Νομίζω ξέχασες λίγο τους κανόνες. Κανονας νούμερο 9.Εισαι μόνο δική μου.
Γελάω ενω πληκτρολογώ το μήνυμα μου.
Κανονας νούμερο 10. ΕΓΩ δεν είμαι κανενός.
Ο αριθμος μπλοκαριστηκε.
Άρης και Χριστίνα. Μια ιστορία με ένα μεγάλο σκοτεινό παρελθόν. Οι κανό...
"ΕΊΣΑΙ ΣΟΒΑΡΌΣ; ΠΆΛΙ ΠΆΛΙ;" ακούω την μητέρα μου να φωνάζει. "Ξέρεις Αγγελική κάποιος πρεπει να θρέψει αυτό το σπίτι. Εσύ εχεις δουλειά μια στο τόσο. Οπότε κάποιος πρέπει να δουλέψει." λεει ο πατέρας μου. "Ναι αλλά ΠΆΛΙ επαγγελματικό ταξίδι; Θωμά σε βλέπει περισσότερο ο διευθυντής πάρα η οικογένεια σου." λεει η μαμα και τονίζει το δικαιο. "Πρεπει να χτίσω μέλλον για τα παιδιά μας. "λεει ο πατέρας μου. Δεν μπορώ άλλο να τους ακούω να φωνάζουν αλήθεια. Βγαίνω έξω στο μπαλκονι, πηδαω και πηγαίνω απέναντι. Χτυπάω το κουδούνι αλλά τίποτα. Εκεί που πάω να φύγω ανοίγει την πόρτα ένας μόλις ξύπνιος Άρης με μόνο ενα μποξερακι και ανακατεμενα μαλλια. "Χριστίνα;" λεει μόλις με βλέπει ότι είμαι έτοιμη να κλάψω. Τρέχω, σχεδόν, στην αγκαλιά του. "Τι έγινε;" λεει ανήσυχος ενώ κλείνει την πόρτα πίσω μου. "Απλά αγκάλιασε με." λεω εγω και αυτός με σφίγγει πιο πολύ γύρω του. Ξεκολλάω από πάνω του και τον κοιτάω στα μάτια. Πόσο μου αρέσει η γαλήνη που τα περικλειει. Πόσο μου αρέσουν τα ματια του. "Φίλα με." του λέω και αυτός με κοιτάει απορημένος. "Τι;" λεει σχεδόν έκπληκτος. "Είπα φίλα με πριν το μετανιώσω." λεω εγω και αυτός ορμάει στα χείλη μου. Το φιλί ειναι αργό και μεθυστικο. Πόσο μου είχε λείψει η αίσθηση των χειλιών του πάνω στα δικά μου.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Το ενα χέρι του κρατάει την μέση μου και με τραβάει κοντά του. Το δαχτύλα μου ειναι ανάμεσα από τα μαλλιά του και τα τραβάω ελαφρα. Ξεκολλάμε και κολλάει το μέτωπο του στο δικό μου. "Συγγνώμη." λεω ταραγμένη και φεύγω απο εκεί πέρα με γρήγορες κινήσεις. Πηγαίνω σπίτι και ανεβαίνω στο δωμάτιο μου. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και χώνω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι. Γαμωτο. Δεν τον ξεπέρασα ποτε.
Arhs pov
Γιατί τα κάνει αυτά τώρα; Πείτε μου λίγο. Το έχει καταλάβει. Για αυτό τα κάνει αυτά.
Ακουμπάω τα χείλια μου και φαντάζομαι τα χειλι της πάνω τους. Μου έχει κάνει μεγάλη ζημια. Δεν μπορώ να το αρνηθώ αυτό.
Έρχεται εκεινη την στιγμή ο αδερφός μου και με κοιτάει απορημένος. "Καλά παιδί μου είσαι χαζο;" ρωτάει. "Ρε αντε χεσου." απανταω νευριασμενος. Και ανεβαίνω πάνω στο δωμάτιο μου. Βλέπω τις κουρτίνες τις κλείστες.
Επόμενη μέρα.
Christine's pov
Δεν μπορώ να τον αποφεύγω πάντα αυτό είναι το μόνο σίγουρο αλλά μπορώ να τον αποφεύγω όσο μπορώ. Πάω να μπω στις τουαλέτες αλλά τον βλέπω να μιλάει με μια κοπέλα. Με πίσω βήματα πάω να φύγω αλλα αυτός με βλέπει και αφήνει την κοπέλα και έρχεται από πίσω μου. Εγω εχω αρχίσει σχεδόν να τρέχω ως τα κορίτσια. "Κρύψτε με." ψιθυρίζω και αυτές αμέσως κάθονται μπροστά μου. Ο Άρης μας πλησιάζει και με ψάχνει. "Ψάχνεις κάποια;" λεει η Δαναη. "Ναι ψάχνεις κάποια;" συμφωνεί και η Αγαπη. "Ναι την Χριστίνα." λεει ο Άρης και συνεχίζει να κοιτάει τριγύρω. "Τι την θες την Χριστίνα;"λεει η Αγαπη. "Ναι τι την θες;" συμφωνεί η Δαναη. Τις αγαπάω. 😂 "Να την πηδηξω. Τι την θελω ρε κορίτσια να της μιλήσω." λεει ο Άρης νευριασμενος. "Ιιιι.." λεει η Δαναη και πάει και τον γυρναει ώστε να ειναι πλατυ με εμενα και τον πιάνει αγκαζε και το ίδιο και η Αγαπη. "Νομίζω πήγε απο εκει." λεει η Δαναη και δείχνει αριστερά της. "Τι λες μωρη από εκεί πήγε." λεει η Αγαπη και δείχνει δεξιά. Μου κάνει νοήματα η Δαναη διακριτικά να φύγω. "Σας το χρωστάω." λεω και εκείνη μου κλείνει το μάτι.
Danah's pov
"Κορίτσια με μπέρδεψατε."λεει ο Αρης και μας αφήνει. "Τι δεν καταλαβαίνεις σου λέω ότι πήγε από εκεί." λεω εγω και δειχνει η Αγαπη δεξιά και εγω εκείνη την στιγμή αριστερά. "Ξερετε κατι; Θα την βρω μόνος μου. Ευχαριστώ για την βοήθεια." λεει αποτομα. "Καραγκιοζη." ψιθυρίζει η Αγαπη. "Πάμε να βρούμε την Χρι γιατί έχει πολλά να μας εξηγήσει."λεω εγω και προχωράμε προς την πίσω μέρια του σχολείου μας. Βλέπουμε την Χριστίνα εκει περα να κάθεται ανήσυχη και να μασάει τα νύχια της. "Ριχτό. Τι έκανες και σε ψάχνει τώρα αυτός." Λέμε ταυτόχρονα με την Αγάπη. Δίδυμες τι να πει κανείς; "Μπορεί. Καταλαθος.. Να τον φίλησα." λεει και κλείνει στιγμιαία τα μάτια της γιατί περιμένει ότι κάποια από τις δύο θα εκραγεί. "Τι εννοείς καταλαθος; Περπαταγες στο δρόμο και σκόνταψες και έπεσες πάνω στα χείλια του;" λεει ειρωνικα η Αγαπη. "Να.. Τσακωνοντουσαν χθες παλι οι γονείς μου και πήγα σε αυτόν επειδή δεν αντεχα τις φωνές και ηταν ο πρώτος που σκέφτηκα να παω και κατεληξα να του λέω να με φιλήσει."λεει και αναστενάζει δυνατά. "Ελα εδώ."λεω εγω και ανοίγω τα χέρια μου και έρχεται στην αγκαλιά μου. Και η Αγαπη μας αγκαλιάζει όλες μαζί. "Σε παρακαλω πες μου ότι ξέρεις τι κάνεις. Δεν θέλω να σε βλέπω όπως σε είχα δει εκεινες τις ημέρες."λεει η Αγαπη. "Να σου πω την αλήθεια. Δεν ξέρω τι κάνω. Και ούτε τι πρέπει να κάνω." απανταει ανήσυχα. "Εντάξει δεν πειράζει. Θα τα καταφέρουμε." λεω εγω.
