De verloren herinneringen

FOURTEEN

Pov. Cloride Louise

Langzaam wordt ik wakker. Mijn lichaam voelt uitgeput. Ik wil niet meer bewegen. Het enige wat ik wil is gaan. Weg hiervandaan. Waarom zou Rafe dit doen? Zo gevoelloos. Wat dacht ik dan? Dat omdat hij spullen voor me kocht hij van me hield. Dom wicht scheld ik mijzelf uit. Ik wil hier weg, nee ik ga hier weg. Ik stond op en kleedde me aan. Ik pakte een tas in met de spullen die ik nodig zou hebben.

Ik wil de deur open doen maar voordat ik dat kan doen wordt die al open getrokken. Een zwarte gedaante staat voor de deuropening. 'Waar denk jij heen te gaan met die spullen?' Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. 'Picknicken.' Lieg ik. 'Laat is zien.' Grijnst hij. Hij weet dat ik lieg. 'Vuilnis.' Zeg ik. 'Laat het liggen.' 'Prima' reageer ik en gooi de tas op bed. Hij houdt de deur voor me open zodat ik er langs kan lopen. 'Het is te laat om te ontsnappen.' zegt hij. Ik sta even stil om te bedenken wat ik zou reageren. 'Het is nooit te laat.' Slis ik door mijn tanden en loop dan door.

Ik loop de keuken in om daar een appel te pakken. 'Jij ziet er uitgeput uit.' Zegt Rafe en krabt ongemakkelijk achter z'n hoofd. Ik rol mijn ogen en keer mijn rug naar hem. 'Ik had geen keus.' Zei hij. Ik hap rustig van mijn appel terwijl ik hem negeer.

Woedend slaat hij op het aanrecht waardoor mijn hart een sprong maak. Ik draai me snel om en kijk hem aan. Ik schrok van zijn aanval. 'Wees blij dat ik je niet dood beet!' Roept hij. Ik slik eventjes. Niet wetend wat ik moet reageren. 'Je kan zo doen, maar ik ben hier de koning! En jij de slaaf dus je accepteert maar wat ik doe, of je nou wilt of niet!' Roept hij grommend.

Hij komt dreigend dichterbij staan. 'Doe dan wat je wilde doen! Maak me af, bijt me dood! Doe dan.' Roep ik frustrerend. Hij sluit mij in door zijn handen aan beiden kanten van het aanrecht te plaatsen. Een hele schakeling gaat mijn lichaam door. Mijn angst is ineens weg.

'Ik ben niet bang.' Sis ik. 'Nog niet.' Gromt hij. 'Waarom zou ik bang zijn voor de koning die het lef niet had mij dood te bijten?' Daag ik hem uit.

Hij doet iets wat ik niet verwacht had. Hij plaatst zijn lippen. Hij duwt zijn tong tegen mijn lippen aan en ik laat hem toe. Hij legt zijn ene hand op mijn heup en zijn andere hand achter mijn hoofd. We zoenen met veel passie en ik wil hem niet los laten. Hij duwt me tegen zich aan.

Hij laat na een paar minuten mijn lippen los. 'Sorry.' Fluistert hij. 'Ik hou van je.' Zegt hij. Mijn hart slaat een slag over en mijn ogen worden nattig. Niet huilen niet huilen niet huilen. Herhaal ik in mijn hoofd. Als reactie besluit ik mijn lippen opnieuw op die van hem te duwen. Hij reageert er direct op en kust me zachtjes terug.

Nadat we beiden uitgeput zijn leg ik mijn hoofd op zijn schouder om mijn hoofd te rusten. Ik schrik want zie iemand bij de deuropening staan. 'Hoe lang staat u daar al?' Vraag ik geschrokken.