The Lost Wolf

9

N A Y L A A D A I R

Het slot van de deur klikt open. Gelijk ga ik overeind zitten en wacht tot de persoon binnen komt.

"Julian," mompel ik. Ik kijk hem vol afkeur aan.

"Nayla, luister-"

"Hou je excuus voor je," sis ik. Julian zucht en zet de doos, die hij vast had, op de grond.

"Dit zijn spullen van je appartement, ik gokte maar wat je nodig zou hebben," zegt hij en zucht even. Hij loopt naar de gang en komt terug met nog een doos.

"Hier zit je kleding in," mompelt hij. Hij verlaat de kamer weer en de deur wordt gelijk op slot gedaan.

Ik grom kort.

Dit is allemaal tegen mijn wil in. Ik ben ontvoerd.

Dit is kidnapping!

"Julian!" roep ik en sla meerdere keren op de deur. "Kom terug, idioot!"

Weer een poging, die leidt tot niets.

Ja, ik zou in mijn wolven vorm de deur kunnen inbeuken. Maar dan loop ik het risico dat ze mijn wolf zien.

Gefrustreerd loop ik naar de dozen en haal alles er uit. Tot mijn verbazing zit de zalf in de doos. Gelijk smeer ik wat op mijn arm en knik goedkeurend. Nu zal het teken sowieso niet zichtbaar worden.

Kort bekijk ik de kamer. Ik heb een kledingkast, dus daar stop ik voor nu maar al mijn kleding in. De andere kleine spulletjes laat ik in de doos zitten.

Het kleding wat ik nu aan heb, is naar de verdoemenis. Dus zoek ik snel een ander kledingsetje bij elkaar en kleed mij om.

Een spijkerbroek, die strak rond mijn benen zit en een zwarte sweater. Mijn Vans schoenen trek ik weer aan en loop weer naar het bed.

Vermoeid ga ik op bed liggen. Misschien even slapen? Nee, ik moet wakker blijven. Ik verken de kamer wel, misschien dat er een manier van ontsnappen is.

Rustig loop ik de kamer rond, die best ruim is. Een groot raam, twee deuren en een groot bed.

Ik loop naar het raam, maar zie gelijk dat er geen mogelijkheid is om hem te openen. Zuchtend loop ik naar de deuren toe. De linker is de deur om naar de gang te gaan, dan zal de rechter wel de badkamer zijn.

De deur gaat geluidloos open en dan komt de badkamer in beeld. Een grote douchecabine, toilet en wasbak.

Ik bekijk mijzelf in de spiegel, die boven de wasbak hangt. Opgedroogd bloed is te zien op mijn gezicht, walgelijk. Met een beetje water maak ik mijn gezicht schoon en kijk opnieuw in de spiegel.

Mijn grijze ogen staan vermoeid, niet gek ook. Ik verlaat de badkamer en ga bij het raam staan, doelloos naar buiten staren.

Na een lange tijd gaat de deur van het slot en vervolgens open.

"Nayla, ik moest je halen van de Alfa. Het eten is klaar," hoor ik Julian zeggen. Ik kijk hem aan, maar antwoord niet.

"Kom je?" vraagt hij dan.

"Ik hoef geen eten," zeg ik monotoon. Julian zucht even. "Je moet wel. Ik neem aan dat je niet weer de kerkers in wilt?"

Boos kijk ik hem aan en loop langs hem heen. Julian komt naast mij lopen en leid de weg.

Door lange gangen lopen we en vervolgens van een trap af. We eindigen bij een grote eetzaal.

Julian wijst mij een stoel aan en loopt vervolgens weg. Kort daarna komt de Alfa binnen. Hij neemt tegenover mij plaats en knikt kort naar mij.

Er is geen enkele emotie van zijn gezicht af te lezen, zijn blauwe ogen zeggen niets.

Hij heeft zich netjes gekleed, een zwarte mantel broek en een witte blouse. Ik zie er als een slobber uit, maar dat maakt mij niets uit.

Er komt een dame binnen lopen, met twee borden.

"Alfa White," zegt ze enkel en buigt kort haar hoofd.

"Eet smakelijk, Nayla," zegt hij. Ik brom wat en begin toch maar met eten.

"Ik wil dat je mij laat gaan," zeg ik, na een tijdje stilte. Het enige wat te horen is, zijn de vorken die over de borden schrapen.

De Alfa negeert mij en eet stoïcijns door. Ik grom kort.

"Laat mij naar huis gaan," zeg ik dan. De Alfa legt rustig zijn vork neer en kijkt mij aan.

"Waarom zou ik dat doen?" vraagt hij. Zijn blauwe ogen doorboren de mijne.

"Omdat je mij tegen mijn wil hier houdt," antwoord ik.

"Het is beter voor je," mompelt hij. "Volgens mij was ik volgens jou een Rogue. Die moeten toch dood, volgens jou? Waarom leef ik nog?" De vragen komen bot uit mijn mond.

Hij antwoord niet op mijn vragen, waardoor ik nogmaals grom.

"Dit is ontvoering," murmel ik boos.

"Dat is het niet,"

"Dat is het wel,"

"Nee, Nayla, dat is het niet,"

Ik sla hard op tafel en sta op. "Het is ontvoering, tegen mijn wil in!" schreeuw ik.

De Alfa lijkt te schrikken van mijn uitbarsting.

J A K E W H I T E

Ik schrik van Nayla haar uitbarsting. Ze staat te trillen en hijgt van woede. Haar ogen zijn goud gekleurd.

"Nayla, doe rustig," zeg ik kalm. Wild schudt ze haar hoofd.

"Waarom zou ik kalm doen? Ik ben verdomme ontvoerd! Mijn leven is van mij afgepakt!" roept ze kwaad.

Langzaam sta ik op en loop naar haar toe. Haar gouden ogen volgen mij en elke beweging die ik maak. Vlak naast haar sta ik stil.

Ze kijkt mij schuin aan, afwachtend voor wat ik ga doen. En wat ik ga doen, is iets wat ik niet zomaar doe.

Ik omhels haar, fluister sussende woorden in haar oor en streel met mijn hand langs haar bruine haren.

Ze omhelst mij niet terug, dat hoeft ook niet. Haar armen hangen slap naast haar lichaam. Plots hoor ik een snik, wat mij verbaast. Waar komt deze emotie vandaan?

"Mijn hele leven vlucht ik al," snikt ze. Gelijk, na dat ze dat zei, verstijven haar spieren.

Voor wat vlucht ze?