I'm Inlove With My Forgotten Bestfriend

Epilogue

"Seriously Chester, gusto mo pa talagang bumalik ng Pilipinas matapos ng mga nangyari roon" bulyaw sa akin ni Mommy ng sinabi kong uuwi ako.

"I made up my mind mom. Anong masama kung uuwi ako? Ganun din naman kung mag-stay ako dito" sagot ko sa kanya at pumasok na sa kwarto ko para mag-ayos ng mga gamit ko.

The next morning is my flight kaya maaga ako nagising para umalis na agad. Hindi na ako nagpaalam kay Mommy na aalis ako for sure susunod din naman sila ng kapatid ko at nila lola.

Sobrang bored ako throughout the flight. Pagbaba ko agad ng eroplano, pina-check ko na agad ang gamit ko paa makalabas na ng airport. I'm walking the hallway when I saw someone. She looks familiar to be.

"Wait, it's must not be her" sambit ko sa sarili ko habang tinitignan siya. I was stunned when I look to her. She looks matured, slim body, heart shaped face, hazel eyes and long reddish brown black hair.

I planned to bumped her so she will noticed me. I just walk and didn't bother to look aways from her.

"Oh shuxxx. Tumingin ka naman sa dinaraanan mo." sigaw niya sa akin nang magkabanggaan kami. She looks like fluent in Filipino ha.

"Don't shout at me!" sigaw ko naman sa kanya na ikinagulat ng ate niya. Maybe her sistes doesn't know me.

Pinigilan siya ng ate niya sa pagsigaw at pagsagot sa akin. Napailing na lang ako ng umalis sila sa harapan ko. She just glared at me bago umalis.

"Walang pinagbago" sambit ko sa sarili ko habang naglalakad ako palabas na ng airport

Dumeretso ako sa condo unit ko near a school. Dito ko na rin tatapusin ang last sem ko and they allowed me naman at meron din daw akong makakasama.

I was shocked when I saw Nickie again and this time in the same school. Maraming nangyari throughout the last sem. Naging sila ni Neil na kapatid ko sa ina and no one knows about it even our friends.

Napasali kami sa isang contest ng school and still I remained a cold-hearted person towards her. Ayoko kong ipakita na siya ang kahinaan ko. Lahat ng lakas ko inipon ko kahit gustong-gusto ko na siyang yakapin.

When I read the poem she wrote nagtaka agad ako bakit iyon ang naisip niya. Saddest Goodbye seems like meron siyang gustong malaman.

Dumating ang araw na ipe-perform ko ang piece na ginawa niya. We have a smalk talk about it. I told her na mag-iiba ang tingin sa kanya ng ibang tao it's because no one knows what happened to her. The piece reminisces her past and she doesnt know about it. Everything went well that day.

Madalas kong balaan si Neil tungkol kay Nickie. He knows about my feelings for her at alam ko rin na may gusto rin siya kay Nickie. I warned him before their last game ended.

"I'm warning you Neil. Sa oras na malaman kong umiyak siya dahil sayo, bibigwasan kita kahit kapatid pa kita." pagbababala ko sa kanya.

"Don't worry brother. Siguro iiyak lang siya kapag nakipaghiwalay na ako" taas niyang sambit sa akin.

"Siraulo ka pala eh. Liligawan mo tapos iiwan mo rin, kundi ka pala isang adik at gago eh" babanatan ko na sana siya kaso dumating ang ilang ka-team niya sa room nila. Magkatapos kasi nila mag-usap ni Nickie, ako naman ang pumasok doon.

"Don't worry, der alam ko ang posisyon ko at limitasyon. Hayaan mo lang ako paligayahin muna siya habang hindi niya alam ang totoo. Madami nang nagawang hindi maganda ang pamilya mo na pamilya ko rin. Pahilumin muna natin ang sakit bago natin siya pag-agawan." seryoso niyang sambit sa akin.

"Wag ka rin mag-alala kasi wala akong balak agawin siya. Nandito lang ako para pasiyahin siya hanggat hindi ka pa niya kilala ulit" dagdag niya sabay tapik sa braso ko at lumabas na sa room nila.