteresseerd in je. Ik kan wel je leven zuur maken.' Hij laat zijn tong over de traan op mijn wang glijden. 'Je zou een lekkere snack zijn.' Zegt hij en grinnikt opnieuw. Hij laat me sprakenloos achter en loopt weg. Ik laat mijn hand over mijn pijnlijke hals glijden. Wat een klootzak... Ik moet Natasja waarschuwen. Dat doe ik morgen wel... strompelend loop ik naar mijn kamer, richting bed en laat mijzelf onder de dekens glijden. Daar huil ik uit. Ik heb het verpest! Ik weet het zeker. Huilend val ik in slaap.