MR. STRANGER (COMPLETED)

Chapter 23

   

SHANLEI

NAGMAMADALI akong bumangon upang sagutin ang tumatawag sa aking cellphone.  Si  Dr. Gray ang tumatawag. Bakit naman kaya siya tumatawag ng ganitong kaaga.

"Hello..?" Wika ko pero wala akong naririnig na nagsasalita sa kabilang Linya.  "Hello?" Wika Kong ulit at nagrinig ko ang pagbuntong hininga ni Dr. Gray sa kabilang linya.

"Buksan mo ang television at sisiguraduhin mong hindi mapapanood ng mga anak mo ang balita.  Ngayon na rin. You need to watch the news." Mabilis na wika ni Gray sa kabilang Libya at mabilis ko namang sinunod ang kanyang sinabi. Bumaba ako at pumunta sa sala.

"Anong meron sa nakita?" Tanong ko sa kanya habang naglalakad ako papunta sa sala.

"Take a breath before you open the TV." He said and I followed what he said and I opened the television.

Nang nabuksan kona ang television, nabitawan ko ang hawak Kong cellphone at  kaagad akong napaupo sa sofa dahil  hindi ako makahinga ng maayos. No, Hindi pwede, Hindi totoo ang sinasabi sa balita. Hindi maari...Hindi...Hindi totoo to....
.

Napahagulhol nalang ako ng iyak dahil sobrang sakit na ng aking dibdib.  Naramdaman ko nalang ng may yumakap sa akin kaya kaagad akong sinipat kung sino ito. It's Mia.

"Sshhhhh....I know It is hurts, just cry. I am here always ate Shan." She said while comforting me.

Kumalas ako ng yakap sa kanya at tiningyan ko siya sa mga mata.

"Hindi naman yun totoo diba? Diba? Fake news lang naman yun kaya  hindi  ako maniniwala." Umiiyak kong tanong Kay Mia at nakita ang sunod sunod na pagtulo ng mga luha niya.

"Yes, it's true. Kagabi nangyari ang pagsabog ng kotse niya ate at nang nalaman ko iyon ay kaagad din akong nagpahatid dito sa private plane ni lolo. Hindi rin ako naniniwala Kay lolo kagabi kaya kaagad Kong kinontak ang kaibigan pulis sa Australia at sinabi niya sa akin na totoo ang nagyaring pagsabog ng kotse ni Kuya Ty. Sunog na sunog daw ang katawan niya." She said while crying in front of me.

"Ano ng gagawin ko ngayon....??" Walang lakas Kong tanong habang walang tigil ang pagtulo ng aking mga luha.  "Hindi ko Kay ...Mia... Hindi ko na...alam...ang ...gagawin ko... Paano na kami....Hindi ko kaya na mawala ang asawa ko Mia...nangako siya sa akin ...na... Uuwi siya ....ng. ..buhay.. Nangako siya.." Utal utal Kong sabi dahil sa kakaiyak.  

Hindi maubos ubos ang aking luha at tuloy tuloy ang pagtulo nito sa aking mga mata.  Sobrang sakit ang narardaman ko ngayon at hindi  ko maipapaliwanag kong  gaano kasakit. Sana'y panaginig lang ang lahat ng ito at kung panaginip man ito, gusto ko ng magising.

Napalingon ako ng may naririnig akong maliliit na hikbi  sa aming likuran. Nakita ko ang aking dalawang anak na namumula ang mga mata.

"Mom....is ..that true? Totoo po ba lahat ng narinig namin?? Totoo bang wala na ang daddy namin??"  Tanong ni Prince habang tumutulo ang mga luha nito.   Kitang kitang ko ang sakit sa kanilang mga mata kaya nadaragdagan pa ang sakit na aking naramdaman.  Bilang isang ina, napakasakit para sa akin na makikita mo ang iyong anak na nasasaktan at alam mong sa sarili mona na wala kang magagawa para mawala ang sakit na nararamdaman nila. Kung pwede lang, ako nalang lahat ang makaramdam sakit ay tatanggapin ko kung para ito sa mga anak ko.

Pinunasan ko kaagad ang aking mga luha dahil ayaw Kong makita ng mga anak ko na  nawawalan na ako ng pag asa. Kailangan ko palang maging matatag para sa mga anak ko.
Lumapit ako sa kanila at luuhod upang pantayan silang dalawa.

"Anak.. hindi pa naman yun sigurado dahil hindi  pa natin nakikita ang daddy niyo kaya wag na kayong umiyak. Okey."  Pinasigla ko ang aking boses  para makumbinsi ko sila na tumahan na.