The New Neighbor

Κεφ 60 (τελευταίο)

7 μήνες μετά
«Πάω βόλτα τα μικρά εγώ» λέω του Άρη
«Που; Γιατί δεν μου είπες να έρθω και εγώ;» μου λέει
«Στο πάρκο εδώ πιο κάτω μωρέ μην ανησυχείς κάτσε να ξεκουραστείς» του λέω
«Ξεροκέφαλη μου» μου λέει και μου δίνει ένα φιλί πριν φύγω
Με τον Άρη τα πάμε πραγματικά πολύ καλά κάτι που δεν το περίμενε κανένας μας. Νομίζαμε ότι θα αλλάξει εντελώς η ζωή μας με τα μικρά και ότι θα αρχίσουμε να τσακωνόμαστε αλλά έγινε σχεδόν το αντίθετο.. Δεν άλλαξε και πολύ η ζωή μας και δεν τσακωνόμαστε σχεδόν καθόλου.
«Μελινα;» ακούω καθώς πήγαινα βόλτα και γυρνάω να δω ποιος είναι
Δεν το πιστεύω...
«Α-Αχιλλέα;» λέω
«Γεια σου» μου λέει
«Γεια» του λέω
Εγώ τώρα να κάτσω ή να πω ότι έχω δουλειά και να φύγω;
«Πως είσαι; Έχουμε πολλά χρόνια να βρεθούμε κάπου» μου λέει χαμογελώντας
«Εμ μια χαρά είμαι εσυ;» του λέω
«Μια χαρά» μου λέει και κοιτάει τα μωρά
«Είναι.. δικά σου;» με ρωταει
«Ναι» του απαντάω και φαίνεται να εκπλήσσεται
«Είναι πανέμορφα! Έχεις παντρευτεί;» με ρωταει
«Ναι με τον Άρη εδώ και παρα πολύ καιρό» του λέω
«Δεν το περίμενα ότι θα μένετε τόσο καιρό μαζί αλλά συγχαρητήρια» μου λέει
«Ευχαριστώ.. Εσυ έχεις παντρευτεί;» τον ρωτάω
«Όχι ακόμα αλλά έχω βρει την ιδανική η οποία με άλλαξε εντελώς» μου λέει
«Χαίρομαι για εσένα» του λέω
«Εμ Μελινα.. συγγνώμη πραγματικά για όλα όσα σου έκανα. Δεν ήθελα... Δεν καταλάβαινα το ποσό πονούσε αυτό.. Αλήθεια συγγνώμη» μου λέει και πραγματικά μένω με το στόμα ανοιχτό
Αυτός όντως άλλαξε!
«Δεν.. δεν πειράζει όλα είναι καλα τώρα»
«Πρέπει να φυγω τώρα συγγνώμη και πάλι, καλα να περνάς και χάρηκα που σε ξανά είδα» μου λέει και αρχίζει να απομακρύνετε
«Ναι.. και εγώ» λέω σιγανά
Τι ακριβώς ήταν αυτό;
Αποφασίζω να γυρίσω σπίτι μετά από αυτό και όταν μπαίνω μέσα ο Άρης σηκώνεται από το καναπέ που καθόταν και έβλεπε τηλεόραση.
«Ήρθανε οι αγάπες μου;» λέει και έρχεται κοντά μας
Δίνει από ένα φιλί στο κεφαλάκι των μωρών και μετά φιλάει και εμένα.
«Πως περάσατε;» με ρωταει
«Μια χαρά» του λέω
«Γιατί γύρισες τόσο γρήγορα;»
«Εμ... βαρέθηκα μωρέ»
«Μελινα τι έγινε;»
Γιατί πρέπει να τα καταλαβαίνει όλα;
«Τίποτα»
«Καλα πάω πάνω τα μικρά και έρχομαι να τα πούμε» λέει και βγάζει τα μωρά από το καρότσι και τα πάει στο δωμάτιο τους
Αποφασίσαμε επειδή είναι ακόμα μικρά να τα έχουμε στο ίδιο δωμάτιο και όταν μεγαλώσουν να αποφασίσουν αυτά πως θέλουν να φτιάξουν τα δωμάτια τους.
Βάζω το καρότσι στην άκρη και κάθομαι στον καναπέ.
Αν του πω για τον Αχιλλέα και ότι του μίλησα θα νευριάσει για τα καλα....
«Λέγε τώρα» μου λέει και κάθεται δίπλα μου
«Μα δεν έγινε κάτι» του λέω
«Μελινα λέγε θα νευρίασω» μου λέει
«Αν σου πω θα νευριάσεις ακόμα πιο πολύ» του λέω
«Δεν θα νευριάσω πες»
«Συνάντησα τον Αχιλλέα στον δρόμο και μιλήσαμε για αρκετή ώρα» του λέω και τον βλέπω που έχει σφιχτή
«Τι έκανες λέει; Του μιλήσεις; Τον άφησες να πλησιάσει εσένα και τα μωρά μας;» μου λέει
Το ήξερα ότι θα αντιδράσει κάπως έτσι..
«Δεν.. δεν τα πλησίασε απλώς είπε ότι είναι πανέμορφα και με ρώτησε αν είναι δικά μου» του λέω
«Δεν με νοιάζει Μελινα! Τον άφησες να σου μιλήσει μετά από όλα αυτά!» λέει ενώ έχει ανεβάσει λόγο τον τόνο της φωνής του
«Έχουν περάσει τόσα χρόνια και έχει αλλάξει! Φάνηκε ότι αλλάξει οπότε ηρέμησε!» του λέω
«ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ; ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ! ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ» μου φωνάζει
Θυμήθηκα την μέρα που είχαμε ξανά τσακωθεί τόσο πολύ και μου έχει πει ότι θα αλλάξει και δεν θα ξανά ζηλέψει τόσο..
«ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΑΥΤΟ» του λέω και πάω πάνω
Μπαίνω στο δωμάτιο και κλειδώνω την πόρτα και κάθομαι στο κρεβάτι.
Η ζήλεια είναι το χειρότερο πράγμα που έχει ο Άρης.
Ζηλεύει πολύ και μπορεί να τσακωθούμε εύκολα όταν ζηλεύει όπως και τώρα.. Δεν καταλαβαίνω γιατί να ζηλέψει τον Αχιλλέα.
«Μελινα άνοιξε την πόρτα» τον ακούω να λέει
«Σε παρακαλώ»
«Θέλω μόνο να δω αν είσαι καλα»
«Καλα είμαι» του λέω
«Κλαις;»
«Όχι»
«Άνοιξε την πόρτα να σε δω»
«Σε παρακαλώ μωρό μου» λέει και λιώνω
Πάντα ξέρει πως να με τουμπαρει..
Σηκώνομαι ξεκλειδώνω την πόρτα και μετά ξανά κάθησα στο κρεβάτι.
Ο Άρης μπαίνει μέσα και κάθεται στο κρεβάτι μαζί μου.
«Συγγνώμη.. Δεν ήθελα να τσακωθούμε απλά θυμήθηκα την μέρα στο σχολείο που σε έπιασε από τον λαιμό και τα πήρα... Κατάλαβε με λίγο για εσένα φοβάμαι βρε μικρή μου» μου λέει και βάζει τα χερια του στο πρόσωπο μου και μου σκουπίζει τα δάκρυα
«Δεν θέλω να σε στεναχωρώ.. Είμαι πολύ μαλακάς κάποιες φορές» συνεχίζει
«Δεν πειράζει.. δεν στεναχωρήθηκα για αυτό πιο πολύ για το ότι αρχίσαμε να ξανά τσακωνόμαστε» του λέω
«Ειι όχιιι δεν θα ξανά τσακωθούμε ήταν απλά μια στιγμή που νευρίασα» μου λέει και αρχίζει να με φιλάει στο μάγουλο και μετα στον λαιμό μου
«Α-Άρη τα παιδιά» του λέω
«Κοιμούνται σαν αγγελούδια μην ανησυχείς» μου λέει και συνεχίζει αυτό που άρχισε
Βγάζουμε ότι ύφασμα υπάρχει πάνω μας και αφού βάζει προφυλακτικό (κεράσι itsDhm )
μπαίνει μέσα μου ενώ ταυτόχρονα με φιλάει.
Αρχίζω να αναστενάζω και ο Άρης μου κλείνει το στόμα για να μην ξυπνήσουν τα μωρά.
Μετά από λίγη ώρα τελειώσαμε μαζί και ο Άρης έπεσε πάνω στο στήθος μου προσπαθώντας να βρει την ανάσα του και εγώ του χάϊδευα τα μαλλιά.
••••••••••••••••
Η πόρτα χτυπούσε συνεχώς και εγώ όπως και ο Άρης σηκωθήκαμε πάνω.
«Τα μωρά!» λέω
«Βασικά είναι η πόρτα» μου λέει
Σηκώνομαι πάνω γρήγορα και βάζω μια φόρμα και μια μπλούζα που είχα εκεί και κατέβηκα κάτω ενώ ο Άρης πήγε να δει τα παιδιά.
«Ρε πάτε καλα; Τι φάση περνάτε;» λέω στον Βαγγέλη και στον Γιώργο όταν άνοιξα την πόρτα ενώ αυτοί φώναζαν έκπληξη
«Δεν χάρηκες που μας είδες βρε κουμπαρουλα;» μου λέει ο Βαγγέλης
«Ναι πως αλλά ΕΧΩ ΚΑΙ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΗΣΥΧΙΑ» τους λέω
«Ουυυ νταξει λαρωσε λιγοοο εσυ φωνάζεις τώρα» μου λέει ο Γιώργος και κάθονται στους καναπέδες
«Και επίσης έχεις τρία μωρα γιατί είναι συν και ο μαλακας ο κολλητός μας» μου λέει ο Βαγγέλης και στριφογυρίζω τα μάτια μου
«Μωρό μου μάλλον τα μικρά πεινάνε γιατί κλαίνε» λέει ο Άρης ενώ κατέβαινε τις σκάλες
«Εντάξει τώρα πάω» λέω και αρχίζω να ανεβαίνω τις σκάλες μουτρωμενη
«Τι στον διάολο θέλετε ρε μαλακες;» τον ακούω να τους λέει και κατάλαβα με πόσο σοβαρό άνθρωπο έκανα παιδιά...
••••••••••••••••••••••••••••••
«Βρε μωράκι μου σταματα να κλαις μια ταινία είναι» μου λέει ο Άρης
«Μα πέθανε το σκυλάκι» του λέω και παίρνω άλλο ένα χαρτομάντιλο
«Μα είναι ταινία» μου λέει
«Τι θες τώρα είμαι ευαίσθητη και το ξέρεις» του λέω και ξεφυσάει
«Θέλω να πάρουμε σκύλο» του λέω και με κοιτάει σοβαρά
«Με τα μωρά εδώ μέσα να βάλω εγώ σκύλο. Δεν υπάρχει περίπτωση» μου λέει
«Η γιατρός είπε ότι δεν πειράζει να έχουμε κατοικίδιο» του λέω
«Πφφφ καλα θα δούμε» μου λέει και του κάνω pappy face
«Καλα καλα σταματά θα πάρουμε» μου λέει και ανεβαίνω πάνω του χαρούμενη ενώ αρχίζω να τον φιλάω σε όλο του το πρόσωπο
«Σε αγαπώ σε αγαπώ σε αγαπώ σε αγαπωωω» του λέω
«Και εγώ σε αγαπώ» μου λέει και με φιλάει και εκείνη την στιγμή ακούγονται κλάματα μωρού
«Τα παιδιά!» λέω και σηκώνομαι γρήγορα και πάω πάνω ενώ ο Άρης γελούσε
«Τι έπαθαν οι αγάπες μου;» ρωτάω όταν μπαίνω στο δωμάτιο λες και θα μου απαντήσουν και βλέπω ότι κλαίει η μικρή
«Μην κλαις ψυχή μου» λέω και την σηκώνω
Μάλλον πείνασε αυτή.
Κάθομαι στην πολυθρόνα και την βάζω να πιει γάλα.
Από εμένα πήρε αυτή και πεινάει συνέχεια...
Αφού τελείωσε την κοίμισα της έδωσα ενα φιλί στο μάγουλο και πηγα να την αφήσω στο κρεβατακι της αλλά σήκωσε τα χέρια ψηλά σαν να θέλει να την ξανά σηκώσω.
Νταξει και την εξυπνάδα από εμένα την πήρε!
Χαμογέλασα και φώναξα τον Άρη.
«Τι έγινε;» λέει λαχανιασμένος
«Τίποτα όλα καλα απλά δες την κόρη σου» του λέω και την κοιτάει
Χαμογελούσε και μας κοιτούσε και αυτή.
«Θα λιποθυμήσω» λέει ο Άρης και γελάω
«Μην γελαςς ακόμα να το πιστέψω ότι είμαι μπαμπάς»
«Μπορεί και να μην είσαι» του λέω για πλάκα και αφού βλέπω ότι την μικρή την πήρε ο ύπνος βγαίνω από το δωμάτιο
«Μελινα εξήγησε μου τι ακριβώς ήταν αυτό» μου λέει σοκαρισμένος
«Μια πλάκα ηταν αγάπη μου» του λέω γελώντας και με κοιτάει άγρια
«Δεν κάνουμε τέτοιες πλάκες.. Είμαι σε κρίσιμη ηλικία» μου λέει και γελάω
«Αφού σε αγαπώ μωρέ» του λέω και τον αγκαλιάζω
«Ναι το βλέπω» μου λέει
«Το ξέρεις ότι σε υπέρ αγαπώ και σε λατρεύω» του λέω
«Και εγώ σε αγαπώ » μου λέει και με φιλάει
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
WRITER'S POV
Δυο παιδιά που ξεκίνησαν με τσακωμούς και βρισιές όμως κατέληξαν παντρεμένοι με παιδιά.

Ολα είναι πιθανά σε αυτόν τον κόσμο.

Να σας πληροφορήσω ότι ο Άρης και Μελινα όσο πέρναγαν τα χρόνια τα πήγαιναν ακόμα πιο καλα.

Αγαπιόντουσαν περισσότερο!

Τα παιδιά μεγάλωναν..

Περάσανε τα στάδια του πρώτου έρωτα και πληγώθηκαν αλλα είχαν πάντα δίπλα τους γονείς τους.

Που τα έπαιρναν αγκαλιά και τους έλεγαν ξανά και ξανά την ιστορία τους.

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πούμε αντίο γιατί κάπου εδώ η ιστορία του Άρη και της Μελινας έφτασε στο τέλος της.

Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία μου!

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
(** Μην διαβάζετε αυτά και νομίζετε ότι είμαι χαλαρή.. Κλαίω σαν ηλίθια 🤧🥺 Ένα χαρτομάντιλο κάποιος;)
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••