Νομίζω ξέχασες λίγο τους κανόνες. Κανονας νούμερο 9.Εισαι μόνο δική μου.
Γελάω ενω πληκτρολογώ το μήνυμα μου.
Κανονας νούμερο 10. ΕΓΩ δεν είμαι κανενός.
Ο αριθμος μπλοκαριστηκε.
Άρης και Χριστίνα. Μια ιστορία με ένα μεγάλο σκοτεινό παρελθόν. Οι κανό...
"Δεν μου μιλάει..." λεω στα κορίτσια.. Έχουμε βγει για καφέ για να τα πούμε. "Εδώ και καμιά εβδομάδα.." συνεχίζω όταν βλέπω πως είναι σιωπηλες. "Μπορεί να σε αφήνει να διαβάσεις." λεει η Κωνσταντινα. "Οχι οχι δεν νομίζω.. Ξέρει πότε τελειώνουν οι Πανελλήνιες.. "λεω και αυτη πιέζει τα χείλια της σε μια γραμμή.. Μπαίνει τότε στην καφετέρια ο αδερφός μου. Και εγω κάνω κρυφά νοήματα στην Αγάπη για να καταλάβει. Αλλά αυτή που μυαλο.. "Μπορούμε να μιλήσουμε;" την ρωτάει. Κουνάμε όλοι τα φρύδια μας για να πει όχι αλλά αυτή γνέφει. Ηλιθιαααα. Παρτααα.
Agaphs pov
"Πες μου." του λέω και διπλώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. "Θέλω να μου δωσεις τα φούτερ που σου έχω δώσει.." λεει αυτός. Μαλακας. "Ελα από το σπίτι μου να στα δώσω.." λεω ήρεμη ενώ από μεσα βράζω. Πάω να φύγω αλλά η φωνή του με σταματάει. "Α και Αγάπη;" λεει και εγω γυρνάω και τον κοιτάω στα μάτια. "Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αγαπήσω κάποιον σε αυτήν την ζωή όσο αγαπάω εσένα." λεει και εγω του χαμογελάω αχνά. "Θυμάσαι όταν πρωτοξεκινήσαμε μαζί; Είχαμε πει πως θα τα λέμε όλα μεταξύ μας. Όσο περίεργες, ακαταλαβίστικες, ηλιθιες περίεργες κι αν ήταν οι σκέψεις μου, είχα υποσχεθεί να τις μοιράζομαι μαζί σου. Να μοιράζομαι το καθετί που σε αφορά. Το ίδιο είχες πει πως θα έκανες κι εσύ. Αλλα δεν το εκανες... Τα εθαβες ολα μεσα σου και κάποια στιγμή απλά εσκασες.. " του λέω. "Το μόνο πράγμα που ποτέ σου δεν καταλαβες ήταν ότι ήμουν εδώ για σενα.. Ήθελα να ακούσω τις σκέψεις σου, τα προβλήματα σου να γελάσω να κλάψω μαζί σου.. Το είχα ανάγκη.. Έτσι θα λειτουργούσε η σχέση μας.." μένουμε σιωπηλοι για λίγο και μετά συνεχίζω. "Εγω θα είμαι πάντα εδώ για σενα κι ας διαλέγεις αλλες.. Πιο ξανθιές, με ποιο ανοιχτά ματιά με πιο ωραίο σώμα και και και.. Σου το είχα πει πως θα είμαι για πάντα εδώ για σένα και θα είμαι... Αλλα οχι με τον τρόπος που θα θέλαμε και οι δυο.. Γιατί όσο και να το αρνουμε.. Με έχεις καταστρέψει.. Με έχεις κάνει κόμματια.. Και σε συγχωρώ γι αυτό.. Αλλα δεν σε συγχωρώ που με απατησες.. Τσαλακωσες την εμπιστοσύνη μου και την έκανες κομματια.. Για μια ακόμα φορά.."του λέω και αυτός έχει ελάχιστα δακρύσει.. "Ήθελα να σου πω ότι φεύγω..."λεει αυτός και εγω ξεροκαταπινω. "Και τα φούτερ ήταν απλά μια δικαιολογία για να σου μιλήσω.. Αλλα θέλω να τα έχεις για να με θυμάσαι." χαμογελάει ελάχιστα. "Και θέλω να ξέρεις... Οτι αμα ποτέ γυρίσω.. Θα σου αποδείξω ότι αξίζω... Και δεν θέλω να με περιμένεις.. Θέλω να με αγαπάς.. Μονο... Σαν την πρώτη φόρα..." λεει και μηδενίζει την απόσταση μεταξύ μας. "Οπότε και αν γυρίσεις το βλεμμα σου να με βρεις θα μαι εκει, μόνο για σενα και για παντα."τον βεβαιώνω εγώ. "Χαίρομαι... "λεει και μου δίνει ένα φιλί στο μαγουλο. "Α και να την προσέχεις ε... Είναι το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνεις για εμένα.. Της αξίζει να είναι χαρούμενη.. "λεει και γυρίζει και φεύγει. "Σαγαπαω Αγάπη.... Μην το ξεχάσεις ποτε αυτό. Και συγγνώμη.. Για ολα.." λεει και μπαινει στο αμαξι του και φεύγει. Εχω παγωσει στην θέση μου. Γυρνάω το κεφάλι μου στα κορίτσια τα οποία κάθονται απο πισω μου.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Προσπαθώ να αποτρεψω τα δάκρυα από να κυλήσουν. Το καταλαβαίνουν και πέφτουν στην αγκαλιά μου. "Όλα καλά θα πάνε." λεει η Ζωή. Συμφωνούν όλες. Άραγε θα πάνε;
