ဝမ္ရီေပၚ နဲ႔ အတူတူ ေ႐ွာင္းက်န္႔ အရင္အိမ္ကိုလိုက္လာခဲ့တယ္။
ဝမ္ရီေပၚက သူ႔ေ႐ွ႕မွာ အရမ္းလိမ္မာတဲ့ ခေလးလိုလုပ္ျပေနတယ္။
သူ႔တို႔လာတာကို ျမင္ေတာ့ အိမ္ထဲက အေဒၚႀကီးတို႔နဲ႔ ဦးက်င္းကေျပးလာတယ္။
"သခင္ေလးတို႔ ျပန္လာၾကၿပီလား"
"အင္း"
ဝမ္ရီေပၚက တစ္ခ်က္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီး ဆိုဖာေပၚမွာ သြားထိုင္တယ္။
"ေ႐ွာင္းက်န္႔...ကေလးရယ္ ဘယ္ေတြမ်ားသြားေနတာလဲကြယ္ အၾကာႀကီးဘဲ"
အေဒၚႀကီးက ေ႐ွာင္းက်န္႔လက္ေလးကိုကိုင္ကာ ယုယုယ
ယ ေျပာ႐ွာတယ္။
"အရင္ကကိစၥေတြကို မေမးပါနဲ႔ေတာ့ အေဒၚႀကီး အခုကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္လာၿပီဘဲဟာ"
"အေဒၚႀကီးက စိတ္ပူလို႔ပါ"
"ဟုတ္ သိပါတယ္"
ေ႐ွာင္းက်န္႔က ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေအာင္ အေဒၚႀကီးကိုေရာ ဦးက်င္းကိုေရာ ျပံဳးျပေနတယ္။
ရီေပၚက သူ႔တို႔စကားေျပာေနတာကို နားမေထာင္ေတာ့ဘဲ အေပၚကိုတက္သြားတယ္။
"ေ႐ွာင္းက်န္႔ ရီေပၚ့ကို တကယ္ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္တာလား"
"ဟုတ္တယ္ ဦးက်င္း သူ႔ကိုေျပာင္းလဲေပးမလို႔ ေမတၱာငတ္ေနတဲ့သူကို ေမတၱာတရားေပးၿပီး ေျပာင္းလဲေပးရမွာေပါ့"
"ေက်းဇူးပါ သားရယ္ သခင္ေလးရီေပၚက သားကိုတကယ္ခ်စ္႐ွာတာပါ"
မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲကာ ေျပာေန႐ွာတဲ့ ဦးက်င္း။
ဟုတ္တယ္ေလ ဝမ္ရီေပၚ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဦးက်င္းကဘဲျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္လာတာ။ ရီေပၚ့ မိဘေတြထက္ေတာင္
ဦးက်င္းက ပုိခ်စ္အံုးမယ္။
ရီေပၚ့ အေဖဆိုလဲ သူတို႔သားမိကို ထားၿပီး ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အေမလဲဘာထူးလဲ သူ႔ကိုထားသြားခဲ့တယ္ေလ။
ဝမ္ရီေပၚ ေဘးမွာ သူ႐ွိေနမွ ျဖစ္မွာ။ သူေျပာင္းလဲေပးႏုိင္မွျဖစ္မွာ။
"ဦးက်င္း ကြၽန္ေတာ္ ရီေပၚ့ဆီကို သြားလိုက္အံုးမယ္"
"သြား..သြား"
YOU ARE READING
မင်းရဲ့ အရုပ် (completed)
Fanfictionဇာတ်ကားတစ်ခုကို yizhanအနေဖြင့် ပြန်ရေးသားခြင်း။
