တီ...တီ...တီ...
"အမိန္႔႐ွိပါ႐ွင္"
"အေဒၚႀကီး"
"ေ႐ွာင္းက်န္႔လား...ေ႐ွာင္းက်န္႔... သားေလးရယ္ဘယ္ေတြမ်ားထြက္ေျပးသြားတာလဲကြယ္ အေဒၚစိတ္ပူေနတာ
အိမ္ကလူေတြေရာဘဲ"
စိတ္ပူမယ္ဆိုလဲ ပူစရာဘဲေလ ။ ေ႐ွာင္းက်န္႔က အသက္၁၅ႏွစ္ကတည္းက ဒီအိမ္မွာေနလာတာ ။ အိမ္ကလူေတြကလဲသူ႔ကိုခ်စ္ၾကတယ္ ။ ဝမ္ရီေပၚကလြဲရင္။
ဝမ္ရီေပၚလို႔ေတြးလိုက္တာနဲ႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔ႏႈတ္ခမ္းေလးစူေထာ္လာတယ္။
'အ႐ူးေကာင္'
"အေဒၚႀကီး စိတ္မပူပါနဲ႔ ဦးက်င္းကိုလဲ စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔ေျပာေပးပါ ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္ အခုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အေဆာင္မွာ ေနေနတာ"
"ဘယ္လိုမ်ားစိတ္မပူဘဲ ေနမွာလဲ သားရယ္ သားထြက္သြားတာ ၁ပတ္ေတာင္႐ွိေနၿပီ ရီေပၚဆို ေသာင္းက်န္းလြန္းလို႔ ဘာမွလဲမစားဘူး အရက္ေတြခ်ည္းဘဲလွိမ့္ေသာက္ေနတာ "
"သူ႔နားမွာေနရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူကအ႐ုပ္လိုဘဲဆက္ဆံတာ ကြၽန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ထည့္မတြက္ဘူးအဲ့လူမိုက္ေကာင္က"
"ရီေပၚေလးက ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုခ်စ္ပါတယ္ သူ ့ခမ်ာ သားထြက္သြားတဲ့ေန့ကစၿပီး သားနာမည္ကိုေခၚၿပီးဘဲ ငိုေနတာ"
"ငိုတယ္...သူကေလ "
ဘုရားေရ ဝမ္ရီေပၚက ငိုတယ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ထြက္သြားလို႔ေလ။ အဲ့လူမိုက္ေကာင္ကေလ။
"ဘယ္သူနဲ႔ေျပာေနတာလဲ အေဒၚႀကီး"
ဖုန္းထဲကေနၾကားလိုက္ရတဲ့ ဝမ္ရီေပၚရဲ႕ အသံေၾကာင့္
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ဖုန္းခ်သြားတယ္။
"ဟို... ဟို...ေ႐ွာင္းက်န္႔ ဆီက"
"ဘာ... ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟုတ္လား...ေပးစမ္း"
ေ႐ွာင္းက်န္႔လို႔ နာမည္ၾကားတာနဲ႔ ဝမ္ရီေပၚ ဖုန္းကို အေဒၚႀကီးလက္ကေန ဆြဲလုလိုက္တယ္။
"ေ႐ွာင္းက်န္႔...ေ႐ွာင္းက်န္႔!!"
"သခင္ေလး ဖုန္းခ်သြားၿပီ"
"က်စ္..."
ဝမ္ရီေပၚ အဲ့ဖုန္းနံပါတ္ကိုျပန္ေခၚလိုက္တယ္။
YOU ARE READING
မင်းရဲ့ အရုပ် (completed)
Fanfictionဇာတ်ကားတစ်ခုကို yizhanအနေဖြင့် ပြန်ရေးသားခြင်း။
