The Lost Wolf

26

N A Y L A A D A I R

"Nee, laat haar met rust," klinkt het mompelend naast mij. Ik kruip overeind in bed en zie de zweetdruppels op Jake zijn hoofd staan. Meerdere malen hoor ik hem 'nee' mompelen en zijn wenkbrauwen fronsen.

"Ik ben bij je," fluister ik en druk een kus op zijn schouder. Ik leg vervolgens mijn hoofd op zijn schouder en wacht rustig af tot Jake weer gekalmeerd is. Hij stopt met mompelen en slaapt weer rustig verder.

Ik open mijn ogen en voel een leegte naast mij. Blijkbaar is Jake al wakker, dus stap ik ook uit bed en kleed ik mij aan. Ik strompel de kamer uit, door naar de eetzaal.

"Je bent vroeg wakker," merk ik op, als ik Jake in de eetzaal zie. Hij knikt en kijkt mij even aan. "Je weet dat je vannacht weer een nachtmerrie had?" vraag ik hem voorzichtig. Hij zucht en staat op.

"Zal best,"

Ik loop op hem af en sla mijn armen om hem heen. "Sluit je niet af van mij," zeg ik enkel. Jake antwoord niet, wat mij lichtelijk irriteert. "Het is nu al een paar maanden geleden, Jake," begin ik en kijk hem recht in zijn ogen aan. "Hugo en alle anderen Zoekende zijn dood. Jij bent nu ook onsterfelijk. Waar maak je je nou nog zorgen om?"

"Ik maak mij overal zorgen om!" roept hij uit. "Ik dacht dat ik je kwijt was! Je was verdomme ontvoerd, ze zouden het bloed uit je lichaam tappen en een leeg lichaam achterlaten,"

"Hallo! Volgens mij lag jij uiteindelijk ook dood te gaan!" roep ik boos terug. Jake slaat zijn ogen neer en zegt niets. Volgens mij heb ik hem geraakt, wat misschien wel beter is nu.

"Ik ben gewoon bang dat je weer wordt ontvoerd of dat ik je kwijt raak," fluistert hij. Ik pak zijn gezicht met beide handen vast en kantel zijn hoofd iets omhoog. "Dat zal niet meer gebeuren. Geloof me nou maar,"

Jake knikt langzaam en slaat zijn armen om mij heen.

"Storen we?" Ik draai mij om en zie Julian en Lucia staan. Glimlachend schudt ik mijn hoofd en vraag ze hoe hun hebben geslapen.

"Ging wel, tot één van jullie begon te schreeuwen," murmelt Julian. Langzaam kijk ik op naar Jake, die begint te grinniken.

"Je kan er nog niet echt aan wennen, hè? Dat er een extra vrouw in huis is," zegt Julian lachend. Jake zijn gezicht staat meteen boos.

"Nou, gaan we nog ontbijten?" komt Lucia er tussen. Ik knik instemmend. "Ik heb wel honger,"

We nemen met zijn alle plaats aan de eettafel en wachten op het ontbijt, dat al snel komt.

Na het ontbijt praten we nog even wat na, over belangrijke zaken. Namelijk; mij officieel benoemen tot Luna van de pack. Morgen vindt de ceremonie plaats, dus gaan Lucia en ik vandaag shoppen voor een jurk.

"Zullen we gaan?" vraagt Lucia dan aan mij. Ik knik instemmend en sta op. Net als ik wil weglopen, pakt Jake mijn pols vast. Hij tuit zijn lippen, waardoor ik moet glimlachen. Ik druk een kus op zijn lippen en loop dan met Lucia de eetzaal uit.

"Ahh, Jakie kan haar niet laten gaan zonder een kusje," hoor ik Julian op een kinderachtige toon zeggen. Lucia en ik beginnen te lachen.

"Julian is precies zo," grinnikt Lucia.

We verlaten het packhuis en lopen naar de winkelstraat. Zodra ik een winkel in wil lopen, houdt Lucia mij tegen en zegt ze de perfecte winkel te kennen.

We komen aan bij de winkel en lopen naar binnen. Overal hangen prachtige jurken, zowel kort als lang. Er zijn wel vereiste voor de jurk. Hij moet wit en lang zijn. Waarom? Geen idee. Iets met traditie volgens mij.

Lucia en ik gaan ieders een kant op en pakken meerdere jurken mee. Zodra we ieders vier jurken hebben, lopen we naar de pashokjes waar ik mij ga omkleden.

Meerdere jurken zitten niet lekker of vindt ik niet mooi, tot ik de perfecte heb.

Het is een weide jurk, die tot aan de grond komt.

Ik stap het kleedhokje uit en draai een rondje voor Lucia. Haar mond valt open, terwijl ze mij van top tot teen bekijkt.

"Hij is perfect," fluistert ze. Met een grote glimlach kijk ik haar aan en knik instemmend. We lopen naar de kassa, om de jurk in te laten pakken, en lopen dan weer terug naar het packhuis.

Waar ik net Mandy naar binnen zie lopen, die smoorverliefd op Jake is.