De verloren herinneringen

FIFTEEN

Pov. Cloride Louise

Ik voel me betrapt en probeer een beetje afstand van Rafe te nemen. Rafe doet niet eens de moeite om een stap terug te nemen hij slaat zijn arm om mijn heup en houd me vast. Hij draait zichzelf om en mij ook zodat ik met mij. Rug richting Rafe's gezicht sta.

'Dus dit was toch wel het meisje?' Vraagt de Duivel. 'Het meisje heeft een naam.' Zegt Rafe zo rustig mogelijk maar je hoort de spanning in zijn stem. 'Oh sorry hoor.' Zegt de Duivel sarcastisch met een brede glimlach. 'Wat is je naam jongedame?' Vraagt hij. 'Cloride.' Reageer ik zonder angst. Ik houd mijn rug recht en probeer er voor te zorgen dat ik zo zeker mogelijk lijk.

De Duivel lacht hardop. 'Jij heet geen Cloride.' Zegt hij. Mijn hart begint te razen en Rafe verslapt zijn hand op mijn heup. 'Echt wel.' Zeg ik zelfverzekerd.

De duivel heeft een boekje in zijn handen. Mijn boekje dat ik verstopt had. 'Wat is dit dan?' Zegt hij terwijl hij het boekje open klapt. Hij begint te lezen 'Alexander roept mijn naam. Hij noemt me Claris. Is dat mijn naam? Het voelt zo bekend. Hij voelt zo bekend. Maar voordat ik meer kon vragen verdween hij. Hij werd een hoopje as. Ik denk dat hij in gevaar loopt en hulp van me wilt. Maar ik weet niet wie hij is. Ik weet niet eens zeker wie ik ben.' Leest hij voor.

Hij klapt het boekje dicht. 'Wil je het zien Rafe? Dan kan je lezen met wat voor bedriegster je net gezoend hebt.' Glimlacht hij. 'Is dat jou boekje?' Vraagt Rafe emotieloos. Ik schud nee maar mijn tranen verraden mij. Hij duwt me rug aan de kant en pakt het boekje aan van de Duivel.

'Het is niet wat het lijkt Rafe!' Zeg ik. Hij schud zijn hoofd terwijl hij door het boekje bladert en de tekeningen bekijk die ik er helaas bij heb getekend. 'Bedriegster.' Sist hij door zijn tanden. 'Luister naar me, alsjeblieft.' Smeek ik. 'Nee! Je hebt tegen me gelogen en me bedrogen.' Roept hij. Tranen komen in zijn ogen. 'Met de familie van de vijand.' Maakt hij kwaad af.

'Rafe, geef me een kans het uit te leggen.' Bedel ik terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Ik probeer het boekje uit de handen van Rafe te pakken. Hij trekt het boekje terug en slaat in mijn gezicht. Hij duwt me terug in de hoek van de keuken wat niet bepaald op de lieve manier ging.

'Ben jij wel Natasja's achternichtje?' Vraagt hij met pijn in zijn ogen. Ik snik en schud mijn hoofd. Rafe scheurt het boekje in twee, vier, acht stukken. 'Jij!' Wijst Rafe naar een gedaante. Hij komt tevoorschijn 'Haal Natasja hierheen zo snel als je kan.' Roept hij.

'Het was mijn idee! Natasja heeft hier niks mee te maken geloof me. Het komt door mij, ik dwong haar!' Roep ik met tranen in mijn ogen. Rafe komt naar me toe en grijpt mijn nek vast terwijl de Duivel met plezier toekijkt. 'En waarom zou ik je nu geloven?' Vraagt hij verdrietig.

Hij schud zijn hoofd en laat me los. 'Ik ben gedwongen te doen wat een koning hoort te doen.' Zegt hij dreigend. 'En dat is niet zonder pijn.' Zegt hij teleurgesteld.