Sweet Revenge.

|37|

Τελευταία μέρα για την εβδομάδα. Ευτυχώς..
Αφού ετοιμάζομαι.
Ισιωνω τα μαλλιά μου και φοραω:

"Θες να σε πετάξω κάπου;" ρωταω την Αγάπη που την βλέπω να ετοιμάζεται.
"Ε όχι.. Δεν φεύγω τώρα.. Θα φύγω κατά της 9."λεει και μου χαμογελάει.
"Οκ καλη δουλειά." της και αυτη πετάει ένα απλο 'επίσης'.

"Καλημέρα..." λεει η Δέσποινα.
"Καλημέραα." λεω χαρούμενη.
"Γιατί τόσο χαρούμενη; Κάτι καλό έγινε χθες ε;" τόση περιέργεια να μην είχε μόνο.
"Ε μπορει.."χαμογελάω αχνά.
"Μμ μάλιστα." απαντάει και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλια της.
"Αντε πρέπει να φύγω. Τα λέμε." την χαιρεταω και πηγαίνω στον ανελκυστήρα.
"Περίμενε..." φωνάζει ο Άρης και βαζω το χερι μου για να μην κλείσει το ασανσερ.
"Ευχαριστω." λεει γλυκά και οι πεταλούδες στο στομάχι μου συμφωνούν.
Δεν του απαντάω απλά νευω.
Αφού ανεβαίνω βγαίνω πρώτη και πηγαίνω στο γραφείο μου.
Αφού αφήνω τα πράγματα μου.
"Μπορείς να μου φέρεις τα reports από τις τελευταίες πωλήσεις;" λεω στην Μαριάννα την γενική γραμματέα του ορόφου μας.
"Ναι φυσικα." απαντάει γλυκά.
Μεσα σε λίγα λεπτά έχει τα έχει φέρει και τα μελετάω.
Μέχρι που με διακόπτει το τηλέφωνο.
"Πάρε τηλέφωνο τον Στεργιου και φώναξε και τον κ. Αβραμιδη τον χρειαζόμαστε για meeting.. Και έλα και εσύ.. Φώναξε και τον Στέφανο."λεει ο κ. Θοδωρης.
"Μάλιστα." απανταω και παίρνω πρώτα τον Στεργιου τηλέφωνο.
"Αρη;"Χτυπάω την πόρτα ελαφρά και μπαίνω μεσα.
"Ναι;" σηκώθηκε από την καρέκλα του σαν ελατήριο και ενας ίχνος χαράς ακούστηκε στην φωνή του.
"Μας θέλει ο Δελλιγιαννης για meeting." του λέω και πάω να φύγω.
"Χριστίνα;" τον ακούω να λεει το όνομα μου.
Γυρνάω και τον κοιτάω στα ματια.
"Ευχαριστω."λεει και εγω του χαμογελαω.
Μέτα πηγαινω από τον Στεφανο και πηγαίνουμε μαζί στο meeting.
Δεν έχει έρθει κανένας ακόμα οποτε καθόμαστε και συζητάμε.
Την συζήτηση μας την διακόπτει ο κ. Θοδωρής και ο Άρης που οταν μας βλέπουν παγώνει στην θέση του ο Άρης.
"Ήρθατε; Ωραια ο Στέργιου;" λεει ο κ. Θοδωρής.
"Είπε ότι θα είναι εδώ από στιγμή σε στιγμή." του απανταω.
Αφού τελειωσαμε ο Στέφανος πάλι μου έπιασε την συζήτηση.
"Είστε μαζί;" ρωτάει ο Άρης που προφανώς είναι ακόμα στην αίθουσα.
"Εε..εε"εγώ δεν απαντάω αλλα ο Στεφανος πετάγεται.
"Ναι ναι εδώ και 3 χρόνια."λεει περηφανα.
"Καλα κόψε και λίγα." του ψιθυριζω.
"Ναι δίκιο εχεις. 5 χρονια." το διορθώνει ο Στέφανος.
"Α τέλεια.. Θα σας πειράζε να σας καλούσα για δείπνο; Να σας συστήσω και την κοπέλα μου." στο άκουσμα αυτόν τον λεξεων παραλιγο να πνίγω με το σάλιο μου.
"Ναι ναι θα είμαστε σπίτι σου στης 8."λεει ο Στέφανος.
Χαμογελάει ο Αρης και εξαφανίζεται απο το δωμάτιο.
"Πας καλα;; Αν το μαθει η δικιά σου;" τον μαλωνω.
"Σιγά η Μαρίνα είναι τελειος άνθρωπος θα καταλάβει." λεει και εγω Ρολαρω τα μάτια μου.
Θα μπλεξουμε...

Η ώρα του δείπνου ηρθε.
Και έχει μουδιασει όλο μου το σώμα.
Φοραω:

Κανω τα μαλλια μου ελαφριές μπούκλες και είμαι έτοιμη.
Φαβομαι και ελαφριά.
Ο Άρης μου έστειλε που λέτε την διεύθυνσή του. Πρώτα μου ζητησε τον αριθμό μου. Όχι ότι με πείραξε.
Πηραμε γλυκα και πήγαμε απο το σπίτι του.
"Όπως είπαμε ε. Εγώ απανταω στις ερωτήσεις. Έχω περισσότερη φαντασία." λεει ο Στέφανος και εγω Ρολαρω τα μάτια μου.
Ανοίγει την πόρτα και του Στέφανου μόνο που δεν του βγήκαν τα μάτια του από το κρανίο.
"Μαρίνα;; Τι κάνεις εσύ εδω;" Είπε Μαρίνα;;;; ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ θα γελάσουμε.
"Εγώ τι κάνω εδω; Εσυ τι κάνεις εδω;"απαντάει με νευρα.
"Τον ξέρεις;" ρωτάει ο Άρης.
"Ναι είναι το αγόρι μου." λεει η Μαρίνα.
Δεν μπορώ να κρατηθώ και έχω ξεσπάσει σε γέλια.
"ΤΟ ΠΟΙΟ ΣΟΥ;" τσιριζει σαν υστερικος.
"Έσεις δεν τα έχετε;" ρωτάει ο Άρης.
"Οχι.. Απλά δεν μπορεις να καταλάβεις το χιούμορ του Στεφάνου."αστιευομαι.
"Σορρυ ρε Μαρίνα.." λεει ο Άρης.
"Καλα αφού δεν με θες άλλο.. Εμείς να πηγαίνουμε;" λεει η Μαρίνα και πηγαίνει δίπλα απο τον Στεφανο.
"Ναι πήγαινε.. Και σορρυ εε." φωνάζει ενώ αυτοί απομακρύνονται.
Παω να φύγω αλλά η φωνή του με σταματάει.
"Εσύ κάτσε εδώ.. Δεν θέλω να φύγεις..." λεει και καταλαβαίνω ότι δεν λέει μόνο για το δείπνο.