The Lost Wolf

2

N A Y L A A D A I R

Met grote stappen loop ik door de stad. Tegen meerdere mensen loop ik aan, waarna ik telkens weer een 'sorry' mompel. Dat nemen ze helaas niet dankbaar aan, want telkens kijken ze mij weer bozer aan.

Opnieuw bots ik tegen iemand op.

"Kijk toch is uit je doppen!" roept de persoon boos.

"Sorry," mompel ik alweer. De persoon loopt stevig door, maar laat wel een bepaalde geur achter.

Een geur die ik niet wou ruiken.

Weerwolf.

Wat doet een weerwolf in een mensen stad? Dit klopt niet, dit hoort niet.

Snel loop ik door, naar het gebouw waar ik moet zijn. Voordat ik naar binnen loop, kijk ik nog snel achter mij.

De zelfde jongen, waar ik net tegen aan liep, komt deze kant op rennen. Shit.

Met bovennatuurlijke snelheid, ren ik naar de bovenste verdieping, gelijk mijn appartement in. De aantal sloten op mijn deur doe ik op slot.

Hijgend leun ik met mijn rug tegen de deur. Waarom is die weerwolf hier? Ik snap het niet. Is hij één van de Zoekende? Nee, dan moet hij met meerdere wolven hier zijn.

Hij was de enige die ik rook.

Mijn wolf is stressvol aan het rondlopen, ook zij weet niet wat ze hier mee moet.

Ik trek mijn mouw omhoog en zie dat het teken langzaam weer in zicht komt. Geïrriteerd zucht ik en loop naar de badkamer. Daar staat een potje, met een speciale zalf.

Er was een magiër, die mij als eerste vond. Zij is volgens mij de enige die mij niet dood wilt. Dus ze had een speciaal zalfje gemaakt, die ervoor zorgt dat mijn Maanwolfs teken verbergt. Als het op is, moet ik het haar laten weten.

Maar natuurlijk kan ik niet zomaar naar het magiër dorp gaan. Dus had ze mij een speciale pen gegeven. Als ik daarmee schrijf, dan krijgt zij dat te zien.

Ik smeer het zalfje over het teken en zie het langzaam weer verdwijnen. Opgelucht zucht ik.

Plots wordt er op de bel gedrukt en kijk ik geschrokken op. Nogmaals wordt er op de bel gedrukt en een paar keer geklopt.

Mijn mouw trek ik weer omlaag en langzaam loop ik richting de deur. Meerdere malen wordt er geklopt. Ik haal mijn neus een paar keer op, maar ruik geen weerwolf.

"Nayla! Ik heb een pakketje voor je!" Het is de stem van Simone, de eigenaar van dit gebouw. Opgelucht haal ik adem en haal alle sloten van het deur.

"Simone, ik dacht even dat je iemand anders was," zeg ik, met een schaapachtige glimlach. Simone kijkt mij even raar aan, maar laat het voor wat het is. Ze geeft mij een pakketje en loopt vervolgens weer weg.

Ik sluit de deur en leg het pakketje op tafel. Die open ik straks wel. Vervolgens loop ik weer naar de badkamer en bekijk mijzelf in de spiegel.

Mijn grijze ogen zien er nog even helder uit, zoals altijd. Mijn bruine haren zien er verzorgd uit, net als de rest van mijn huid.

Het klinkt misschien egoïstisch, maar ik ben echt blij met mijn uiterlijk. Mijn moeder, de Maangodin, heeft het goed gedaan. Grinnikend, om mijn eigen gedachten, loop ik naar de keuken.

Daar maak ik een broodje voor mijzelf klaar, even mijn maag vullen. Op het broodje doe ik twee plakken kipfilet, wat sla, tomaat en komkommer.

Gezond doen, daar hou ik niet altijd van.

Met het broodje gezond, loop ik naar de woonkamer en plof op de bank neer. Ik zet de TV aan en zap langs een aantal zenders. Nieuwsgierig stop ik bij een zender, een soort van nieuws zender is het.

"We staan momenteel bij de grens van het bos. Men beweert hier wolven te hebben gehoord en gezien. Op dit moment lopen er jagers rond, om te kijken of ze de wolf kunnen vinden. Naast mij staat Hugo, de leider van de groep jagers,"

De man, genaamd Hugo, komt in beeld.

"Hugo, van wie heb je gehoord dat er hier misschien wolven zijn?"

"Van één van mijn mannen. Het zou gaan om een grijze wolf. We raden iedereen aan, om niet in de buurt te komen van het bos en ons gewoon ons werk te laten doen,"

Mijn hart slaat dubbel zo hard.

"Waarom mogen wij niet het bos in? Het staat er natuurlijk om bekend om hier wandelingen te maken," De journalist richt haar microfoon weer naar Hugo. Hij kijkt even in de camera, waarna zijn ogen snel verkleuren.

Hij is een weerwolf. Hij is een Zoekende!

Snel zet ik de TV uit en zet mijn bord op tafel. Mijn wolf wordt boos om het nieuws, ze is boos dat ze ons zoeken.

Nou, ik ben ook boos. Al achttien jaar kunnen ze mij niet met rust laten, puur alleen vanwege mijn bloed. Ze kunnen het vergeten, ze krijgen mijn bloed nooit.

Ik schuif mijn gedachten opzij en loop naar het pakketje. Wel ben ik nieuwsgierig wat het is, mijn naam staat er namelijk niet op.

Alleen het nummer van mijn appartement.

Ik open het pakketje. Direct springt er een soort poeder uit.

Mijn luchtwegen beginnen te branden en mijn ogen te tranen.

Wolfsbane?!

Ik hoest een aantal keer en bedek mijn mond en neus, maar het helpt niet.

De kamer om mij heen begint te draaien. Mijn beeld wordt wazig en mijn ademhaling zwaar.

Langzaam wordt het beeld voor mij zwart en voel ik nog maar net hoe ik met een doffe klap op de grond val.