¡wanted! (muke)

18 - Crazy = Genius

Uważnie obserwowałem karawan, który zamierzaliśmy ukraść.

Przykucnąłem w pobliżu zakładu pogrzebowego "Irys". Swoją drogą kto wymyśla im te beznadziejne nazwy?

Zacisnąłem usta w wąską kreskę, a koniuszek języka wystawał mi spomiędzy bladych warg, świadcząc o moim dogłębnym skupieniu. Pogrążony we własnych myślach przyłożyłem dłonie do czoła, udając, że zamiast rąk zwiniętych w pięści mam lornetkę. Wtedy widziałbym lepiej, a bez niezbędnego urządzenia udało mi się jedynie dostrzec zamazaną, czarną plamę. Wywnioskowałem, że musiał to być owy karawan.

Luke znajdował się na kipie czy też w sporym bagażnik - zwał jak zwał - który zajmował tylną połowę samochodu oraz przeznaczony był do przewozu zwłok. Wzdrygnąłem się, myśląc, jak nieprzyjemnie chłopak musiał się czuć. Szczególnie, że to ja osadziłem go w tej niekomfortowej roli, każąc mu położyć się do trumny, zamiast zwłok.

- No dalej - mówiłem do siebie, ze zdenerwowania obgryzając skórki wokół paznokci. Lewa ręka nadal mnie bolała, ale plusem była świadomość, iż ból nieco osłabł i zamienił się w niejaki dyskomfort, przyprószony pieczeniem.

Dwaj mężczyźni, ubrani cali na czarno - stawiam na pracowników zakładu pogrzebowego -, palili długie, cienkie papierosy marki Marlboro, rozkoszując tym rakotwórczym wyrobem tytoniowym. Mój ojciec, który za życia sam był nałogowym palaczem, nazywał tę czynność "dokarmianiem raka". Coś w tym jest. Dziś, po śmierci ojca, papierosy kojarzyły mi się tylko i wyłącznie ze zgonem. Los znów się ze mnie śmiał, co stwierdziłem, patrząc na ponury szyld zakładu pogrzebowego.

- Gdzie wieziemy tego absztyfikanta? - jeden z mężczyzn, ten niższy i bardziej przysadzisty, ale za to szerszy w pasie, przydeptał tlącego się jeszcze peta czubkiem buta, po czym skinął łysą głową w stronę karawanu. Ten drugi z dwójki obcych mi mężczyzn, z bardziej bujną czupryną, co nie było wielkim wyznaniem w porównaniu do tego pierwszego, bezimiennego łysola, wykrzywił wargi w coś na wzór uśmiechu. Nawet stąd dostrzegłem pokaźną szparę pomiędzy jego przednimi zębami.

- Rodzinka już po pogrzebie. A poza tym za dużej rodziny to chłop nie miał. Trzeba go zawieźć na cmentarz, wiesz ten żydowski - Łysy, jak to go uprzejmie nazwałem w myślach, pokiwał głową, niekoniecznie wsłuchując się w słowa Szczerby. Szczerba dopalił papierosa, po czym wyrzucił pozostały filtr do stojącego w pobliżu kosza na śmieci, tak pełnego, że aż się z niego wysypywało.

- Jedziemy? - rzucił ochoczo Łysy, pocierając lśniącą czaszkę, ogoloną na glacę. A może włosy wypadły mu w sposób całkowicie naturalny? Z niejakim przestrachem przejechałem lewą ręką po własnej, oklapniętej czuprynie, w obawie, iż i ja niedługo stracę włosy od nadmiernego stresu albo od zbyt częstego farbowania. Nawet w więzieniu dostawałem paczki od mamy czy kogoś innego, uprzejmego do tego stopnia, by pamiętać o mnie, tej czarnej owcy w rodzinie. Pakunki niekiedy zawierały farby do włosów. Stąd wzięły się moje czerwone kosmyki; kolor, który towarzyszył mi przez pierwszą część podróży.

Mężczyźni wsiedli do karawanu, a ja skrzyżowałem palce prawej ręki, tak na szczęście, podczas gdy lewą, tą zabandażowaną, osłoniłem oczy przed słońcem, aby móc wyraźniej dostrzec ciemny samochód.

- Błagam, błagam, błagam - mruczałem cicho i bełkotliwie pod nosem, niczym mantrę.

- Czekaj! - dobiegł mnie chrapliwy, pewnie od papierosów, głos Łysego. Mężczyzna w mgnieniu oka wyskoczył z samochodu, a za nim Szczerba, który dostał przydzieloną rolę kierowcy.

- Co jest? - Szczerba podparł się po bokach, rozglądając się we wszystkie możliwe strony. Mięśnie jego pleców napięte były do granic możliwości, jak gdyby zaraz miało wyskoczyć na niego dzikie zwierzę.