The Lost Wolf

23

J A K E    W H I T E

Een hele week is al voorbij.

Elke dag ben ik met een groepje naar de mensenwereld geweest, om daar te vragen of ze Nayla hebben gezien. Elke keer was het het zelfde antwoord; Nee.

Vandaag weer een nieuwe dag, dat we in de mensenwereld zijn. Een nieuwe locatie, dus andere mensen. Elke dag blijf ik hopen, dat Nayla gewoon het packhuis binnen komt lopen.

Dat ze mij omhelst en zegt dat alles goed is. Dat het maar een nare nachtmerrie was. Want zo voelt het.

Een nachtmerrie. Een levende hell.

Het is verschrikkelijk om zonder je soulmate te leven. Misschien stel ik mij aan, maar ik wist pas sinds kort dat ze mijn soulmate is en nu ben ik haar alweer kwijt.

Ik wil haar bij mij hebben, haar omhelzen en kusjes geven op haar gezicht.

Met het groepje van mijn pack, komen we aan op locatie.

"Oké, goed luisteren allemaal," begin ik met een luide stem. "Zelfde regels als de laatste dagen. Als iemand haar vindt, dan meld je het mij meteen!" roep ik.

"Verspreid je, eind van de dag verzamelen we hier,"

Iedereen gaat een kant op, wat ik dus ook doe.

Elk persoon die ik tegenkom, vraag ik of ze Nayla hebben gezien. Tot irritatie aan toe blijven ze weer nee zeggen.

Nayla, waar zit je toch?

"Pardon mevrouw, sorry dat ik u stoor," zeg ik, zodra ik een vrouw tegenhield. "Maar ik wou u wat vragen. Heeft u dit meisje gezien? Ze is al een week vermist," Ik hou de foto van Nayla omhoog.

De vrouw kijkt er naar en schudt spijtig haar hoofd.

Ik zucht verslagen en staar naar de grond.

"Excuseer mij, je zei dat ze vermist is?" vraagt nu een andere vrouw. Ik kijk haar aan en knik.

"Mijn man sprak laatst over een meisje, met een groepje. Hij beschreef haar zoals die foto. Ze had alleen een tattoo op haar arm," verteld de vrouw. Enthousiasme ontstaat in mijn lichaam.

"Wanneer was dit?" vraag ik haar.

"Eergisteren, geloof ik. Ze waren in de buurt van de Christelijke verlaten kerk, zo een twintig minuten hier vandaan," zegt de vrouw dan.

Ik bedank haar meerdere malen en mind-link dan de groep.

We spreken meteen af bij de afgesproken plek.

"Ik heb waarschijnlijk een spoor," zeg ik, zodra iedereen verzameld is. Ik vertel hun over de kerk en wanneer dit was. Ook geef ik iemand de opdracht om de precieze locatie op te zoeken van de kerk, daarna vertrekken we weer terug naar de pack.

Hoe graag ik ook nu naar die kerk zou willen gaan, ik weet niet waar het ligt.

Na een tijd rennen, komen we aan bij de pack en gaat iedereen aan de slag. Ikzelf loop het packhuis binnen, waar ik meteen wordt overvallen door Lucia en Julian.

"Heb je al nieuws?" vraagt Julian

"Weet je waar ze is?" vraagt Lucia dan.

"Ja en soort van," antwoord ik. Beide kijken ze mij verward aan.

"Ze is voor het laatst gezien bij een kerk, met een groepje. Dit gebeurde eergisteren. Iemand is de locatie van die kerk aan het opzoeken en zodra we het hebben, gaan we er meteen op af," vertel ik hun.

"De gene die Nayla hebben, komen er niet levend van af," grom ik nog.