Bruised sky [Yoonmin, Vkook, Namjin Au]~Completed~

09. Promise

{Song: Hate me By Eurielle}

همیشه چیزهایی که نداشتم

بیشتر دوست داشتم

مثل تو

که بسیار دوری

و بسیار ندارمت

-پابلو نرودا

"اینجا کدوم گوریه دیگه؟"

وقتی چشم هاش رو باز کرد و روی تخت نشست چند لحظه گیج به اطرافش نگاه کرد. اونجا رو میشناخت اما حضورش توی اون اتاق مثل یه فلش بک به گذشتش بود و قرار نبود وقتی صبح از خواب بیدار میشه اونجا باشه.

کسی غیر از خودش توی اتاق نبود. یه دست لباس راحتی طرف دیگه ی تخت دونفره بود و یادداشتی کنارش قرار داشت.

-من باید برم جایی. امیدوارم تا برگردم لباس هاتو بپوشی و صبحونه ای که برات درست کردم رو بخوری-

هنوز سردرگم بود اما با یادآوری شب گذشته کم کم موضوع براش روشن شد. اینجا جایی بود که یونگی میخواست بیارتش؟ این همه راه تا بندر اینچئون اومده بودن که چی؟

از روی تخت بلند شد و لباس هایی که براش گشاد بودن و به طرز مسخره ای کوچیک نشون میدادنش رو پوشید. به هر حال علاقه ای نداشت که بیشتر از اون با شلوار جین ناراحت و هودی کلفتش بمونه.

به آرومی قدم از اتاق بیرون گذاشت. همه ی چیدمان سالن مثل دو سال قبل بود و باعث شد قلب جیمین فشرده بشه. این ویلا همون جایی بود که یونگی بهش گفت دوستش داره و چقدر غم انگیز به نظر میرسید که این بار انقدر خفت بار به اینجا برگشته بود.

وقتی وارد آشپزخونه شد حتی ناراحتیش چند برابر شد. آخرین وعده غذایی که با جین و نامجون هیونگش خورده بود توی همین آشپزخونه بود. حالا روی میز گرد وسط آشپزخونه به جای خوراک پورک مورد علاقه ی نامجون که با دستپخت جین خاطره انگیز تر هم شده بود سینی ای قرار داشت که یونگی براش گذاشته بود.

چیز زیادی نبود و جیمین انتظار بیشترش رو هم نداشت. دوست داشت با یونگی مقابله کنه و چیزی نخوره اما قار و قور شکمش که بهش میگفت از دیروز ناهار هیچی نخورده بهش اجازه ی مخالفت نمیداد.

به آرومی پودینگ شکلاتی و آب میوه ش رو خورد و بعد با بی حوصلگی به دیوار خیره شد. باید میرفت تا دیگه یونگی رو نبینه؟ اما نه ماشین داشت که بره و نه کولش رو پیدا میکرد که با پول داخلش تاکسی بگیره. حدس میزد کوله توی ماشین یونگی مونده باشه.

بالاخره بعد از حدود نیم ساعت صدای چرخیدن کلید تو در باعث جلب شدن توجه جیمین شد. یونگی با چند دسته گل نرگس زرد وحشی توی دستش وارد خونه شد.