Gerçeklik.
Sizler için bilimden ibaret. Düşüncelerden, fikirlerden, inançlardan... Belli bir sınır dahilinde çizili bir şartlı öğrenilmişlik. Benim içinse hayal gücümün uçsuz bucaksız denizlerinden, aklıma gelebilecek en uçuk fikirden, isteklerimden...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
" Sözler söylesem, susmalar fazla; sussam, sözler eksik gibi. Düş gibi. Hayal ve gerçek karışmış. Uyansam yitecek, uyusam bitecek gibi. Tüy gibi. Bıraksam düşecek, tutsam kırılacak gibi. Hem gülmek, hem ağlamak gibi. Ağlasam bensiz, gülsem sensiz kalmak gibi. Gölge gibi peşime takılmış, sanki dönsem arkamı oradaymış. Uzatsam elimi değecekmişim gibi. Kaybolmuş gibi. Arasam bulacak, bulsam sevinecek, sevinsem kaybolacak gibi. Unutulmuş bir şey gibi. Düşünsem hatırlayacak, hatırlasam rahatlayacak, rahatlasam unutacak gibi. Varılacak yer gibi. Çıksam yola uzak, oturup beklesem kısalmayacak. Varsam ulaşamayacak gibi. Soru gibi. Sormaktan korkulan, cevabı çok. Bulsam bile cevabı, doğrusu yok gibi. Volkan gibi. Bıraksam patlayacak, patlasam yakacak. Yansam, bir rüzgar esse sönecek. Bir fırtına esse körüklenecek gibi. "
Gözlerimi kırpıştırarak söylediği şey karşısında gülümsedim. "Bu hayatımda duyduğum en güzel şey."
Bana gözünü kırpıp gülümsedi. Karşımda gördüğüm bu adam içimi ısıtıyordu. Onu ilk gördüğüm andan itibaren içimde oluşan ve başlarda bana anlamsız gelen o garip tanıdıklık hissi, şimdi anlam kazanıyordu. Şimdi taşlar yerine oturuyordu.
"Sıcak bir şeyler içmek ister misin?" Dedi konuyu değiştirmek için. Eskileri konuşmak iyi gelmekten çok içimizdeki yarayı büyütüyordu. Artık ikimiz de önümüze bakmak istiyorduk. Zaten gereğinden fazla acı çekmiştik. Dahasını istemiyordum. Ne kendim için, ne de anne ve babam için. Mutlu olmayı hak ediyorduk.
Geçmiş bir tozdu, üfleyecektik ve o da gidecekti. Ama bunu hiçbirimiz tek başımıza yapamazdık. Başaracaktık, ama üçümüz birlikte olduğumuzda. Birbirini boşu boşuna kaybeden bir aile olarak başaracaktık. Bugün değilse yarın, yarın değilse öbür gün. Ama mutlaka bir bütün olacaktık, tıpkı yıllar önce olması gerektiği gibi.
