I'm Inlove With My Forgotten Bestfriend

Chapter 9: Saddest Goodbye

Today is the day. Everyone is busy preparing for the opening of our foundation day and half part of intramurals. I couldn't see myself this happy.

"Ngiting ngiti ka jan ah" pang-aasar ni Isobelle.

I'm with my friends now pero wala yung boys kasi busy sila sa basketball team especially Neil kasi siya pala yung captain ball.

Naglilibot libot lang kami muna, tumitingin sa mga open na booths pero naisip namin na mamaya na lang kapag mag-try ng mga kung ano-ano dito.

[We'll perfom in few hours]

I received a message from Chester. I almost forgot about the poetry contest. Ayos naman na yung piece namin and we've talked that he'll be the one who perform it.

"Oo nga pala, after ng pagpapakilala sa mga athletes magsisimula na rin ang poetry contest" panimula ni Maine.

"Yes, okay na naman lahat kaya don't worry. Nagpe-prepare na rin si Chester" nakangiti kong sambit

"You know what, iba si Chester kapag kayo lang yung magkasama" pag-uusisa naman ni Yahna

"You know what, ang dami mong napapansin. Ang tanong napansin ka na ba ni Alfonso?" pang-aasar ko

"You know what, wha-what-whatin kita jan. Pasmado yang bibig mo" sabay irap niya sakin.

Saming magkakaibigan, kami madalas ni Yahna yung magkaaway. I don't know I love teasing here, pikon kasi siya but I adore her so much. Masyadong mataas ang standards niya at may sariling paniniwala. While me? I don't know myself.

Nagpunta na sila ng gymnasium at ako naman pinuntahan ko sa may garden ng school si Chester, I need to check him.

"Hey, how was it?" panimula ko.

"It's okay. I don't feel any nervous. I also memorized from the emotions to the piece" wala niyang emosyong sagot.

"Seryoso ka ba sa pagkabisado ng emosyon? Ngayon pa nga lang wala ka ng emosyon" pang-aasar ko sa kanya

"You better go" sabay irap niya sakin

Natawa na lang ako sa inasta niya. Bawat araw ata iba yung kapeng iniinom niya kaya iba-iba rin ang emosyon.

Sinundan ko siya nang umalis siya sa pagkakaupo sa isang bench doon. Umupo naman sa siya ilalim ng puno sa garden pa rin.

"Ang tahimik naman dito"

"This is my favorite place" simple niyang sagot

"Ahh kaya pala tahimik ka" simple kong sabi

"Any minute magsisimula na ang event. Mag-prepare ko na" sabi ko sa kanya

"I don't have too. I'm fine with this"

He's wearing a simple baby blue long sleeves and black pants. He's too formal. I don't know, iba talaga trio nito. Lalaki nga naman.

"Why you wrote this kind of poem?" out of nowhere he ask

"Actually, I don't know bigla na lang nag-pop up yung topic na yan sa isip ko and boom! tuloy-tuloy ko nang ginawa" simple kong sagot

"After this event, for sure everyone will think you differently" nakangisi niyang sambit

"I don't care. Wala naman akong dapat patunayan sa kanila as long as my friends know me and accept me for who I am" nakangiti kong sambit

"Too confident ha!" nakangisi niya pa ring sambit.

Tumayo na siya sa pagkakaupo at dumeretso na kami sa back stage kasi any minute magsisimula na ang event. Mauunang ipakilala ang athletes from different schools and proceed to the poetry contest. I don't know bakit may pagganon pa, in fact pwede namang simula na agad ng game and after nun roam around the school field.