"baby?" tawag sa akin ni Klein na ikinalingon ko ng may ngiti.
"yes?" tugon ko rito habang may ngiti sa labi.
"bukas na baby." malungkot na tugon nya at agad na nawala ang ngiti ko.
oo nga pala. bukas na pala sya ooperahan. kasabay non ang pagkawala nya sa piling ko.
naramdaman ko namamasa ang mata ko.
naluluha ako. so many thoughts came right through me.
'paano pag hindi naging successful operasyon nya? pano na pangarap namin? pano kung hindi sya makabalik?' so many thoughts but i was cut of by a hug.
"baby, alam ko maraming palaisipan ang nasa utak mo ngayon but please promise me something." sabi nya at hinawakan ang pisngi ko.
"hmmm?" tugon ko sabay tingin sa kanyang mata.
"wag kang iiyak. please? i don't want to see my princess cry. please smile baby, mas maganda ka pag ngumingiti." ngiting sabi nya sakin at nag smack sa labi ko.
"at pinapangako ko rin na babalik ako. okay baby? at sayong sayo lang ako baby. tutuparin ko pa ang pangarap natin, ang pakasalan ang isat isa. promise and that will happen." tugon nya pa ulit na ikinatulo ng luha ko.
"p-promise?" humihikbi kong tanong at pinunasan nya ang luha ko.
tumango sya bilang sagot.
but promises are meant to be broken anyways.
after a few days, the doctor told us he couldn't make it.
i promised myself not to cry, but tears are flowing.
he promised to come back but he didn't
a proof that promises are meant to be broken not to be done as it says.
