روزی روزگاری من به یه اردوی علمی رفتم که برای همیشه زندگی منو تغییر داد.
من فقط یه نوجوون کنجکاو بودم توی یه اردوی علمی وقتی که اون عنکبوت رادیواکتیوی منو گاز گرفت.
اون روز زندگی من برای همیشه عوض شد، چون من به چیزی دیگه‌ای تغییر کردم، به کس دیگه‌ای.
دیگه یه خرخون بدبخت نبودم. نه، من قدرتای خارق‌العاده‌ای داشتم. زورم زیاد بود، میتونستم از ساختمونو آویزون شم و ازشون بالا برم.
این مرگ عمو بن بود که به من یه هدف داد، مسیرمو مشخص کرد. اون بهم فهموند که با قدرتام چیکار کنم. اون باعث شد که من به یه قهرمان تبدیل بشم.
پس منم یک قهرمان شدم. اما بهترینش نبودم. نه، از نظر من بهترین قهرمان شوالیه‌ی تاریکی گاتهام بود.
وقتی برای اولین بار دیدمش، خب اون بهترین رفتارو باهام نداشت. اما پس زدناش منو بیشتر به سمتش میکشید.
تا وقتی که اون بالاخره منو به عنوان یه همکار قبول کرد، به عنوان یه کسی که برابرشه.
اما جفتمون میدونستیم برای هم بیشتر از یه همکاریم. هنوز یادمه وقتی برای اولین بار ماسکم رو تا نصفه بالا داد و‌بوسیدم.
تعجب کرده بودم، اما اینقدر حس های جدید دیگه‌ای رو حس میکردم که تعجب بینشون گم بود.
وقتی اومدم ماسکم رو بردارم جلومو گرفت. حرفش هنوز یادمه وقتی با اون صدای کامپیوتری گفت.
_هیچوقت ماسکمون رو برنمیداریم
منم قبول کردم. قبول کردم و خود واقعیم رو بهش نشون ندادم. همونطور که اون هیچوقت نذاشت بفهمم اون کیه.
نه خیلی بعدتر از این اتفاقی افتاد که غم و اندوهش تا همین الان همراه منه.
گوئن استیسی، بهترین دوست من، تنها زنی که دوسش داری به دست گابلین کشته شد.
دقیقا همون موقع، وقتی که بدن بی‌جون گوئن توی بغلم بود متوجه شدم. ما هیچوقت نمی‌تونیم جلوی جرم و جنایت رو بگیریم، مگر اینکه مجرمارو برای همیشه از بین ببریم.
آیا از کاری کردم پشیمونم؟ نه، قطعا نه، گابلین بیشتر از هرکسی لیاقت مرگ رو داشت.
وقتی اون خفاش لعنتی راجع به گابلین فهمید رو به روم وایساد و بهم زل زد. بدون اینکه هیچ حسی از روی ماسکش معلوم بشه. بهم گفت کارم اشتباهه. اون اولین دعوای واقعیمون بود.
به دنبال اون، رابین دوم، کسی که الان میفهمم همون جیسون تاد بود، به دست جوکر کشته شد و بتمن نتونست نجاتش بده.
من جیسون رو دوست داشتم. برای منم مثل یه پسر بود، از دست دادن اون تقریبا به اندازه‌ی از دست دادن گوئن دردناک بود.
