De verloren herinneringen

SIXTEEN

Pov. Cloride Louise

Ik zit met mijn handen vastgebonden op mijn rug, op mijn knieën, in de troonzaal. Natasja wordt ruw naar binnen geduwd. Ze kijkt me aan en schrikt. Ik moet er afschuwelijk uit zien. Mijn lip bloed, ik kan nauwelijks mijn oog openen en tranen blijven maar over mijn wangen stromen. Mijn keel vol met striemen en mijn armen besneden. Rafe maakte geen grapje toen hij zei dat ik er niet zonder pijn onder vandaan kwam. Ik zie er niet uit. Rafe heeft me vernederd en in elkaar geslagen terwijl de Duivel doodleuk meekeek. 'Sorry.' Vorm ik geluidloos naar Natasja als ze me aankijkt.

'De twee verraders bij elkaar.' Zegt Rafe terwijl hij met de mes in zijn handen speelt. Als ik erover na denk heb ik Rafe altijd al raar gevonden. Zijn mood veranderd per minuut. 'Laat Natasja hier buiten.' Zeg ik zacht terwijl ik bloed op hoest.

Rafe lacht. Hij loopt naar me toe en houd mijn kin vast zodat ik hem aan moet kijken. 'Waarom zou ik?' Vraagt hij met een grijns. 'Het is mijn schuld, ik ben hier gekomen. Niet Natasja. Als ik nooit gekomen was hoefde ze nooit te liegen. Het is allemaal mijn schuld.' Zeg ik met water ogen.

Hij haalt de haar uit mijn gezicht en streelt zachtjes mijn wang. 'Dat had je eerder moeten bedenken lieverd.' Zegt hij en geeft me een harde klap waardoor mijn lip nog harder gaat bloeden. Zachtjes snik ik weer. Hij heft zijn hand om nog een klap te geven. 'Spaar me, alstublieft. Ik kan niet meer.' Fluister ik. Hij grinnikt en slaat me alsnog.

'Mijnheer! Hoe kunt u dit doen tegen dat arme meisje?' Roept Natasja. Ik schud waarschuwend mijn hoofd naar der. Het is mijn schuld. Natasja mag hier niet de dupe van zijn. Rafe kijkt op. 'Ze is een bedriegster.' Zegt hij bot. 'Ze kan er niks aan doen. Ze was op vlucht.' Zegt ze rustig. 'Oh dus ze is ook nog een dief?' Vraagt Rafe met een grommende stem.

'Nee mijnheer. Ik geloof het niet.' Zegt ze. 'Wat is ze dan wel?' Vraagt hij alsof hij geïnteresseerd is. 'I-ik weet het niet. Ze kan het zich niet herinneren.' Stottert ze. 'Hoe is ze hier beland?' Vraagt hij. 'Een van de vrouwen die op het land werken hebben haar gevonden. Ze lag op de grond. Gewond, half dood. Ze heeft met behulp van een paar artsen haar leven gered maar aangezien ze niet van hier was en ze het zichzelf niet meer kon herinneren. Leek dit me de beste manier om haar herinneringen terug te krijgen. U kunt niet iemand straffen voor het niet weten wie ze is.' Zegt ze dapper.

Rafe reageert niet en daardoor gaat mijn hart nog sneller kloppen dan het al deed. 'Ik denk dat ik al weet wat je bent.' Zegt Rafe. 'Jij bent een spion. Jij deed alsof je half dood was zodat je het kasteel binnen kon komen. Je waarschuwt de vijand voor de plannen die we hier maken! Dat is het, of niet soms vuile bedriegster.' Spuugt hij uit en geeft me een trap in mijn maag waardoor ik ineen krimp. Hij heeft het hele verhaal van Natasja genegeerd.

Ik snik en huil hardop. 'Nee!' Gil ik minimaal 5 seconde. Rafe schrikt van mijn uitbarsting en stapt naar achteren. Tranen rollen over mijn wangen. 'Ik weet niet wie ik ben Rafe! Ik weet het niet. Ik ben mijn herinneringen kwijt sinds ik gevallen ben. Je houd toch van me? Waarom kan je me niet gewoon geloven?' Huil ik. 'Ik wou dat ik het wist.' Snik ik. 'Ik wou dat ik het wist.' Herhaal ik.